Aυτές τις μέρες ζούμε έναν τεράστιο παραλογισμό στη χώρα μας, ως συνέπεια της πανδήμου απειλής του Covid-19.
Eφαρμόσθηκαν σκληρά μέτρα περιορισμού της εξάπλωσης του ιού, τα οποία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι Έλληνες πολίτες υιοθέτησαν και σεβάστηκαν, γελοιοποιώντας για μια ακόμη φορά τις περί του αντιθέτου εντέχνως κυκλοφορούμενες εκτιμήσεις. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συνέβη με την επί σειρά ετών δυσφήμιση των Ελλήνων ως «ρατσιστών», «ξενοφοβικών» κλπ., επί της οποίας εδράσθηκε ολόκληρη ιδεολογία και χτίστηκαν πλήθος «καριερών» και η οποία φυσικά κατέρρευσε άμα τη αλλαγή των σκοπιμοτήτων, οπότε οι «ρατσιστές» αναγορεύθηκαν εν μια νυκτί «νομπελίστες» και τ’ ανάπαλιν στην πορεία και πάει λέγοντας…
Η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία, διά της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, μετά την πρώτη της τοποθέτηση επί του ζητήματος στην οποία βεβαίως παρουσίασε και την αδιαπραγμάτευτη πίστη και θέση της Εκκλησίας περί του Μυστηρίου της Θείας Μεταλήψεως, στήριξε απολύτως τα μέτρα της κυβέρνησης, έως και της τελευταίας διευκρινιστικής αποφάσεως επί της ισχύουσας ΚΥΑ, με ισχύ από 12-4 έως ΚΑΙ 20-4-20, να ΜΗΝ ανοίξουν οι ναοί για τους πιστούς ούτε καν για την αρχικώς προβλεφθείσα δίωρη προσκύνηση. Αποστάσεις σαφείς και κατηγορηματικές επί των αποφάσεων της κυβέρνησης πήραν Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας, πριν ή τους συσταθεί, διά της τελευταίας ανακοίνωσης της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, να μην ομιλούν δημοσίως επί του θέματος.
Η πρόθεσή μας δεν είναι να κρίνουμε τις αποφάσεις της ΔΙΣ η οποία φέρει και την όλη πνευματική ευθύνη τους, ούτε και να τις αξιολογήσουμε στην όποια σύνδεσή τους με την όλη συγκυρία. Στόχος μας είναι να καταγράψουμε τον τρόπο με τον οποίο εγγράφονται στην κοινωνική συνείδηση τα τελευταία γεγονότα, να αξιολογήσουμε τις σχετικές ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης και να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για την «αυριανή ημέρα» εν σχέσει με την πολυπληθέστατη και πλειοψηφική ομολογιακά κοινωνική ομάδα των Χριστιανών Ορθοδόξων εν Ελλάδι.
Από το πρώτο διάστημα της εμφάνισης της πανδημίας, ξεκίνησε μια δημόσια συζήτηση περί «μολυσματικότητος» των Ιερών Ναών λόγω της συνύπαρξης πολλών ατόμων στον ίδιο χώρο αλλά και λόγω των λατρευτικών πρακτικών των Ορθοδόξων Χριστιανών. Στο στόχαστρο μπήκε κυρίως το κεντρικό μυστήριο της Ορθοδόξου λατρείας και πίστεως, η Θεία Μετάληψη. Η συζήτηση προσέλαβε, από την πλευρά των «ανησυχούντων» για την δημόσια υγεία και των αυτοχαρακτηριζομένων ως «υπευθύνων πολιτών», χαρακτηριστικά εμπαθούς επίθεσης και στοχοποίησης, αλλά και σαφώς ρατσιστικά και παραπέμποντα σε άλλες εποχές χαρακτηριστικά. Οι υπέρμαχοι, κατά την άποψή τους, του ορθολογισμού, απεδύθησαν σ’ ένα «κυνήγι μαγισσών» με αφορμή την Θεία Μετάληψη. Οι Χριστιανοί εν μια νυκτί μετεβλήθησαν στην πλέον ανεύθυνη κοινωνική ομάδα, στην πλέον ανορθολογική και αντιτιθέμενη προς τα πορίσματα της επιστήμης μερίδα του πληθυσμού, στον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για την δημόσια υγεία, σε ανθρώπους αναξίους εν τέλει της ιδιότητας του πολίτου μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Σε κανονικά μιάσματα που «συνομιλούν»
επαξίως με παλαιότερα, ανάλογα «μιάσματα» του κοινωνικού χώρου- φαίνεται πως η πανδημία στέρησε από μια μερίδα συμπολιτών μας την ικανότητα του λογικώς και νουνεχώς σκέπτεσθαι και τους οδήγησε σε επικίνδυνες παλινδρομήσεις…
Απολύτως συνεπής ιστορικά και ανθρωπολογικά η λογική του «μιάσματος». Κάθε «άγος» χρειάζεται τον αποδιοπομπαίο τράγο του. Στην δική μας περίπτωση, είναι αυτή ακριβώς η απολύτως πλειοψηφούσα ομολογιακά εν Ελλάδι ομάδα των Χριστιανών Ορθοδόξων. Κι αυτό πρέπει να μας εμβάλει σε σοβαρές σκέψεις εν σχέσει προς την ποιότητα του πολιτικού συστήματος αλλά και πολλών κοινωνικών ομάδων μιας κοινωνίας η οποία στρέφεται εν τέλει, απολύτως αυτοκαστροφικά, κατά του ίδιου του εαυτού της. Αλλά ας γυρίσουμε στην αναδρομή-περιγραφή μας.
Η εμπάθεια και η ακρότητα περίσσευσε κατά την πρώτη αυτή φάση του δημοσίου διαλόγου. Πάθη, απωθημένα, ανεπεξέργαστοι κοινωνικοί αυτοματισμοί, μίσος ιδεολογικό και πολιτικό δεκαετιών αναδύθηκαν ιοβόλα στην επιφάνεια. Δεν είχε έρθει ακόμα το lock down των εκκλησιών ώστε να ηρεμήσουν κάπως οι χριστιανοφάγοι μπροστάρηδες της υγιειονομικής σταυροφορίας και της «κοινωνικής υπευθυνότητας». Στα social media έδιναν κι έπαιρναν εκφράσεις του τύπου «Να τους δω όλους πεσμένους κάτω σαν τις κατσαρίδες», «Να ψοφήσουν όλοι τους», «Εγκληματική οργάνωση έχουν καταντήσει». Η αντιπαράθεση και οι επιθέσεις δεν περιορίστηκαν φυσικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στα ΜΜΕ αλλά μεταφέρθηκαν και στους χώρους εργασίας και κοινωνικής συναναστροφής, στις γειτονιές, ακόμα και έξω από τους ναούς. Γνωστή μου υπερπολύτεκνη μητέρα, εξερχόμενη ναού των νοτίων προαστίων μαζί με τα παιδιά της, εδέχθη, εντελώς απρόκλητα, την εξής φραστική επίθεση από διερχόμενο «υπεύθυνο πολίτη», που συνοδευόταν μάλιστα από το μικρό παιδί του: «Να ψοφήσετε όλοι σας!». Συγγενικό μου πρόσωπο, εξερχόμενο του σπιτιού του για να μεταβεί στην εκκλησία Κυριακή πρωί, αναγκάστηκε να υποστεί την «ανάκριση» «ανησυχούντος» γείτονος η οποία κορυφώθηκε σε ευθεία, θρασύτατη, προσβλητικότατη και άκρως παραβιαστική ερώτηση: «Εκεί που πας, ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ;;;;». Να σημειώσουμε εδώ δε, εξαγάγοντας και τα αντιστοιχούντα συμπεράσματα, ότι οι εκφραζόμενες τοιουτοτρόπως κοινωνικές ομάδες ταυτίζονται, ως επί το πλείστον, με το εγχώριον κίνημά μας του «αντιρατσισμού», «αντιφασισμού», των «κοινωνικών ευαισθησιών», του «σεβασμού στις προσωπικές, θρησκευτικές και όχι μόνο πεποιθήσεις», της θρησκειοποίησης της «διαφορετικότητας», της «προστασίας των προσωπικών δεδομένων» και πάει λέγοντας…
Το ιδιότυπο όμως αυτό bullying δεν σταμάτησε εκεί. Οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές του Covid-19 δεν περιορίστηκαν να πουν μόνο το περίφημο, προς τον Χριστό ειπωμένο «Αύριο θα σε κάψω.Dixi. Είπα» τουΜεγάλου Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι. Παρουσίασαν, ως «υπεύθυνοι πολίτες», σε μια επίδειξη πρακτικότητας, σειρά «ορθολογικών» παραινέσεων και συγκρίσεων. Ανέσυραν από το λογικοφανές οπλοστάσιό τους κουταλάκια μίας χρήσεως, ποτηράκια, τάπερ, μαντηλάκια. Ενισχύθηκαν από μετανεωτερικούς λογοτεχνίζοντες αυτόκλητους «θεολόγους» που έσπευσαν να πάρουν κι αυτοί το μερίδιό τους δημοσιότητας στην αποδόμηση του Μυστηρίου. Απεδύθησαν σε επιβαρυντικές για τα καθ’ ημάς συγκρίσεις και σε ύμνους της Καθολικής Εκκλησίας και του Πάπα που είχαν ήδη σπεύσει να συσχηματισθούν με τις αντιλήψεις της πολιτικά και υγειονομικά ορθής Ιεράς Εξετάσεως. Και, εν τέλει, έθεσαν την στοχοποιημένη ομάδα των Χριστιανών Ορθοδόξων μπροστά στο κεντρικό «δίλημμα»: Δεν μπορεί να είσαι συνεπής πολίτης εν μέσω μιας πανδημίας και ταυτοχρόνως να υπερασπίζεσαι το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας ως Μυστήριο της Ζωής, ως πλήρως απρόσβλητο από την φθορά, ως Σώμα και Αίμα Χριστού, ως το κεντρικότερο στοιχείο που συγκροτεί την ιδιότητά σου ως Χριστιανού Ορθοδόξου και ως το νόημα της πίστεώς σου. Οφείλεις να το αρνηθείς. Να συμμορφωθείς. Να συσχηματισθείς. Να το σχετικοποιήσεις. Να δεχθείς πως ναι, μεταφέρει ασθένεια. Πως, ναι, θα χρειαστείς, στην καλύτερη περίπτωση, κουταλάκια και ποτηράκια. Πως, εν τέλει, η ιδιότητά σου ως Χριστιανού που εδράζεται πάνω σ’ αυτήν ακριβώς την αδιαπραγμάτευτη πίστη στο Μυστήριο της Αθανασίας είναι ΑΣΥΜΒΑΤΗ με την ιδιότητα του νομοταγούς, εχέφρονος, υπεύθυνου, αλληλέγγυου πολίτη. Και όχι μόνο ασύμβατη. Αλλά και επικίνδυνη. Για το κοινωνικό σύνολο. Με άλλα λόγια, αλήστου μνήμης, οι Χριστιανοί αναγορεύθηκαν, για μια ακόμη φορά, «εχθροί του λαού».
Όσο ακραία και πραγματικά επικίνδυνα για μια δημοκρατία που προστατεύει τις κοινωνικές και θρησκευτικές ελευθερίες των πολιτών της κι αν ακούγονται αυτά, έχουν φυσικά και τα ιστορικά και τα αρχετυπικά τους προηγούμενα και, βεβαίως, την θεολογική τους πλευρά. «Πειθαρχείν μάλλον Θεώ ή ανθρώποις», διδάσκει ο θείος λόγος. Η αρχαία ελληνική τραγωδία, διά χειρός Σοφοκλέους, παρουσιάζει την Αντιγόνη να επιλέγει τον θείο νόμο έναντι του ανθρώπινου και να θάπτει τον αδελφό της, υφιστάμενη όχι μόνο την απώλεια της ιδιότητάς της ως «πολίτου», αλλά και την ίδια της την ζωή. Βέβαια, οι σύγχρονοι υγιειονομικοί Νέρωνες μπορεί να αναγνώριζαν δημόσιο υγειονομικό όφελος στην απόφαση της Αντιγόνης να μην αφήσει τον Πολυνείκη άταφο και έτσι να την άφηναν με τη σειρά τους στην ησυχία της. Αλλά, φευ! Δεν υπήρχαν τότε..
Και μετά ήλθε με κρατική εντολή, το lock down των εκκλησιών. Δεν δόθηκε καν η δυνατότητα μιας ώρας λατρείας την Κυριακή, 7-8 π.μ, όπως εζήτησε η ΔΙΣ, φυσικά, με την τήρηση πάσας ορθολογικής αποστάσεως, για τους αποδεδειγμένα-εκ της προσελεύσεως της τελευταίας «ανοιχτής» Κυριακής- λίγους που θα εκκλησιάζονταν, και με την λήψη παντός αναγκαίου μέτρου. Αλλά, είπαμε, κάθε άγος χρειάζεται τον αποδιοπομπαίο του. Οι Έλληνες πολίτες στο μεγαλύτερο μέρος τους «συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως δεν θα το έπρατταν…
Σε όλο αυτό το μεσοδιάστημα του ενός περίπου μηνός έως της σήμερον, η δραστηριότητα της εμπροσθοφυλακής των ιεροεξεταστών επικεντρώθηκε κυρίως στην επόπτευση της ακριβούς τήρησης των μέτρων καθώς και στην κριτική κάθε φωνής από τον χώρο της Εκκλησίας που μετά λόγου γνώσεως ύψωνε διάφορη φωνή. Έτσι, υπέστησαν σκληρότατη κριτική Ιεράρχες που επεσήμαναν ότι ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΛΑΤΡΕΙΑΣ δεν συνέβη ούτε στα αθειστικά καθεστώτα, όπου ναι μεν εδιώχθη απηνέστατα η πίστη και οι πιστοί, αλλά ουχί πλήρως η διά κεκλεισμένων των θυρών λατρεία. Τούτο συνέβη μόνον στην Αλβανία επί Εμβέρ Χότζα.Και που επεσήμαναν και την έλλειψη σεβασμού από πλευράς εκτελεστικής εξουσίας στο θρησκευτικό αίσθημα του λαού και στην ίδια την Εκκλησία, την δυνατότητα, εφόσον υπήρχε η βούληση, να βρεθούν λύσεις απολύτως συμβατές με την περίσταση και, επίσης, την αναντιστοιχία ανάμεσα στην μέριμνα για την υλική τροφή(super markets, λαικές αγορές κλπ.) ή τα ζώα μας(ανοιχτά pet-shops) και την πλήρη περιφρόνηση της πνευματικής τροφής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού, δικαιώματα νομικά προστατευμένα σε διεθνές επίπεδο.
Οι αναντιστοιχίες όμως, η περιφρόνηση των νομικά προστατευμένων παγκοσμίως θρησκευτικών ελευθεριών και η άδικη εφαρμογή των μέτρων στην πράξη από την εκτελεστική εξουσία δεν σταμάτησαν εδώ. Οι πιστοί, πέρα από την στέρηση της θείας λατρείας και των μυστηρίων που ήρθε να προστεθεί στο όλο πνιγηρό βίωμα της συνολικής καραντίνας, συνέχισαν να προκαλούνται από την κυβέρνηση και στο επίπεδο της συνταγματικά κατοχυρωμένης ισονομίας των Ελλήνων πολιτών. Έτσι, τα κατά τα άλλα άκρως ευαίσθητα σε όποια «ατασθαλία» εκκλησιαστικού προσώπου συστημικά ΜΜΕ, απέφυγαν μετά πολλής σπουδής να παρουσιάσουν την δύο μέτρα και σταθμά έχουσα πραγματικότητα. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σταδιακά στερήθηκαν μέχρι και την κωδονοκρουσία-φυσικά, δεν προεβλέφθη ως λόγος εξόδου η επίσκεψη σε Ιερό ναό για ατομική προσευχή και έτσι κατηργήθη στην πράξη και το τελευταίο φύλλο συκής που είχε απομείνει στο αποκρουστικό πρόσωπο της συνόλου καταργήσεως της λατρείας. Αντιθέτως, στην Θράκη, οι Έλληνες Μουσουλμάνοι ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ να ακούν ηχογραφημένεςτις διατεταγμένες πρσευχές από τον οικείο Χότζα, από μεγάφωνα εις την διαπασών. Τα δε εκατοντάδες παράνομα, υπόγεια τζαμιά και ο εκεί αδήλωτος και απολύτως υπόπτου καθαριότητας και «τήρησης αποστάσεων» συνωστισμός ουδόλως εθίγη-ή δεν το μάθαμε; Eξ’ άλλου, εν Ελλάδι ουδέν νομιμότερον του παρανόμου. Το αυτό ισχύει και για τους συνωστισμούς στα hot-spots, όπου επίσης αναπέμπονται καθημερινώς εις την διαπασών ηγογραφημένες μουσουλμανικές προσευχές. Προφανώς απεδείχθη επιστημονικώς ότι μόνο η ορθόδοξη καμπάνα και τα ορθόδοξα μεγάφωνα μεταδίδουν μικρόβια, εξ’ ου και αυτή η αντισυνταγματική και παράνομη διακριτική μεταχείριση.
Και παρόλες αυτές τις προκλήσεις, οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία σιώπησαν. Σιώπησαν όχι ως συμφωνούντες και συσχηματιζόμενοι, αλλά ως «τέκνα υπακοής», αποδίδοντας την οφειλόμενη πνευματική υπακοή στην Ιερά Σύνοδο, αλλά και ως νομιμόφρονες πολίτες. Σιώπησαν και οπλίσθηκαν πνευματικά να αντέξουν μια δοκιμασία που εγνώριζαν πως θα κλιμακωνόταν όσο προχωρούσε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ερχόταν εγγύτερον η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα-δεν είναι άργε εναργέστατος ο συμβολισμός αυτής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η κορύφωσή της στην αναλογία του με την κορύφωση των περιγραφόμενων γεγονότων; Σιώπησαν βλέποντας στην Λέσβο συγκεντρώσεις πάνω από χίλιων «αλληλέγγυων», συνωστισμούς σε λαικές αγορές και υπεραγορές, σε τράπεζες και ΑΤΜ. Σιώπησαν βλέποντας τις κυβερνήσεις των λοιπών Ορθοδόξων χωρών να σέβονται την Θεία Λατρεία και να την αφήνουν να τελείται απρόσκοπτα, με τήρηση των αναγκαίων μέτρων κατά του συνωστισμού. Σιώπησαν βλέποντας την κυβέρνηση να τους αφαιρεί εσχάτως και την τελευταία ανάσα: την, αρχικώς προβλεφθείσα, δυνατότητα δίωρης προσκύνησης στους Ιερούς Ναούς κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση, όλων των μέτρων ασφαλείας ληφθέντων. Να γνωρίζουμε δε ότι, με την απαγόρευση ΚΑΙ της δυνατότητας ατομικής προσευχής, παραβιάζεται κατάφωρα από το κράτος το δικαίωμα του πολίτου σε ελεύθερη θρησκευτική λατρεία.
Δεν προτίθενται όμως να σιωπήσουν μετά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες στην Πάτρα και αλλαχού και που έλαβαν ευρύτερες διαστάσεις κατά την χθεσινή Κυριακή των Βαίων. Η κυβέρνηση, σε μια επίδειξη ισχύος εν όψει των ημερών που έρχονται, αξιοποιώντας και την τεχνογνωσία «σπιούνου» που τελειοποιήθηκε στο παρελθόν διάστημα από τους προαναφερθέντες, προέβη, διά των αστυνομικών οργάνων, σε εφόδους σε ιερούς ναούς και παρέπεμψε στην δικαιοσύνη ιερείς και έναν Ιεράρχη, κατόπιν μάλιστα και από οδηγία του Ν.Χαρδαλιά ο οποίος ζήτησε παρέμβαση Εισαγγελέα. Τα ΜΜΕ, συνεργοί στην κατατρομοκράτηση, μας ενημέρωσαν ότι «καταζητούνται και οι πιστοί». Το έγκλημα των ως άνω Ιερέων ήταν ότι μετέδωσαν την Θεία Κοινωνία σε δύο ή τρία άτομα, ο εις δε εκ των ιερέων έπραξε τούτο εκτός ναού. Το διαδίκτυο γέμισε από φωτογραφίες του Ιερέως να μεταδίδει την Θεία Κοινωνία και η εικόνα αυτή συνεδέθη με συνειρμούς εγκληματικής πράξεως, ολοκληρώνοντας την όλη απόπειρα να στιγματισθεί και να ενοχοποιηθεί η χριστιανική κοινότητα. Δικογραφία σχηματίσθηκε ήδη σήμερα εις βάρος του συγκεκριμένου Ιεράρχου και ορίστηκε δικάσιμος.
Διερωτώμεθα: προς τί και διά τί αυτή η μονομερής επίθεση κατά των Ιερέων; Έως τώρα έγιναν ανεκτές πλείστες όσες παραβάσεις αποδεδέιγμένων και διαρρηγνυόντων οφθαλμών συνωστισμών, είτε διά της λογικής «κάνω τα στραβά μάτια», είτε διά της λογικής «απλώς φωνάζω στα ΜΜΕ», είτε, στην χειρότερη περίπτωση, διά της επιβολής ενός απλού προστίμου. Γιατί αυτόφωρα και δικάσιμοι μονομερώς κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Και μάλιστα αρχομένης της ιερωτέρας περιόδου της; Γιατί τέτοια άφρων πρόκληση κατά της θρησκευτικής ευαισθησίας του πιστού λαού; Υπάρχει μήπως η αντίληψη ότι ο λαός, το πλήρωμα της Εκκλησίας, θα αφήσει απροστάτευτους τους ιερείς του ή θα τρομοκρατηθεί από τα μέτρα αυτά;
Τουναντίον, απαντούμε. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία τα πήγαινε σχετικά καλά στο επίπεδο της διαχείρισης της πανδημίας, κοινώς «έπαιξε και έχασε». Αποτελεί μέγα πολιτικό της λάθος η μετωπική αυτή σύγκρουση με την ίδια την Εκκλησία και το φρόνημα των πιστών σε μια τέτοια στιγμή, διπλά ευαίσθητη και δύσκολη. Χάνει πάσα αξιοπιστία στη συνείδησή τους, γεγονός που και θα υπονομεύσει μακροπρόθεσμα τα όποια μέτρα αλλά και θα πληρωθεί σκληρά σε πολιτικό επίπεδο. Έχουν πλέον κάθε δίκιο οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες να αισθάνονται ότι η παρούσα κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, τους μεταχειρίσθηκε και τους μεταχειρίζεται ως πολίτες δευτέρας ή και τρίτης κατηγορίας. Ο όλος στιγματισμός και ο περιορισμός έως καταργήσεως των θρησκευτικών ελευθεριών που λαμβάνει χώρα αυτήν την στιγμή με υγειονομικό πρόσχημα , ποιός εγγυάται ότι δεν θα λειτουργήσει ως προηγούμενο και ως προανάκρουσμα ευρύτερων δυσμενών για την Εκκλησία και τηνδημοκρατία εξελίξεων και μετά την λήξη του συναγερμού; Πρόκειται για το ίδιο εύλογο ερώτημα που ανακύπτει επί του συνολικού, παγκόσμιου περιορισμού των πάσης φύσεως ελευθεριών λόγω πανδημίας. Η δε διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και της ενότητας που απαιτείται σε τέτοιες συγκυρίες πρέπει να θεωρείται δεδομένη κατόπιν των προαναφερθέντων και, ιδίως,κατόπιν της εποχικής άνθισης της συμπαθούς τάξεως των καταδοτών.
Εάν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τα πολυπληθέστατα κρούσματα βανδαλισμών ιερών ναών ανά την ελληνική επικράτεια κατά τα τελευταία χρόνια έως και της σήμερον, που στρέφονται αποκλειστικά και επιλεκτικά κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μπορούμε να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα. Να σημειωθεί δε ότι οι ιερόσυλοι και βάνδαλοι παραμένουν ασύλληπτοι παρότι σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν έως και βίντεο που καταγράφουν την δράση τους. Οι Ιερείς όμως συλλαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Μάλιστα, προσφάτως βανδαλίστηκε ναός με συνθήματα μίσους και φυσικά ουδείς συνελήφθη παρότι υπάρχει το σχετικό βίντεο. Μετά από λίγες ημέρες επιχειρείται να συλληφθεί διά 50(!!!) οργάνων της τάξεως ιερεύς και σχηματίζεται δικογραφία εις βάρος του διότι μετέδωσε την Θεία Κοινωνία εκτός ναού σε δύο άτομα…
Όπως προαναφέρθηκε, αρκετά σιωπήσαμε. Καιρός του σιγάν, καιρός του λαλείν. Γνωρίζουμε να ησυχάζουμε, γνωρίζουμε όμως και να δίνουμε ευθαρσώς την μαρτυρία μας. Τα πράγματα είναι πλέον ή σοβαρά. Εφόσον κάποιοι, σε κρεσέντο κατάχρησης εξουσίας και μονομερούς στοχοποίησης, επιχειρούν να φιμώσουν και να διασύρουν τους Ιερείς μας, τους πνευματικούς μας πατέρες, οφείλουμε να ομιλήσουμε. Και αν δεν το πράξουμε εμείς, οι λίθοι κεκράξονται σ’ αυτόν τον τόπο.
Ευχόμαστε ολοθύμως Καλή Ανάσταση υπό πάσαν έννοιαν στον πολύπαθο λαό μας.
Αθανασία Μαυρομμάτη
Φιλόλογος