(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ένας κύριος από τη Θεσσαλονίκη είχε ένα μικρό παιδί, τον Θεόδωρο, που όταν γεννήθηκε είχε ένα σοβαρό πρόβλημα με τα μάτια του.
Τσίμπλιαζαν, τον πονούσαν, δεν μπορούσε καθόλου να τ’ ανοίξει κι έτσι δεν έβλεπε.
Οι ιατροί είχαν αποφασίσει να το εγχειρήσουν.
Διαβάζοντας τον βίο του οσίου Γεωργίου, τον επικαλέσθηκαν θερμά. Ο μικρός Θεόδωρος ήταν στο κρεβάτι του, άρχισε να κλαίει δυνατά και να τρίβει τα μάτια του.
Μόλις το πλησίασε η μητέρα του, είδε ότι τα μάτια του παιδιού είχαν ανοίξει κι έβλεπε καθαρά.
Όταν πήγαν στο μοναστήρι του οσίου, για να τον ευχαριστήσουν, το παιδάκι ήταν δύο ετών, δεν έφευγε από τον τάφο του οσίου.
Το παιδάκι φώναζε συνέχεια:
– Παππούλη, φιλούσε τη φωτογραφία του οσίου και δεν μπορούσαν να το απομακρύνουν από τον τάφο.
Από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή, ο “Όσιος Γεώργιος της Δράμας, (1901-1959)”, έκδοση Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα), Δράμα.