της Μαρίας Κορνάρου
Στην «Δεκάφωνο Σάλπιγγα», ο νέος άγιος της Εκκλησίας μας, ο γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, γράφει ότι ο διάβολος έχει δύο τρόπους να πολεμά τον άνθρωπο μέσα από την πλάνη. Ο ένας τρόπος, να τον πείσει ότι δεν είναι αλήθεια το Ευαγγέλιο κι η πίστη στο Χριστό, για να χάσει έτσι τη σωτηρία του για πάντα και να μην καρπωθεί της μεγίστης ωφελείας που χάρισε στους ανθρώπους ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου. Πόσοι βαδίζουν στην οδό αυτή εδώ και πόσους αιώνες, απ’ τα πρώτα χρόνια ήδη όταν πολεμούσαν οι Ιουδαίοι την Ανάσταση του Χριστού, έως τα επόμενα που πολέμησαν οι ειδωλολάτρες, οι αυτοκράτορες, οι φιλόσοφοι το Ευαγγέλιο… έως και σήμερα ακόμη, που ετοιμάζονται να λατρεύσουν ένα είδωλο, είδωλο φρικτό και πλανεμένο, έναν ακόμη δήθεν θεό από τους τόσους δήθεν θεούς που ταλάνισαν την ανθρωπότητα και θα την βασανίζουν ως τους εσχάτους χρόνους… Αυτό το είδωλο ετοιμάζονται να το λατρεύσουν, μέσα στη μεγαλοπρεπέστερη εκκλησία της Οικουμένης, την Αγία Σοφία.
Σε λίγες ημέρες προγραμματίζονται οι πρώτες προσευχές. Θα συρρέουν μιλεούνια οι μωαμεθανοί, ο Τούρκικος λαός που τόσους αιώνες έμεινε στην πίστη του Χριστού δίπλα, κι όμως στιγμή δεν μυρίστηκε την αλήθειά της, μα κοιτούσε μονάχα τις απολαύσεις του, τους στολισμούς και τα λαμπερά ανατολίτικα πετράδια, έκανε χάζι τα πλούτη του και έχασε απ’τα μάτια του κάθε ίχνος οράσεως πνευματικής. Όσο είχε δίπλα το Χριστό, που ζει μέσα στους πιστούς που κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα Του, ο Τούρκος κοίταγε να τον καταπιέσει, να τον σφάξει, να τον αφανίσει. Ορίστε τελικά που τα κατάφερε, κι έμεινε ήσυχος πια, να κάνει μονάχα χάζι τα πλούτη του, τις γυναίκες του, κι ό,τι άλλο φανταχτερό που ν’ αποσπά από τη δυσωδία της σηπομένης ψυχής του… Μιλεούνια, λοιπόν θα συρρέουν οι μωχαμετανοί της Κωνσταντινούπολης, που είναι σχεδόν η ολότητα του πληθυσμού της, συνεπαρμένοι από τις ανατολίτικες ψαλμωδίες του μουεζίνη, και θα προσέρχονται στο μεγάλο και πανάρχαιο ναό, και θα στρώνουν τα χαλιά τους, και θα χτυπούν τα στήθια τους στο έδαφος, και θα διαβάζουν τις ασυνάρτητες γραφές τους. Πέντε φορές την ημέρα θα ηχεί το κάλεσμα της προσευχής, πέντε φορές την ημέρα θα μαζεύονται ξυποληταρία και θα προσκυνούν τα τούβλα και τις πέτρες του ναού. Κι από πάνω τους, κρυμμένος και σκεπασμένος με παραπέτασμα για να μην ενοχλεί την παρωδία, θα’ ναι καμωμένος από ψηφίδες ο Θεός των Απάντων. Και θα δακρύζει ο Χριστός και η Παναγία Μητέρα Του, για τη μαύρη μοίρα που διάλεξαν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους, αντί ν’αγαπήσουν Εκείνον και ν’αξιοποιήσουν τη θυσία που προσέφερε για αυτούς…
Ο δεύτερος τρόπος που χρησιμοποιεί την πλάνη ο διάβολος για να πολεμήσει τον άνθρωπο, είναι να τον απομακρύνει από την ορθή πίστη και την ευσέβεια, με το ν’ αλλάζει τα φρονήματά του και τις αξίες της πίστης του, να τον παρασύρει στην ασέβεια. Αυτός ο τρόπος, έγραφε ο γέρων Ιωσήφ, είναι σήμερα πιο συχνός. Πράγματι, σήμερα αδυνατούμε σχεδόν να ξεχωρίσουμε την πλάνη από την ορθή διδασκαλία, γιατί η ασέβεια γιγαντώθηκε και πάει να καταλάβει σχεδόν όλο τον εκκλησιαστικό χώρο! Οι εξαιρέσεις από τη γενικευμένη στάση ανοχής των πάντων και παραχάραξης των εκκλησιαστικών παραδόσεων είναι μετρημένες. Ολοένα και πνίγονται οι φωνές της αντιστάσεως, και κατασυκοφαντούνται από άλλες φωνές, πιο επίσημες, ότι είναι ακραίες και ζηλωτικές. Πάει να εκπέσει η Ορθοδοξία μας σε άποψη, που θα την συζητάμε και θα την διαπραγματευόμαστε ως ισότιμη με κάθε ιδεολογία και πλάνη. Αν σχετικοποιείται σήμερα το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, και βλασφημείται και υποβιβάζεται σε απλή μεταφορά, τότε προσπαθούν να στερήσουν από την Ορθοδοξία την υπερβατική της πλευρά, την αυθεντία που αντλεί από το Άγιο Πνεύμα, και να την καταντήσουν κοσμική. Έχει δε προχωρήσει τόσο ο σχετικισμός, που φοβηθήκαμε σχεδόν, μήπως αντί για τζαμί, μετετρέπετο η Αγία Σοφία σε διαθρησκειακός ναός, να κάνει λειτουργίες τα πρωϊνά και τ’ απογεύματα αναγνώσματα του Κορανίου!
Όσο θυμάται ο Ελληνικός λαός την ιστορία του, και τη μοίρα στην οποία εναπέθεσε τις ελπίδες του, βλέπει πως το όραμα της Αγίας Σοφίας δεν είν’ άλλο παρά η προσωποποίηση του έθνους μας. Εκεί έχουμε εμπιστευθεί από αιώνες την εθνική μας μνήμη, την συνείδησή μας, τις ελπίδες μας, τα τραγούδια μας… Ακόμα κι οι «προοδευμένοι» πολιτικοί, που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την Αγία Σοφία «μνημείο» και όχι εκκλησία, έχουν κάπου μέσα τους θαμμένη την ανάμνηση του ναού και της δόξας του, της δόξας των Ελλήνων, του ιστορικού πεπρωμένου τους. Μονάχα στην εικόνα αυτή της Αγίας Σοφίας στέκεται η ύπαρξή μας ως λαού. Μονάχα η νοσταλγία της χάρης της, αρκεί για να μας αναστήσει.