Άγιος Πορφύριος – Η μελαγχολία, η ταπεινοφροσύνη και ο εξομολόγος

Κάποια βραδιὰ εἴχαμε συγκεντρωθεῖ μία ὁμάδα μαζὶ μὲ ἕναν Ἁγιορείτη. Νύχτωσε. Ὁ καιρὸς ἦταν ανταριασμένος καὶ ἀπειλητικός. Ὅμως, κοντὰ στὸ Γέροντα καὶ γιὰ ὅσους ἀκόμη δὲν ἦταν μαθημένοι στὴ σκοτεινὴ νύχτα τῆς φύσης, δὲν ταραζότανε ἡ γαλήνη. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε γιὰ τὴ διαφορὰ τῆς ταπεινοφροσύνης ἀπὸ τὸ πλέγμα τῆς κατωτερότητας. Ὁ ταπεινός, ἔλεγε, δὲν εἶναι μιὰ προσωπικότητα διαλυμένη. Ἔχει συνείδηση τῆς κατάστασής του, ἀλλὰ δὲν ἔχει χάσει τὸ κέντρο τῆς προσωπικότητάς του. Ξέρει τὴν αμαρτωλότητά του, τὴ μικρότητά του καὶ δέχεται τὶς παρατηρήσεις τοῦ πνευματικοῦ του, τῶν ἀδελφῶν του. Λυπᾶται, ἀλλὰ δὲν ἀπελπίζεται. Θλίβεται, ἀλλὰ δὲν ἐξουθενώνεται καὶ δὲν ὀργίζεται. Ὁ κυριευμένος ἀπὸ πλέγμα κατωτερότητας, ἐξωτερικὰ καὶ στὴν ἀρχή, μοιάζει μὲ τὸν ταπεινό. Άν, ὅμως, λίγο τον θίξεις ἢ καὶ τὸν συμβουλεύσεις, τότε τὸ ἀρρωστημένο ἐγὼ ἐξανίσταται, ταράζεται, χάνει κι αὐτὴ τὴ λίγη εἰρήνη ποὺ ἔχει. Τὸ ἴδιο, ἔλεγε, συμβαίνει καὶ μὲ τὸν παθολογικὰ μελαγχολικὸ σὲ σχέση μὲ τὸ μετανοοῦντα ἁμαρτωλό. “Ὁ μελαγχολικὸς περιστρέφεται καὶ ἀσχολεῖται γύρω ἀπό τὸν ἑαυτό του καὶ μόνο. Ὁ ἁμαρτωλός, ποὺ μετανοεῖ κι ἐξομολογεῖται βγαίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔχει ἡ πίστη μας: τὸν ἐξομολόγο, τὸν πνευματικό. Ἔτσι καὶ τὸ πεῖς στὸ Γέροντα καὶ ἔλαβες συγχώρηση, μὴ γυρνᾶς πίσω”. Αὐτὸ τὸ τόνιζε πολύ. Νὰ μὴν ξαναγυρνᾶ κανεὶς στὰ προηγούμενα, ἀλλὰ νὰ προχωρᾶ. Πόσους αἰχμαλωτισμένους στὴ μαύρη χώρα τῆς ἀπελπισίας δὲν εἶχε σώσει τὴν ἔσχατη ὥρα τραβώντας τους μέ τὴ δύναμη τῆς παρρησίας του στὸ Θεό!
 
 
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν
ΕΚΔΟΣΕΙΣ 
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ