Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Εξέχουσα θέση κατέχουν στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας οι Απόστολοι του Χριστού. Τιμώνται στο τέλος του μηνός Ιουνίου. Στις 29 οι Πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος. Και στις 30 Ιουνίου οι Δώδεκα.
Οι Απόστολοι υπήρξαν τα στόματα του Θεού Λόγου, οι φωστήρες της οικουμένης. Και είναι οι απλανείς οδηγοί των πιστών, οι άσειστοι στύλοι της Εκκλησίας.
Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και με χαρά στην κλήση του Χριστού. Εγκατέλειψαν γονείς και αγαπητά οικογενειακά πρόσωπα. Οι αδελφοί Ιάκωβος και Ιωάννης εγκατέλειψαν τον πατέρα τους. Ο Πέτρος, που ήταν έγγαμος, την οικογένεια του (γυναίκα και τέκνα). Άφησαν τις βιοποριστικές τους εργασίες και τις περιουσίες τους. Τη χαρά τους για την κλήση του Χριστού φανερώνει ιδιαίτερα η περίπτωση του Ματθαίου. Άφησε το τελώνιο και γιόρτασε το γεγονός της κλήσης με γεύμα στο σπίτι του, στο οποίο παρεκάθησαν πολλοί τελώνες, αλλά και Αυτός ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό και κατηγορήθηκε ο Κύριος ότι «μετά των τελωνών εσθίει και πίνει».
Έζησαν αλησμόνητες στιγμές κοντά στον Χριστό οι Απόστολοι. Θαύμασαν την υπέροχη και αψεγάδιαστη ηθικά, την αγία Του μορφή. Χάρηκαν τις νεκραναστάσεις και τις λοιπές έκτακτες θαυματουργίες Του. Καθώς και την άφθαστη και ασύγκριτη διδασκαλία Του, που σαγήνευε τα πλήθη, ώστε κρέμονταν από τα χείλη Του. Γι’ αυτό, όταν ομίλησε για τη Θεία Κοινωνία λέγοντας «εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς», τα πλήθη αποχώρησαν, γιατί θεώρησαν σκληρό αυτόν τον λόγο. Εκείνοι όμως παρέμειναν κοντά Του δηλώνοντας δια του Πέτρου «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις και ημείς πεπιστεύκαμεν και εγνώκαμεν ότι σύ εί ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος».
Εκτελώντας οι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή την εντολή του Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…», συνέχισαν το έργο Του. Και πέτυχαν την μεγαλύτερη επανάσταση και αλλαγή στον κόσμο. Να τον απαλλάξουν από την θρησκευτική πλάνη και την δαιμονολατρία και ειδωλολατρία. Να αλλάξουν ήθη και έθιμα και παραδόσεις αιώνων και να στήσουν παντού τη σημαία του Χριστού. Το τρόπαιο του Σταυρού. Να εκχριστιανίσουν και εκπολιτίσουν τον κόσμο.
Επιτέλεσαν έργο θαυμαστό, που δεν εξηγείται λογικά χωρίς την θεία ενίσχυση και τον θείο φωτισμό. Δεν διέθεταν ως γνωστόν περγαμηνές ανθρώπινης σοφίας. Ούτε ήταν δορυκτήτορες και κατακτητές. Δεν ήταν σαν τον δοξασμένο στρατηλάτη της ελληνικότατης Μακεδονίας Μέγα Αλέξανδρο, που με την Μακεδονική του φάλαγγα έφθασε ως τον Γάγγη ποταμό, μεταφέροντας παντού την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό, διευκολύνοντας έτσι την διάδοση του Χριστιανισμού.
Μόνο προσόν τους ήταν η δύναμη του κηρύγματος του Σταυρού, που για τους Ιουδαίους ήταν σκάνδαλο και για τους Έλληνες μωρία. Δόξα και καύχημα τους ήταν ο Σταυρός του Χριστού. Και επιδίωξη τους, να γνωρίσει ο κόσμος την δύναμη της Αναστάσεώς Του (Φιλιπ.3,10).
Το κήρυγμα τους δεν όδευσε με άνεση. Τους στοίχισε πόνους, θλίψεις, διωγμούς, εξορίες, λιθοβολισμούς, φυλακίσεις και άλλα δεινά. Και τέλος τον θάνατο. Επισφράγισαν το κήρυγμά τους για τον Χριστό με το αίμα τους. Με το μαρτύριο και την θυσία της ζωής τους. Ακολούθησαν πιστά τον Αρχιμάρτυρα του Γολγοθά στη ζωή και στη θυσία. Έγιναν πραγματικοί μάρτυρες Χριστού. Κατέδειξαν με την θυσιαστική ζωή τους την πίστη και αφοσίωση τους στον Χριστό. Κι’ όχι με
λόγια, όπως συμβαίνει με τους αιρετικούς, που ισχυρίζονται ότι είναι μάρτυρες Χριστού. Έφεραν στα αγιασμένα σώματά τους τα υπέρ Χριστού παθήματα, που είναι η καλύτερη μαρτυρία και βεβαίωση της πίστης του στον Χριστό. Υπήρξαν τόσο αυτοί, όσο και οι ανά τους λοιπούς χριστιανούς αιώνες Μάρτυρες και οι Νεομάρτυρες «τα εθελούσια θύματα». Τα σφάγια του Χριστού ως τις μέρες μας, που οι χριστιανοί σφαγιάζονται στις ισλαμικές χώρες και αλλού.
Ανεκτίμητη η προσφορά των Αποστόλων στην εδραίωση και διάδοση της χριστιανικής μας πίστης. Γι’ αυτό και τους τιμά η Εκκλησία. Τιμά «τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις» τους, όπως ψάλλει στο απολυτίκιο του Αποστόλου Παύλου.
Η πρέπουσα όμως τιμή τους είναι η μίμηση της ζωής τους και όχι απλώς ο εγκωμιασμός τους. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, «τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Οφείλουμε να μιμηθούμε τη ζωή των Αγίων Αποστόλων ακολουθώντας τον Χριστό, το εσφαγμένο Αρνίο «όπου αν υπάγη».
Αυτή η τιμή είναι ιδιαίτερα επιτακτική σήμερα, που βασιλεύει άγνοια στο λαό μας, καθώς και απιστία και διαφθορά. Που προλήψεις και δεισιδαιμονίες και ποίκιλα είδωλα προβάλλονται. Και επιχειρείται η αποορθοδοξοποίηση της χώρας. Η ανατροπή του σωτήριου έργου των Αποστόλων με τις αλλαγές στην εκπαίδευση, στο δίκαιο, στον γάμο και στην οικογένεια, στην κοινωνία εν γένει. Αλλά και με την αθρόα και ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών κ. α.
Με όλα αυτά επέρχεται προοδευτικά ο αφελληνισμός και η αποορθοδοξοποίηση της χώρας. Επέρχεται με την λεγόμενη μέθοδο του σαλαμιού, ώστε να μην υπάρξουν ισχυρές αντιδράσεις. Και προβολή αναχωμάτων αποτρεπτικών του κατακλυσμιαίου κύματος.
Με την επιβολή των σχεδίων της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης αλλάζει συνεχώς ο πνευματικός και πολιτιστικός χάρτης της χώρας. Ανατρέπονται αποστολικές παραδόσεις και θέσμια αιώνων. Απορεί κανείς πως φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Σ’ αυτό το κατάντημα.
Τιμώντας τη μνήμη των ένδοξων Αποστόλων, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του άθλου τους και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Το χρέος μας απέναντι τους. Και να εργασθούμε για τον επανευαγγελισμό του λαού κατά το μέτρο των δυνάμεών του καθένας μας. Και ιδίως η Διοίκηση της Εκκλησίας. Αλλιώς θα είμαστε υπόλογοι έναντι του Θεού, των επερχομένων γενεών και της αδέκαστης ιστορίας.