ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΓΟΝΙΟΣ

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη

            Σκέφτηκα ποτέ να πω; “Δύο του μηνός πότε θα πληρωθώ;”. Φανταστήκατε να κρεμάσω την ποδιά μου την Παρασκευή και να δηλώσω: “Χαίρετε! Δουλειά ξαναπάω τη Δευτέρα;”. Ή “Από το ΙΚΑ μου είπαν πως σε δύο μήνες μπαίνω σε σύνταξη. Φρόντισε για άλλη σύζυγο, για άλλη μάνα;”.

            Ήταν μία πρόσκληση για συζήτηση, με θέμα “επάγγελμα γονιός”. Τη διάβασα, την ξανά διάβασα. Ομολογώ πως, αν και πολλά χρόνια είμαι μητέρα, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ασκώ ένα “επάγγελμα”… Στη δικιά μου εποχή το να ‘σαι γονιός το λέγαμε αποστολή, το λέγαμε σκοπό ζωής, δεν θυμάμαι πώς αλλιώς το λέγαμε, πάντως “επάγγελμα” δεν το ονομάζαμε.

            Βέβαια, στην ταυτότητα και τότε γράφομε πλάι στο επάγγελμα “οικιακά” -γενικότερος τίτλος- πράγμα που και σήμερα γράφουμε, με μόνη τη διαφορά πως τώρα ντρεπόμαστε όταν το γράφουμε ή το δηλώνουμε. Λοιπόν “επάγγελμα” ο γονιός;

            Απ’ τα λίγα που ξέρω, είναι πως το επάγγελμα σου εξασφαλίζει τα προς το ζην, έχεις ωράριο-πενθήμερο, πληρώνεσαι για τις υπερωρίες, ασκείς το επάγγελμα μέχρι κάποιας ηλικίας, μετά δε απ’ αυτή την ηλικία παίρνεις σύνταξη. Υπάρχουν στο διάστημα που ασκώ το επάγγελμά μου δυνατότητες εξελίξεως, επιμορφώσεως Σχολές Μέσες, Ανώτερες ή Ανώτατες μου μαθαίνουν το Επάγγελμά μου. Αν δεν είμαι ευχαριστημένη από τον εργοδότη μου, απλά αλλάζω εργοδότη. Αν με αδικεί κάνω απεργία ή πάω στα δικαστήρια να βρω το δίκιο μου.

            Εδώ, όμως, χωλαίνει το πράγμα. Δεν ζω κατ’ αρχήν από το επάγγελμά μου. Σκέφτηκα ποτέ να πω: “Δύο του μηνός πότε θα πληρωθώ;”. “Πενθήμερο; Φανταστήκατε να κρεμάσω την ποδιά μου την Παρασκευή και να δηλώσω “Χαίρετε! Δουλειά ξανά πάω τη Δευτέρα;”. Ή “Στο ΙΚΑ μου είπανε πως σε δύο μήνες μπαίνω σε σύνταξη. Φροντίστε για άλλη σύζυγο, για άλλη μάνα;”. Άσε που στη συντάξιμη ηλικία χωρίς να ανασάνεις από το “μάνα” αρχίζει η θαυμάσια περιπέτεια της “γιαγιάς”!

            Όσο για να πάω στα δικαστήρια τους εργοδότες μου (παντρεύτηκα ένα και έχω αφεντικά στην κεφαλή και στην καρδιά μου) είναι αστεία υπόθεση. “Κύριε πρόεδρε, ο γιος μου είναι ιδιότροπος. Η κόρη μου μού μιλάει άσχημα. Παραιτούμαι. Θέλω άλλη κόρη! Και μέχρι να βρω τον καινούργιο γιο και την καινούργια κόρη, θα περνώ από το ταμείο ανεργίας, να παίρνω τα χρήματά μου!”. Και η απεργία; “Κύριοι, το σπίτι δεν λειτουργεί, το τηλέφωνο δεν το σηκώνω, η απεργία είναι τριήμερη!”.

            Όσο για τις δυνατότητες εξελίξεως; Εκεί πια είναι φαιδρό το πράγμα. Ούτε κανείς με προετοίμασε για να γίνω μάνα, ούτε σχολές για επιμόρφωση υπάρχουν. Στο ένστικτο στηρίχθηκαν οι δικές μας για να μας μεγαλώσουν, στο ένστικτο στηριζόμαστε κι εμείς, για να κάνουμε το ίδιο. Τα λίγα βιβλία που υπάρχουν δεν είναι ευρείας καταναλώσεως και η εκλαΐκευση των περιοδικών και των εφημερίδων μπέρδεψε τα πράγματα αντί να τα ξεκαθαρίσει.

            Άκουσα πως έγιναν προτάσεις για μισθό της νοικοκυράς. Πριν γίνει -αν γίνει- το νομοσχέδιο, θα ‘θελα να ‘ξερα; Πόσο θα κοστολογηθεί το ξενύχτι στις αρρώστιες του παιδιού, πόσο θα αποτιμηθεί η έγνοια, πόσο θα πληρώνεται επιτέλους η προσευχή που κάνει η μάνα για το παιδί της. “Επάγγελμα” γονιός.

            Θυμάμαι τις παλιές μανάδες, που δεν ξέρανε πολλά γράμματα, ήξεραν όμως να μας νανουρίζουν, ήξεραν να μαλώνουν, ήξεραν να μας κυβερνάνε με τη ματιά, που χωρίς να της αμφισβητήσεις την αγάπη, την έτρεμες.

            Εκείνη η μάνα δεν περίμενε καμία σύνταξη. Κι ήταν λαμπάδα αναμμένη, που πέθαινε κι έφερνε πολύ καρπό. Η εποχή μας είναι η εποχή της ειδίκευσης. Σωστό, και ο γονιός να μην επαναπαύεται μόνο στο ένστικτό του κι, όπως γίνεται σε όλα τα επαγγέλματα, να επιμορφώνεται.

            Σωστό επίσης είναι να έχει μία ασφάλεια η νοικοκυρά -γιατί όχι- να έχει καν ένα μισθό. Μία ζωή προσφοράς δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τελειώνει με απλωμένο χέρι για φιλανθρωπική προσφορά του παιδιού στη μάνα του. Η ένστασή μας είναι άλλη. Πώς ονομάζεται “επάγγελμα” η προσφορά μιας ζωής, μια αποστολή, η Αποστολή;

            Ένας σοφός γέροντας μου έλεγε: Ο γονιός σώζεται με δύο τρόπους. Ο πρώτος να παρουσιαστεί στον Πλάστη και να πει: “Να ‘μαι Κύριε, εγώ και τα παιδιά που μου εμπιστεύθηκες”.

            Κι ο άλλος: “Τα παιδιά που μου εμπιστεύτηκες δεν τα ‘φερα μαζί μου. Έφερα μόνο τους κάλους μου που δημιουργηθήκανε στα γόνατά μου από την προσευχή γι’ αυτά”.

            Και η σωτηρία που θα ‘ρθει απ’ τα παιδιά δεν είναι μικρό πράγμα. Κανένα άλλο “επάγγελμα” δεν μπορεί να σου την εξασφαλίσει.

Ετικέτες - Σχετικά Θέματα