Νίκη διὰ τοῦ Σταυροῦ

τῆς Μαρίας Κορνάρου

Ἐνθυμούμενοι τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, θυμόμαστε τὴ νίκη Του κατὰ τοῦ θανάτου, τοῦ ὁποίου καὶ ἔλυσε παντοτινὰ τὰ δεσμά, ἀφοῦ πρῶτα μὲ τὴν ἁγία ζωή Του ἦταν ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε ὀφειλὴ στὸν Ἅδη. Ἔτσι, προσφέροντας θυσία τὸν Ἑαυτό του γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, νίκησε τὴν ἁμαρτία, νίκησε τοὺς ἐχθροὺς τοῦ ἀνθρώπινου γένους καὶ μὲ λίγα λόγια νίκησε τὴν θλιβερὴ κατάσταση στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὴν πτώση. Πλῆθος εἶναι οἱ νῖκες λοιπὸν ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστός, καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες Τὸν δοξάζουμε, καὶ σύμβολο καὶ φανέρωση τοῦ θριάμβου Του εἶναι τὸ ὁλόφωτο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως. Γιὰ νὰ φτάσει ὅμως σὲ αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός, τὴν φανέρωση καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς νίκης, μὲ τὴν νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου, ὁ Κύριος εἶχε ἤδη προσφέρει τὴν θυσία, διὰ τῆς ὁποίας καὶ ἀπολυτρώθηκε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὰ δεσμά τοῦ Ἅδου. Ἡ νίκη τοῦ Κυρίου, λοιπόν, ἤδη φανερώνεται, ἤδη ἀρχίζει ἐπάνω στὸν Σταυρό. Διότι ὅταν Τὸν ἀνεβάζουν ἐκεῖ οἱ σταυρωτές Του, προκειμένου νὰ Τὸν ἐξευτελίσουν σὲ σημεῖο τελειωτικό, προετοιμάζουν τὴν νίκη Του μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια. Μόλις ἀνέβηκε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἦταν βεβαία. Ἦταν μία πορεία μὲ ἀμετάκλητο προορισμὸ τὴν εἰς Ἅδου κάθοδον, ὅπου συνέτριψε πλέον τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου. Ἡ ἔνδοξη ἔξοδος τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸν Ἅδη, λοιπόν, εἶναι τόσο θριαμβευτικὴ ὅσο καὶ ἡ ἄνοδός Του ἐπάνω στὸν Σταυρό: ἀποτελοῦν ἐξ ἴσου μέρη τῆς προσφορᾶς Του στὸ ἀνθρώπινο γένος, μέρη ἀλληλένδετα.

Πῶς ἔφτασε ὁ Κύριος στὴν νίκη διὰ τοῦ Σταυροῦ; Τὸ ἔκανε χάνοντας γιὰ τὸν κόσμο. Σὲ κάθε Του βῆμα πρὸς τὸν Γολγοθᾶ, ξεκινῶντας ἤδη ἀπὸ τὸ ὑπερῶον, ἢ ἀπὸ τὸ δεῖπνο στὸ σπίτι τοῦ Φαρισαίου, ἢ τελικὰ ἀπὸ τὸ σπήλαιο ἐκεῖνο τῆς Βηθλεέμ, ὁ Κύριος ἀρνεῖται τὸν κόσμο καὶ διαλέγει τὸν Σταυρό, μὲ τὸν ὁποῖο κατακτᾶ τὴν τελική, τὴν μεγάλη νίκη. Αὐτὸ τὸ φρόνημά Του, ὅμως, περισσότερο ἀναδεικνύεται στὴν πορεία πρὸς τὸ Πάθος, καὶ ἀναδεικνύεται διὰ τῆς ἀντιθέσεώς του μὲ τὸ φρόνημα τῶν μαθητῶν, τῶν κατηγόρων, τοῦ ὄχλου. Ὅλοι γύρω ἀπὸ τὸν Κύριο ζητοῦν τὴν ἐγκόσμιά τους ἀποκατάσταση κατὰ τὴν πορεία Του πρὸς τὸ πάθος, καὶ ἔτσι χάνουν, ἔστω προσκαίρως, τὴν συμπόρευση μὲ τὸν Χριστό, καὶ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα. Ἀντιθέτως, ὁ Κύριος, ἀποδεχόμενος τὴν ἐξουδένωσή Του κατὰ κόσμον, ἐπιζητεῖ τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπουράνιάς Του ἀποστολῆς, διὰ τῆς ὁποίας καὶ νικᾶ.

Ἕνας-ένας, οἱ περὶ τὸν Κύριο νικιοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη τους, καὶ Τὸν ἀφήνουν μόνο. Ἄλλοι Τὸν σπρώχνουν στὸ Πάθος. Ὁ Ἰούδας προσβάλλεται ἀπὸ τὴν φιλαργυρία, καὶ προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὴν δίψα του καταλήγει στὴν ἀγχόνη, ἀμετανόητος. Ὁ Πέτρος ζητεῖ νὰ διαχωριστεῖ ἀπὸ Ἐκεῖνον τὸν ὁποῖο ὁ κόσμος μισεῖ καὶ θέλει νὰ σταυρώσει, καὶ ἔτσι Τὸν ἀρνεῖται τρεῖς φορές. Ἀλλὰ ἤδη, ὅλοι οἱ ἄλλοι μαθητὲς ἔχουν σκορπίσει, γιατὶ λίγα ὑπάρχουν πιὸ τρομερὰ ἀπὸ τὸ νὰ κατηγορηθεῖς γιὰ συνεργὸς καὶ συνένοχος ἑνὸς κατάδικου, ὥστε ὁ Κύριος πορεύεται μόνος στὸν Σταυρό. Οἱ Φαρισαῖοι προσβάλλονται ἀπὸ τὸν φθόνο ποὺ φουντώνει μέσα τους τὸ ἀσίγαστο μῖσος, καὶ ζητοῦν νὰ φονεύσουν τὸν Χριστό. Ὁ Πιλᾶτος φοβᾶται γιὰ τὸ κοσμικό του ἀξίωμα, καὶ ἐπικυρώνει τὴν ἀπόφαση. Ὁ ὄχλος, κατακυριεμένος ἀπὸ θυμό, δὲ ζητεῖ παρὰ τὴν ἐκτόνωση, τὸ αἷμα. Μπορεῖ ὅλοι νὰ κερδίζουν, ἄλλοι τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἡσυχία τους, ἄλλοι τὴν ἱκανοποίηση τῶν ματαιόδοξων ἢ καὶ ἄλογων, φονικῶν πόθων τους. Κανείς τους δὲν βρίσκεται σὲ θέση ἀξιόμεμπτη στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι κερδίζουν ὅμως, τὸ κερδίζουν προσκαίρως, δηλαδὴ ψεύτικα. Οἱ δὲ μαθητές, ποὺ ἀποκατεστάθηκαν πλήρως στὸ ἀποστολικό τους ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀπὸ τοὺς ὄχλους ἀργότερα πίστευσαν, τὸ κατάφεραν αὐτὸ χάρη στὴν φιλευσπλαγχνία τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος τοὺς χάρισε ἀπὸ τὴν δική Του νίκη.

Πορευόμενος πρὸς τὴν Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ὁ Χριστὸς παίρνει τὴν τελευταία θέση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Ἀπὸ προδομένος, γίνεται συλληφθείς, καὶ ἀπὸ συλληφθεὶς ὑπόδικος. Ὑπόδικος, δέ, ἔγινε καὶ ἐγκαταλελειμένος ἀπὸ τοὺς φίλους Του. Ὅσο δικαζόταν, ἔγινε καὶ ὑβριζόμενος, καὶ ραπιζόμενος, καὶ προπάντων συκοφαντούμενος, ὥστε νὰ καταλήξει κατάδικος σὲ ποινὴ θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. Ἀπὸ κατάδικος γίνεται Ἐσταυρωμένος, ἀγωνιώντας τὶς τελευταῖες Του στιγμὲς μεταξὺ δύο σταυρωμένων ληστῶν. Ἐσταυρωμένος δὲν παύει νὰ ἐμπαίζεται, μέχρι ποὺ τελικὰ γίνεται νεκρός. Ὁ Κύριος δέχεται ἑκουσίως τὴν μεγαλύτερη ἥττα ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὸν τάφο νικητής. Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, Ἀναστὰς ἐν σαρκί, καὶ ἡ βασιλεία Του μένει εἰς τὸν αἰῶνα.