Η περίπτωση της Ελλάδας
Του Παναγιώτη Ι. Καραφωτιά
καθηγητή Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης, τ. Διευθύνοντος Συμβούλου του Γραφείου ΟΗΕ για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ
Ως γνωστόν, στις 10 Δεκεμβρίου 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που χαρακτηρίστηκε «κοινό πρότυπο επιτεύγματος για όλους τους λαούς και όλα τα έθνη». Είναι επίσης γνωστό ότι η Διακήρυξη είναι εμπνευσμένη από την αρχαία ελληνική Γραμματεία και τη Γαλλική Επανάσταση. O δε Rene Cassin, από τους βασικούς συντάκτες της {Βραβείο Νόμπελ}, την παρομοίωσε, συμβολικά, με την είσοδο αρχαίου ελληνικού ναού. Η Διακήρυξη υπήρξε το επιστέγασμα των αγώνων πολιτικών ηγετών, διανοούμενων και ΜΚΟ, που, επηρεασμένοι βαθειά από την τραγωδία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πάσχισαν να υιοθετήσουν ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους τους λαούς. Η Διακήρυξη έγινε πραγματικότητα και έχει προάγει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πολλούς τομείς και κάθε χρόνο «εορτάζεται» η επέτειός της σε όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Όμως, δυστυχώς, με όσα δραματικά και τραγικά συμβαίνουν σε πολλά μέρη του κόσμου {πολεμικές συγκρούσεις, τρομοκρατία, προσφυγιά, πείνα, φτώχεια, επιδημικές ασθένειες, ναρκωτικά, εμπόριο ανθρώπων και μελών σώματος κ.λπ.} μπορεί κάθε λογικός άνθρωπος να αισθάνεται ικανοποιημένος ή, βλέποντας αντικειμενικά τα όσα συμβαίνουν, να νιώθει απογοητευμένος, προδομένος; Η σημερινή παγκόσμια εικόνα είναι θλιβερότατη και δε συνάδει με τις πρόνοιες τής Διακήρυξης. Αλλά ας εστιάσουμε την προσοχή μας στη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και ας αναλογισθούμε κατά πόσον οι πρόνοιες της Διακήρυξης ισχύουν ή έχουν «κουρελιασθεί». Το άρθρο 3 αναφέρει ότι «όλοι έχουν το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία, και στην ασφάλεια του προσώπου». Όμως, για ποια ελευθερία και ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε όταν αυτά εξαρτώνται από αποφάσεις ξένων πιστωτών και τα όργανά τους και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν μοίρα κάτω από τον ήλιο εξαιτίας των οδυνηρών μέτρων της Τρόικα κ.λπ. και είναι υποψήφιοι αυτόχειρες ή πρόσφυγες στην ίδια τους την Πατρίδα; Το άρθρο 5 αναφέρει ότι «κανένας δεν θα υπόκειται σε βασανιστήρια ή βάναυση, απάνθρωπη ή μειωτική μεταχείριση ή τιμωρία». Τα χαράτσια, η ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αναγκαστική μετανάστευση, η δήμευση περιουσιακών στοιχείων κ.λπ. δεν αποτελούν απάνθρωπη και μειωτική μεταχείριση; To άρθρο 20 αναφέρει ότι «κανένας δεν μπορεί να αναγκασθεί να ανήκει σε οργάνωση». Όμως, στην Ελλάδα είναι γνωστή η μοίρα των κομματικά ή συντεχνιακά ανένταχτων! Το άρθρο 23 αναφέρει ότι «καθένας έχει το δικαίωμα σε δίκαιη και ευνοϊκή αμοιβή που να εξασφαλίζει στον ίδιο και την οικογένειά του ζωή άξια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και να συμπληρώνεται, εάν είναι ανάγκη, με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας». Για ποια ζωή με ανθρώπινη αξιοπρέπεια μιλάμε όταν η ανεργία, γενικά, έχει φθάσει στο 35%, και περίπου στο 60% στους νέους, όταν η μαζική μετανάστευση και αφαίμαξη εγκεφάλων έχει χτυπήσει κόκκινο, και όταν – το τραγικότερο – οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατά περίπου 40 % στην τελευταία τριετία; Συνεπώς, το θλιβερό συμπέρασμα είναι ότι και στην περίπτωση της Ελλάδας το οικουμενικό κοινωνικό «ευαγγέλιο», η Διακήρυξη, έχει «κουρελιασθεί» και χρειάζεται παλλαϊκή δημοκρατική αντίσταση και στα πλαίσια του ΟΗΕ και των Οργανώσεών του για να δικαιωθούν οι θυσίες πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων για την πραγμάτωσή της. Εξάλλου, και το ΔΝΤ {άρθρο Ι v} αναφέρει ότι παρέχει τους πόρους του για να διευκολύνει χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ισοζυγίου πληρωμών «δίχως να καταφεύγουν σε μέτρα που να είναι καταστροφικά για την εθνική ή διεθνή ευημερία». Όμως, δεν είναι εύλογη η ασυνέπεια και αναντιστοιχία εκ μέρους του ΔΝΤ με τα μέτρα που επιβάλλει και τις επιπτώσεις τους;
Πέραν, βέβαια, της αποτυχίας και των ευθυνών ελληνικών ηγετικών κύκλων, μήπως η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να προσφύγει και στον ΟΗΕ για να πετύχει μια ριζική αναθεώρηση των Μνημονίων σαν «κάθαρση» στη σημερινή εθνική τραγωδία;