Από τον Βασίλειο Χ. Στεργιούλη
Η κάθοδος του Θεού στη γη είναι το πιο μεγάλο και παράδοξο μυστήριο. Το πλέον ακατανόητο και ανερμήνευτο λογικά.
Ωστόσο όμως είναι γεγονός ιστορικά βεβαιωμένο. Είναι το σπουδαιότερο της ιστορίας. Το μεγαλύτερο όλων των αιώνων. Είναι «ο άξων της παγκοσμίου ιστορίας» κατά τον διάσημο Γερμανό διαλεκτικό φιλόσοφο Έγελο, έναν από τους επιφανέστερους φιλοσόφους των νεότερων χρόνων.
Έγινε σε εποχή ηθικοκοινωνικού βούρκου. Όταν το κακό είχε τόση εξάπλωση, ώστε τίποτε δεν μπορούσε να το αναχαιτίσει. Η διαφθορά ήταν γενικευμένη. Έκδηλη παντού. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ο θεσμός της δουλείας, που ήταν ο πλήρης ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η αντιμετώπιση της γυναίκας ως πράγματος, γι’ αυτό και την άλλαζαν σαν τα πουκάμισα οι άνδρες. Tα σαρκικά αμαρτήματα, ιδίως η παιδεραστία και ομοφυλοφιλία ήταν σε έξαρση.
Η κατάσταση αυτή δεν άλλαζε, παρά την αλλαγή των πολιτευμάτων. Δεν καλλιτέρευε η κοινωνία. Τόσο με την αριστοκρατία, όσο και με την βασιλεία και την ολιγαρχία, όπως επιτυχώς παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στις τρεις δεκατετράδες γενέων των κατά σάρκα προγόνων του Ιησού Χριστού, τις οποίες μνημονεύει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος («Πάσαι ουν αι γεννεαί από Αβραάμ εως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσερεις…»). Τόσο στην πρώτη δεκατετράδα (στην αριστοκρατία), όσο και στη δεύτερη (στη βασιλεία) και στην Τρίτη (στην ολιγαρχία), η ηθικοκοινωνική σήψη και διαφθορά δεν άλλαζε. Δεν αλλάζει η κοινωνία, αν δεν αλλάξουν οι καρδιές των ανθρώπων. Άλλαξε ο κόσμος μόνο με τον ερχομό του Χριστού και την διάδοση του Χριστιανισμού.
Ο Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλέεμ της Ιουδαίας, τόπο καταγωγής του βασιλιά Δαυίδ του οποίου ήταν κατά σάρκα απόγονος. Είχε ονομασθεί όμως, πολύ πριν γεννηθεί, από τους Προφήτες Ναζωραίος. Δηλαδή Γαλιλαίος, αφού η Ναζαρέτ ήταν κώμη της Γαλιλαίας.
Εύστοχα ομίλησε για τη Ναζαρέτ η προφητική γλώσσα. Στη Ναζαρέτ άλλωστε έγινε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Σ’ αυτήν κατέφυγε η Αγία Οικογένεια, όταν επέστρεψε από την Αίγυπτο. Και σ’ αυτήν έζησε ο Χριστός ως την ηλικία των 30 χρονών, για να αποφύγει- κατά θείαν Πρόνοιαν- την εχθρότητα των διωκτών του. Γι’ αυτό και Ναζωραίος χαρακτηρίστηκε από τον Πιλάτο στην επιγραφή του Σταυρού.
Επειδή ήταν μικρή, άσημη και περιφρονημένη κώμη της Γαλιλαίας η Ναζαρέτ, δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν τον Χριστό και να πιστέψουν σ’ Αυτόν οι Ιουδαίοι. Αλλά και οι πρώτοι Μαθητές Του. «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;» έλεγαν.
Επειδή έζησε και έδρασε στη Γαλιλαία ο Χριστός, ονομάσθηκε ο Ίδιος Γαλιλαίος. Και οι Μαθηταί Του Γαλιλαίοι. Γαλιλαίο τον ονόμαζε περιφρονητικά και ο αυτοκράτορας του
Βυζαντίου, Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ο δεινός πολέμιος του Χριστιανισμού, θιασώτης δε και υπέρμαχος της ειδωλολατρίας. Τον αποκαλούσε και μαραγκό ο παγανιστής αυτοκράτορας.
Τόσο ταπεινωτικά αντιμετωπίστηκε ο Θεάνθρωπος Κύριος. Ο Παντοδύναμος Δημιουργός του κόσμου, που από το ύψος της θεότητος «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» στη γη. Δεν ήρθε για να αποφύγει το κακό, αλλά για να το αφανίσει. Ήρθε, όπως παρατηρεί ο σπουδαίος ερμηνευτής της Γραφής Ε. Ζυγαβηνός, «ως ιατρός και όχι ως κριτής». Ήρθε ως Λυτρωτής και Σωτήρας. Έφερε στον κόσμο τη λύτρωση από την αμαρτία και το πολύμορφο κακό.
Την αλλαγή που έφερε ο Χριστός, την εμφανίζει η μεταχριστιανική κοινωνία, που είναι εντελώς διαφορετική από την χαοτική και απάνθρωπη προχριστιανική. Καταργήθηκε ο θεσμός της δουλείας, εξυψώθηκε η θέση της γυναίκας, αναγνωρίσθηκε η αξία του παιδιού και τα δικαιώματα του. Αν μιλάμε σήμερα για ελευθερία, δημοκρατία, ισονομία, σεβασμό της ζωής και της τιμής κ.α., όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της διάδοσης του Ευαγγελίου του Χριστού. Επιτυχώς παρατηρήθηκε ότι κοινωνία χωρίς το Χριστό και το Ευαγγέλιο Του είναι κόσμος χωρίς ήλιο.
Το δυστύχημα είναι ότι το λατρευτό πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού και η ανυπέρβλητη θεία Του διδασκαλία στις ημέρες μας αγνοείται και πολεμείται λυσσωδώς. Πονηρές και σκοτεινές δυνάμεις, εγκόσμιες και υπερκόσμιες, απεργάζονται τον αποχριστιανισμό του κόσμου και την επαναφορά μας στην προ Χριστού χαοτική εποχή. Με την αποορθοδοξοποίηση της παιδείας, την κατάργηση της αργίας της Κυριακής και την επιβολή της εργασιακής δουλείας, την αποϊεροποίηση του γάμου, την διευκόλυνση των διαζυγίων και την διάλυση του θεσμού της οικογένειας, την θεσμοθέτηση της ομοφυλοφιλίας και του «γάμου» μεταξύ ομοφύλων και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Πάμε να γίνουμε επισήμως έθνος βλασφήμων καθώς αποποινικοποιείται και η κακόβουλη βλάσφημία!
Με όλα αυτά οδηγούμαστε σταδιακά και σταθερά στην άρνηση του γλυκύτατου Ναζωραίου και της λαμπροφόρας Ορθοδοξίας, για να πέσουμε ως ώριμα φρούτα στην αθεϊα και σε κάθε θρησκευτική πλάνη και ετεροδιδασκαλία. Για να γυρίσουμε πίσω το ωρολόγι της ιστορίας. Και να επανέλθουμε στον απανθρωπισμό της κοινωνίας. Αλλά δεν θα αφήσει ο Χριστός, ο Κυβερνήτης του κόσμου και της ιστορίας. Ο Νικητής και Θριαμβευτής.