«Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά θεραπεύση καμμία ἀρρώστια, π.χ. πάρκινσον. Μπορεῖ ὅμως νά κάνη καλά κάποιον πού ἀπό δαιμονική ἐνέργεια ἔχει πάθει κάτι». (Π.χ. ὅταν παραλύση τό χέρι κάποιου ἀπό δαιμονική ἐνέργεια ὁ διάβολος μπορεῖ νά ἀναστείλη τήν ἐνέργειά του, καί τό χέρι νά ἀποκατασταθῆ. Καί αὐτό νά φανῆ σάν θαῦμα).
«Ὁ πνευματικά προχωρημένος ἄνθρωπος καταλαβαίνει τίς διαθέσεις τῶν ἄλλων, ἄν π.χ. θέλουν νά τόν ἐκμεταλλευτοῦν, νά τόν κλέψουν· βάζει ὅμως πάντα καλό λογισμό, ὅτι ὁ ἄλλος τό ἔχει ἀνάγκη καί δέν ὑπερασπίζεται τόν ἑαυτό του. Ὁ ἅγιος ἔχει μία διαίσθηση πού καταλαβαίνει τίς διαθέσεις τῶν ἄλλων».
Η παγγνωσία, η αναμαρτησία και η εξουσία άφεσης αμαρτιών
«Ὅ,τι εἶναι γιά μία μηχανή ἡ βενζίνη, ἔτσι εἶναι καί ἡ καρδιά γιά τήν πνευματική ζωή. Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήν καρδιά του δέν κουράζει. Γι᾿ αὐτό σέ ὅσους μέ ρωτᾶνε τί νά σπουδάσουν, τούς λέω ὅ,τι ἀγαπᾶνε. Ἰδίως μερικά ἐπαγγέλματα, ὅπως γιατρός, δάσκαλος, θέλουν νά τ᾿ ἀγαπᾶ κανείς πολύ. Καί στήν πνευματική ζωή, στήν προσευχή πρέπει νά συμμετέχη ἡ καρδιά».
«Σέ πολλούς πού κοινωνοῦν τακτικά δέν βλέπω μεγάλη προκοπή. Σήμερα πηγαίνει νά μπῆ σ᾿ ἕνα πρόγραμμα ἡ θεία Μετάληψη· ὅπως δηλαδή νηστεύουμε Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, ἔτσι τό κάνουν καί πολλοί μέ τήν θεία Κοινωνία. Παλαιά στό Κοινόβιο κοινωνούσαμε κάθε ἑβδομάδα, καί ἐνδιάμεσα ὅταν ὑπῆρχε Δεσποτική ἤ Θεομητορική ἑορτή ἤ μεγάλου Ἁγίου. Πρῶτα (τήν προηγούμενη μέρα) παίρναμε Μεγάλο Ἁγιασμό μέ νηστεία καί τήν ἄλλη μέρα θεία Κοινωνία».
Ὅταν ἄνοιξε τά μάτια του, εἶδε τόν Ἅγιο καί τό κρεμαστό καντήλι στό δωμάτιο νά κινῆται συνεχῶς ἀπό μόνο του. Ξύπνησε καί τήν γυναῖκα του, ἔκαναν προσευχή καί τό παιδί τους σώθηκε· ὄντως, ὅπως ἔμαθαν ἀργότερα, ἐκείνη τήν ὥρα βρισκόταν σέ μεγάλο κίνδυνο.
«Σήμερα ἦρθε ἡ ἐποχή νά πραγματοποιηθῆ ἡ προφητεία τοῦ Μ. Ἀντωνίου: “Θά ᾿ρθεῖ καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θα τρελλαθοῦν, καί ἄν κάποιος εἶναι λογικός, αὐτόν οἱ ἄλλοι θά τόν λέγουν τρελλό”, γιατί δέν θά εἶναι σάν κι αὐτούς».
Ἔβλεπε συχνά τόν διάβολο ὀφθαλμοφανῶς. Τό κελλί του γέμιζε δαίμονες. Ἕνας πάνω στό ράφι, ἕνας κάτω ἀπό τό κρεββάτι… καί ἦταν ὅλοι γυμνοί. Τό ἀνέφερε στόν Γέροντα: «Τί ᾿ναι αὐτοί, Γέροντα; Ἔξω χιονίζει, αὐτοί ὁλόγυμνοι. Δέν κρυώνουν; Δέν μέ ἀφήνουν σέ ἡσυχία».
«Οἱ εὐλαβεῖς γονεῖς πού θέλουν τά παιδιά τους νά γίνουν καλόγεροι, νά μήν τά λένε νά γίνουν καλόγεροι, ἀλλά νά ζοῦν αὐτοί σάν μοναχοί. Οὔτε νά τάζουν τά παιδιά τους στόν Θεό νά γίνουν μοναχοί, διότι ἄν δέν ἔχη τό παιδί τήν κλίση καί γίνη μοναχός, τότε θά βασανίζεται σέ ὅλη του τήν ζωή. Σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση νά τά διαβάση ὁ Ἐπίσκοπος μία εὐχή καί νά μήν γίνουν μοναχοί».
Ο Θεός εὐδοκεῖ, ὥστε σέ κάθε περιοχή στήν πατρίδα μας νά ὑπάρχη καί ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος γιά νά δείχνη μέ τό παράδειγμά του στούς ἄλλους γύρω του, τήν ἀληθινή πίστη. Γιά παράδειγμα, τά Ἑπτάνησα ἔχουν καί ἀπό ἕναν Ἅγιο ὡς προστάτη τοῦ νησιοῦ τους, ἀλλά καί ἄλλες μεγάλες πόλεις ἀκόμη καί χωριά. Τήν περίοδο ὅπου μάλιστα ἦταν ἀπομονωμένα τά χωριά τῆς πατρίδας μας, ὑπῆρχε τοὐλάχιστον ἕνας εὐλα- βής συγχωριανός τους, ὥστε οἱ ὑπόλοιποι νά εἶναι ἀναπολόγητοι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Προεῖπε ἀκόμη ἀκριβῶς καί τόν τρόπο τοῦ θανάτου Του, ὅτι δηλαδή θά σταυρωθῆ, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι τιμωροῦσαν τούς καταδίκους μέ λιθοβολισμό. «Ἐπεθύμησε ὑπερβολικά νά φάγη μαζί μέ τούς Μαθητές Του τό Πάσχα αὐτό, ἐπειδή μετά ἀπό αὐτό ἀκολουθοῦσε ὁ Σταυρός. Καί σέ πολλές ἄλλες περιπτώσεις προλέγει τό πάθος καί ἐπιθυμεῖ νά συμβῆ αὐτό, καί ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό ἔρχεται»
«Ἕνας ἡλικιωμένος, πού γιά χρόνια πολλά δέν ἀναπαύεται πουθενά, αὐτός θά βρεῖ ἀνάπαυση, ἄν κοιτάξη τόν ἑαυτό του καί κάνη ἐργασία στόν παλαιό ἄνθρωπο. Δέν θά βρεῖ ἀνάπαυση δηλαδή στά ἐξωτερικά μέ τό νά ψάχνη καί νά ἐπισκέπτεται Μοναστήρια. Ἄλλο, ἄν κανείς εἶναι στίς ἀρχές καί ψάχνη μέ ταπείνωση νά βρῆ κάτι».
Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση – Οἱ λίγοι ἐπισκέπτες πού ἔφθαναν ὥς τήν καλύβη τους, ἔρχονταν νά ἐξομολογηθοῦν στόν παπα–Γρηγόρη ὁ ὁποῖος ἤδη εἶχε φήμη ἐναρέτου καί διακριτικοῦ Πνευματικοῦ. Διέπρεψε ὡς Πνευματικός καί ἦταν αὐστηρῶν ἀρχῶν.
«Ἄκουσε, παιδί μου, γρήγορα θά φύγης ἀπό ἐκεῖ». Τοῦ εἶπα: «Γιατί θά φύγω; Εἶναι πολύ καλό τό μέρος καί οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας πού θά πάρω, εἶναι καλοί ἄνθρωποι». Αὐτός πάλι μοῦ εἶπε: «Θά φύγετε, ἐν᾿ ν᾿ ἄρτουν οἱ Καράμανοι (Τοῦρκοι) νά σᾶς διώξουν». Αὐτό ἦταν προφητεία, ἡ ὁποία ἐκπληρώθηκε ἀκριβῶς, διότι πράγματι, μᾶς ἔδιωξε τήν 20ή Ἰουλίου 1974 ἡ βάρβαρη εἰσβολή τοῦ τουρκικοῦ Ἀττίλα.
«Ἡ βασκανία εἶναι ἕνας ζῆλος μέ κακία καί φθόνο. Πρέπει ὁ ζῆλος μας νά εἶναι καλός χωρίς κακία. Αὐτό μποροῦμε νά τό καταλαβαίνουμε, ὅταν δοῦμε κάποιον πού ζηλεύουμε, (θαυμάζουμε), καί ἔχη πάθει κακό. Ἄν χαροῦμε, τότε ὁ ζῆλος μας ἔχει κακία».
Μέ τήν ἔμπνευση καί καθοδήγηση τοῦ παπα–Παναῆ, ἔκαναν οἱ χωριανοί τίς «Ἐξελάσεις» ἤ «Ξελάσεις», ὅπως τίς ἔλεγαν. Πήγαιναν καί ὄργωναν ἤ θέριζαν τά χωράφια ἤ τρυγοῦσαν τό ἀμπέλι κάποι- ων ἀνήμπορων καί ἀπέδιδαν τήν σοδειά στούς ἰδιοκτῆτες, χωρίς καμμία ἐπιβάρυνση. Σ᾿ ἄλλες περιπτώσεις, ἀνελάμβανε κάθε οἰκογένεια νά φέρνη ἀπό ἕνα φορτίο ξύλα σέ κάποιους ἀνήμπορους.
«Ἡ ἐποχή μας εἶναι πολύ δύσκολη. Καί πρέπει σήμερα οἱ Χριστιανοί νά κάνουν πολλή ὑπομονή, γιά νά ἔχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί Ἅγιοι θά ἐπιθυμοῦσαν νά ζοῦσαν στήν σημερινή ἐποχή, γιά νἄχουν μεγαλύτερο μισθό».
Καί ἡ κρίση αὐτή θά μεγαλώνη, ὅσο οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, καί δέν ἀναφέρομαι μόνο στούς λόγιους, στούς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν, καί τῆς πολιτικῆς, καί, μέχρι ἑνός βαθμοῦ οἱ ἐκκλησιαστικές καί ἐκπαιδευτικές ἀρχές, ἀδιαφοροῦν γιά τά προβλήματα τῆς κοινωνίας, πού ἔχουν σχέση μέ τίς νεωτεριστικές ἀντιλήψεις τῶν «πολιτισμένων» Εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, …
Η μορφή Του, το κάλλος των αρετών Του και οι θεϊκές Του ιδιότητες
«Κάποτε μοῦ παρουσιάστηκε ὁ Σατανᾶς καί μοῦ εἶπε: “Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός, προσκύνα με”. Τοῦ ἀπάντησα: “Ἐγώ τόν Χριστό μου πάντα τόν προσκυνῶ. Καί ἄν ἤσουν ὁ Χριστός, δέν θά μοῦ ζητοῦσες νά σέ προσκυνήσω”».
Στόν παρόντα Α’ τόμο τῆς σειρᾶς περιλαμβάνονται ἕξι τριάδες προσώπων, μεγάλων μορφῶν τοῦ Γένους μας, πού ἔζησαν ἀπό τά χρόνια τῆς Ἐπαναστάσεως μέχρι σήμερα. Εἶναι πολιτικοί καί στρατιωτικοί, ἱστορικοί, λογοτέχνες, ποιητές, ἀγωνιστές ἐναντίον τῶν ξένων ἐπιδράσεων καί Ἅγιοι.
Γίνεται μνεία ἀλλά καί λεπτομερής ἀναφορά στούς κύριους ὑπερασπιστές τῆς πόλεως καί στά ἱστορικά δρώμενα πού αὐτοί μετεῖχαν καί τό σημαντικότερο, ὑπάρχουν ἀναλυτικοί χάρτες μέ λεπτομερέστατες καταγραφές καί ἐπεξηγήσεις τῶν θέσεων τῆς Φρουρᾶς τοῦ Μεσολογγίου ἀλλά καί …
Ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη «ἐπέλεξε νὰ προβεῖ στὴν ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου γιὰ ἕναν ἥρωα τοῦ 1821, ἑνὸς ἥρωα τῆς Ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας, καὶ μάλιστα τὸν κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴ τοῦ Μεσολογγίου στὴν περίοδο τῆς Πολιορκίας του. Ὁ καπετάνιος Δημήτρης Μακρῆς συμβολίζει τὸν ἡρωικότερο τῶν ἁγνῶν ἀπελευθερωτῶν, τὸν ἁγνότερο τῶν ἡρώων καὶ τὸν ἀφανέστερο τῶν ἐνδόξων».
«Γιά τούς δρόμους στό Ἅγιον Ὄρος, ὁ ἅγιος Νεῖλος εἶχε προφητέψει ὅτι θἄρθη καιρός πού τό Ἅγιον Ὄρος θά ζωσθῆ ὅλο μέ μία κορδέλλα πανί (δρόμοι), καί ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος θά μείνει ἀπό τόν Ἅγιο Παῦλο καί πέρα». (Δηλαδή μέχρι τήν Βίγλα, διότι μόνο αὐτό τό κομμάτι ἔμεινε χωρίς δρόμους).
Κάποτε πού πῆγε στόν ἅγιο Μηνᾶ ξέχασε νά πάρη τό κλειδί μαζί της. Ἔκλαιγε καί προσευχόταν καί ἔλεγε «τί νά κάνω τώρα;». Καί ξαφνικά ἄνοιξε μόνη της ἡ πόρτα. Ἄλλη φορά πού πῆγε στόν ἅγιο Δημήτριο μέ τήν Μαρία Κολοκοτρώνη ἄκουσαν ψαλμωδίες. Νόμισαν ὅτι γίνεται Ἑσπερινός. Ἀλλά δέν ἦταν κανείς μέσα. Ἡ Μαρία ἄκουσε μόνο βήματα, ἡ κυρα–Γιαννούλα εἶδε τόν ἅγιο Δημήτριο.
Ὁ Γέροντας τοῦ συνέστησε νά διαβάση τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Τόν διάβαζε καί ἡ ἄσκησή του ἀπέκτησε περισσότερο ζῆλο. Ἔκανε μετάνοιες καί ὁλονύκτια προσευχή. Γιά νά μπορῆ νά κρατιέται ὄρθιος ἔκανε κρεμαστῆρες ἀπό τήν ὀροφή τοῦ κελλιοῦ ἤ χρησιμοποιοῦσε τό κοινῶς λεγόμενον «ἀκουμπιστήρι». Στό κεφάλι του ἀπό τίς πολλές μετάνοιες ἔκανε καρούμπαλο.
Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, τιμώντας τη μνήμη των ηρωικών αγωνιστών, προσφέρει στο κοινό έναν ανεκτίμητο εκδοτικό θησαυρό. Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: βίος διδαχές, επιστολές και προφητείες. Το Μεσολόγγι: χώμα, αίμα και φωτιά Οι Οδηγοί του Νέου Ελληνισμού: πρόσωπα πού ενσάρκωσαν τίς υψηλές άξιες και τα ιδανικά τού Γένους μας.
Τελικά βρῆκε καί τόν τενεκέ μέ τίς λίρες. Στενοχωρέθηκε, τοῦ ἔδωσε μία κλωτσιά καί γέμισε ὁ τόπος λίρες. «Πώ, πώ», ἔλεγε, «διάβολος. Γι᾿ αὐτό ἔκαψε τό σπίτι. Ὅποιος θέλει ἄς πάρη. Ἐγώ δέν παίρνω τίποτε». Πῆραν ἀπό αὐτές τίς λίρες δύο πατέρες οἱ ὁποῖοι ἔπειτα ἀρρώστησαν καί ταλαιπωρήθηκαν πολύ.
«Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπείνωση, καί νά ξεκλίνη κάποτε, τόν σκεπάζει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ ὑπερήφανος εἶναι σάν τό χαλασμένο τιμόνι πού πάντα βαδίζει στραβά, ἤ σάν ἕνα πριόνι σιγιασμένο (τροχισμένο) ἀπό τήν μία πλευρά».
Τρία υπέροχα διδακτικά βιβλία από την Ενωμένη Ρωμηοσύνη στην σειρά “Παιδικά Συναξάρια” . 1. Άγιος Αρσένιος – Ο Θαυματουργός Διδάσκαλος , 2. Άγιος Ιάκωβος , 3. Άγιος Παΐσιος – Ο Γέροντας της Αγάπης. Δώρο ο νέος διπλός ψηφιακός δίσκος με τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μόλις κυκλοφόρησε. Τιμή προσφοράς 9,90 ευρώ.
Τρία υπέροχα διδακτικά Βιβλία από την Ενωμένη Ρωμηοσύνη και την σειρά “Άγνωστα Συναξάρια”. 1. Όσιος Πέτρος της Ατρώας, 2. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης, και 3. Ο Όσιος Ευάρεστος. Δώρο ο νέος διπλός ψηφιακός δίσκος με τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μόλις κυκλοφόρησε. Τιμή προσφοράς 9,90 ευρώ.
Τρεις πολυαγαπημένοι Άγιοι των ημερών μας. Τρία υπέροχα βιβλία με Διηγήσεις, Νουθεσίες, Μαρτυρίες, Περιστατικά και Διδαχές από τον αγιασμένο βίο τους. Μια καταπληκτική προσφορά από τις εκδόσεις «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ» και την σειρά ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ, όλα μαζί στη τιμή των 12,90 ευρώ και δώρο ο νέος διπλός ψηφιακός δίσκος με τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου που μόλις κυκλοφόρησε.
Ζώντας ἔτσι καθημερινά μέσα σ᾽ αὐτόν τόν πόνο, βλέπει στόν ὕπνο της μιά γυναῖκα ἡ ὁποία τῆς εἶπε: «Νά πάρης τό παιδί σου καί καθαρά ροῦχα καί νά ἔρθης στό σπίτι μου. Ἐκεῖ θά κατέβεις πολλά σκαλοπάτια στό ἁγίασμα, θά πλύνεις τό παιδί, θά τό ἀλλάξεις, θά πάρεις παπᾶ νά λειτουργήση καί τό παιδί θά γίνει καλά».
«Ὅποιος μιλᾶ ἤ γράφει γιά τούς Ἁγίους Πατέρες καί δέν ἔχει καθαρισθῆ ἀπό τά πάθη, μοιάζει μέ τενεκέ πού εἶχε πετρέλαιο καί τώρα ἔχει μέλι, ἀλλά μυρίζει πετρέλαιο».
«Ἔλαμπε τόσο τό πρόσωπό του», διηγεῖται ὁ λειτουργός, «πού ὅταν τόν κοίταξα, ζαλίστηκα καί παρά λίγο νά πέσω κάτω. Ἔβαλα τό χέρι μου καί σκέπασα τά μάτια μου γιατί δέν ἄντεχα τό δυνατό φῶς. Ἔλαμπε ὁλόκληρος». Ὅταν σέ λίγο ὑπεστάλη τό ἄκτιστον φῶς καί συνῆλθε ὁ ἔκπληκτος ἱερέας, τότε τόν κοινώνησε.
Η αγωνία του Κυρίου στην Γεσθημανή, η Δίκη και η Σταύρωση
Παρ᾿ ὅλα αὐτά τήν πῆραν πάλι ξεχνώντας τό τάμα τους. Τότε πάλι ἀρρώστησε καί πλέον κατενόησαν ὅτι ὁ Θεός ζητᾶ τήν ἐκπλήρωση τοῦ τάματος. Πλέον τήν ἄφησαν ἐλεύθερη νά ἀφιερωθῆ στόν Θεό καί νά ὑπηρετήση τήν Παναγία στό Μοναστήρι της.
Τον γνωρίσαμε στις Καρυές. Πάντα σκυφτός, φτωχός, να φτιάχνει κομποσχοίνια· γι’ αυτό τον έλεγαν ο «Γερο-Χαράλαμπος ο Κομποσχοινάς». Πάντα ευδιάθετος, μ’ ένα κρυφό μειδίαμα και να λέει ασταμάτητα την Ευχή, την Ευχή του Ιησού.
«Τα Αγιορειτικά μνημεία της Φύσεως» …. ήτοι τα αιωνόβια εκείνα δένδρα, άτινα συνυπάρχουν απ΄ αιώνων με τους Αθωνίτας μοναστάς και βεβαίως έχουν την ιδικήν των ιστορία εις τον παραδείσιον Ιερόν ημών τόπον. Με τα λόγια αυτά ο Ιβηρίτης μοναχός Γέρων Μάξιμος ξεκινά το προλογικό σημείωμα του έργου του. Ο ίδιος υπήρξε μέλος της Αγιορειτικής Εφορίας Δασών και η ενασχόληση του με την φύση υπήρξε…
Ὁ βίος τοῦ Ὁσιομάρτυρος Στεφάνου τοῦ Νέου εἶναι ὁ δεύτερος-μετὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Πέτρου τῆς Ἀτρώας- τῆς σειρᾶς Ἄγνωστα Συναξάρια ποὺ ἐκδίδει ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη»
«Ἀπό ποῦ;», τήν ρώτησαν οἱ ἀδελφές της. «Ἀκοῦστε καί θά σᾶς πῶ. Βρέθηκα σέ σκοτάδι βαθύ καί ἤθελα νά προχωρήσω, νά φύγω ἀπό ἐκεῖ, νά δῶ φῶς. Μοῦ φάνηκε πώς κάποιος ἦταν κοντά μου καί ὅπως προχωροῦσα, μέ συνώδευε. Ἤξερε καί τ᾿ ὄνομά μου καί μοῦ εἶπε:
Ολοι οἱ Καρυῶτες γνώριζαν τόν γερω–Κώστα καί τοῦ ἔδειχναν ἀγάπη καί συμπάθεια. Τόν ἔβλεπαν νά περιφέρεται στίς Καρυές, νά λειτουργῆται τακτικά στό Πρωτᾶτο, νά κάνη τίς τρέλλες του, καί ὅλοι ἦταν σέ ἀπορία.
Ἀλλ᾿ αὐτός δέν φοβόταν τόν διάβολο. Εἶχε συνηθίσει μέ τά πειράγματά του, γιατί συχνά πάλευαν σῶμα μέ σῶμα. Τά ὅπλα του ἦταν τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί ἡ ἐπίκληση τῆς Παναγίας, τά ὁποῖα ἔκαναν νά ἐξαφανισθῆ ὁ διάβολος. Κάποτε πού τοῦ παρουσιάστηκε σάν δράκοντας, χωρίς νά τόν φοβηθῆ καθόλου ὁ Δῆμος, τόν ἔπιασε ἀπό τήν οὐρά καί τόν πέταξε μακρυά.
«Ὁ Μενάγιας ἦταν προσωπικός φίλος τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶχε χαρίσει μία φωτογραφία του καί ἕνα κομποσχοίνι. Τότε ἐκεῖ στόν Ἅγιο Βασίλειο μερικοί ἀμφισβητοῦσαν τήν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Μενάγιας γιά νά τούς ἀποδείξη ὅτι εἶναι Ἅγιος ὁ Πενταπόλεως Νεκτάριος, πῆρε μία λεκάνη, ἔβαλε ἀλεύρι καί νερό, τά ἀνακάτεψε, ἀπό πάνω ἔβαλε τό κομποσχοίνι τοῦ ἁγίου Νεκταρίου καί ἀπό μόνο του χωρίς προζύμι φούσκωσε».
Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης κατατάσσεται μεταξὺ τῶν μεγάλων μοναστῶν τῆς Παλαιστίνης, ἐξαιτίας τῶν πολλῶν χαρισμάτων του, τῶν θείων ἐνοράσεων καὶ ἐλλάμψεων καὶ τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀνταμείφθηκε. Πῶς ὅμως τὰ ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος ὅλα αὐτὰ καὶ πῶς φτάνει σὲ τόσο μεγάλα πνευματικὰ ὕψη;
«Κάποια χρονιά τό Πάσχα πῆγα προσκύνημα στά Ἱεροσόλυμα. Ἦταν τό προηγούμενο ἔτος ἀπό τήν ἔκρηξη στό Τσερνομπίλ. Εἶδα στό Ναό μία εἰκόνα τῆς Παναγίας νά δακρύζη· αὐτό ἔγινε ἀντιληπτό ἀπό πολλούς καί ἀπό ἕναν Ἄραβα Ἀστυνομικό.
Παραμονή Θεοφανείων τοῦ 2000. Πρωτάγιαση (ἁγιασμός τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων). Στό Πήλιουρι, ἕνα χωριό τῆς Χειμάρρας τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ἱερέας κατεβαίνει ἀπό τό αὐτοκίνητο πού τούς μετέφερε ὡς ἐκεῖ καί ἑτοιμάζεται ν᾽ ἁγιάση τά σπίτια.
Ο γερω Ἡσύχιος Κωνσταμονίτης γεννήθηκε στήν Προῦσα καί ἦρθε στήν Ἑλλάδα μέ τήν Ἀνταλλαγή. Ἦταν τουρκόφωνος. Εἶχε διαβάσει μικρός τόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου στά Καραμανλίδικα (τουρκικά μέ ἑλληνικούς χαρακτῆρες) καί θέλησε νά τόν μιμηθῆ. Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος σέ ἡλικία περίπου 18 ἐτῶν στήν Ἱερά Μονή Κωνσταμονίτου. Τοῦ ἄρεσε τό ἀπόμακρον καί ἡσυχαστικό της. Ἄρχισε νά μαθαίνη τήν Ἑλληνική γλῶσσα.
Ο παπα–Χρυσόστομος ὁ Γρηγοριάτης πείσθηκε νά χειροτονηθῆ παπᾶς καί νά μπῆ καί στήν Σύνα- ξη ἐπειδή εἶχε ἀνάγκη ἡ Μονή. Λειτουργοῦσε πάντα μέ πολλή εὐλάβεια καί κατάνυξη.
Μέ τήν μεγάλη πίστη της στόν Θεό ὕψωνε τά χέρια καί τά μάτια στόν οὐρανό καί ἔλεγε: «Δοξάζω Σε, Θεέ μου, πού μοῦ τούς ἐπῆρες, Εὐχαριστῶ Σε, Θεέ μου». Αὐτό τό ἐπαναλάμβανε πολλές φορές κλαίγοντας καί πρόσθετε: «Δέν θά τά βάλω μέ τόν Θεό. Ποιά εἶμαι ἐγώ; Ἔτσι ἤθελε ὁ Θεός». Βάπτισε δύο κοριτσάκια πολύ φτωχῆς οἰκογένειας καί ἔδωσε τά ὀνόματα τῶν πεθαμένων κοριτσιῶν της, ὀνομάζοντάς τα Στυλιανή καί Χρυστάλλα.
Ἂν καί ἀπέφευγε νά ἀναφέρη τίς πνευματικές ἐμπειρίες πού ἔζησε στήν καλύβα αὐτή, ἦταν βέβαιο ἀπό μισόλογα πού τοῦ ξέφευγαν ὅτι εἶχε ἐπισκέψεις τῆς Παναγίας καί πολλῶν Ἁγίων˙ πολλά πρωϊνά, ἂν τυχόν τόν ἔβλεπε κανείς, τό πρόσωπό του ἦταν φωτεινό καί ἔλαμπε.
Ο ἐνάρετος Ἡγούμενος τοῦ Γρηγορίου Ἀθανάσιος εἶχε δεῖ στόν ὕπνο του ἕναν ἱερομόναχο κεκοιμημένο καί τόν ρώτησε:
–Τί κάνεις, παιδί μου; Πῶς πέρασες στήν ἐξέταση;
–Γέροντα, ἀπάντησε ἐκεῖνος, ὡς πρός τά καλογερικά καθήκοντα πῆγα καλά. Ὁ Δεσπότης Χριστός ἦταν ἐπιεικής μαζί μου. Ὡς πρός τά τῆς ἱερωσύνης δυσκολεύτηκα πολύ, διότι ὁ Δεσπότης Χριστός μοῦ ἔκανε λεπτομερῆ καί ἀσυγκατάβατη ἐξέταση.
Η πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μυστήριο ἀνεξιχνίαστο γιά τούς ἄλλους, καί μόνο στόν Θεό εἶναι γνωστή. Γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά κρίνουμε κατ᾿ ὄψιν, διότι πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται.
Αὐτό τό διηγήθηκε στήν Τατιανή καί ἐκείνη τοῦ εἶπε: «Ἔ! π. Χρῆστο. Δέν ξέρεις ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι γύρω μας; Ἐγώ πολλές φορές ἐδῶ στόν ἁη–Γιώργη ἔχω δεῖ καί Ἀγγέλους καί Ἁγίους».
Ο γερω–Χριστόδουλος ὁ Κατουνακιώτης, ὁ ὑποτακτικός τοῦ μεγάλου ἡσυχαστοῦ Καλλινίκου, δέν ἀκολούθησε τόν Γέροντά του στήν θεωρητική ζωή, ἀλλά κληρονόμησε τήν πράξη.
Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες παρουσιάστηκε κάτι σάν σύννεφο φωτεινό πάνω ἀπό τό κρεββάτι του καί τόν ἔλουζε μέ ἄσπρο φῶς. Τά ἄτομα πού τό εἶδαν, εἶπαν ὅτι μοιάζη μέ τό Ἅγιο Φῶς στόν Πανάγιο Τάφο. Μέσα σ᾿ αὐτό τό φῶς, τό πρόσωπό του ἔλαμπε σάν νά εἶχε δικό του φῶς.
Τό δύσκολο ἔτος 1986, πού ἔκανε βαρύ χειμῶνα καί μεγάλες παγωνιές, δέν ἐξηγεῖται ἀνθρωπίνως πῶς μπόρεσε καί ἄντεξε. Μάλιστα κυκλοφοροῦσε ξυπόλυτος μέσα στό Κελλί του. Δέν εἶχε κρεββάτι καί ποτέ του δέν ξάπλωνε∙ πάντα στεκόταν ὄρθιος ἤ ἀκουμποῦσε λίγο στήν ἄκρη ἑνός πάγκου πού ἦταν γεμᾶτος πράγματα παλαιά γιά τά σκουπίδια
Παρ᾽ ὅτι ἔκανε τόσο αὐστηρή, ἀσκητική ζωή, τό πρόσωπό του φαινόταν εὐτραφές. Εἶχε μάτια ἐκφραστικά καί μιλοῦσε λίγο μέ κοφτές φράσεις. Ὁ Χατζη–Γεώργης ζοῦσε μέ πολλή ἁπλότητα, μέ φτώχεια καί ὅλα τά ἐξωτερικά τά παραμελοῦσε.
Ο γέροντας παπα Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης ἀπό λαϊκός εἶχε πολύ μεγάλη καθαρότητα. Δέν ἤξερε, τί σημαίνει σαρκική ἁμαρτία καί πῶς ἐπιτελεῖται. Οἱ κοπέλλες τόν κορόϊδευαν «μισογύνη». Ἀγαποῦσε πολύ τήν μητέρα του. Ὁ πατέρας του τόν καταράστηκε, ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι θέλει νά γίνη μοναχός. «Νά ἔχης τήν κατάρα τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου», τοῦ εἶπε. Ἀργότερα ὅμως μετάνοιωσε καί ἦρθε καί ὁ ἴδιος καί ἐμόνασε μαζί του, καί ὁ παπα–Ἐφραίμ τόν γηροκόμησε.
Ο παπα–Χαρίτων, ὁ Πνευματικός καί Ἡσυχαστής, ὅταν ἦταν στό Κελλί τοῦ Ἁγίου Νείλου, τό 1872, ὅπου ἔγινε μεγαλόσχημος καί ἱερεύς, ἀγωνιζόταν πολύ.
To παρακάτω απόσπασμα αποτελεί το προλογικό σημείωμα του βιβλίου «Ὁ Παπισμός κατά τούς Ἁγίους Πατέρες» των εκδόσεων της Ενωμένης Ρωμηοσύνης το οποίο πρόκειται να κυκλοφορηθεί το προσεχές διάστημα.
Ο γερω–Χαράλαμπος ὁ Κομποσχοινᾶς διηγήθηκε: «Ἦταν μία καλογριούλα στήν Μικρά Ἀσία μέ μία θαυματουργή εἰκόνα. Θεράπευε Τούρκους καί Χριστιανούς. Στόν πόλεμο τοῦ ᾿22 αὐτή πῆρε τήν εἰκόνα· ἐνῶ, λοιπόν, σκότωναν οἱ Τοῦρκοι, αὐτήν δέν τήν ἔβλεπαν καί ἦρθε στήν Ἀθήνα. Μέ τό μύρο πού ἔβγαζε ἡ εἰκόνα θεράπευσε ἄρρωστο».
Ὅλα αὐτά τά βιβλία τά μελετοῦσε ὁ μπαρμπα–Νικόλας καί φαίνεται πώς προσπαθοῦσε νά βάλη σέ ἐφαρμογή τήν πατερική διδασκαλία γι᾿ αὐτό ἐκτός ἀπό τήν σιωπή ἦταν στολισμένος καί μέ ἄλλες ἀρετές. Ποτέ δέν ἀσχολεῖτο μέ τούς ἄλλους. Ἄν καί τόν περιέπαιζαν οἱ συγχωριανοί του, αὐτός τούς ἀντιμετώπιζε μέ τήν σιωπή του καί μ᾿ ἕνα ἐλαφρό μειδίαμα.
Κάποτε πού μετέφερε χόρτα μέ τό τρακτέρ τόν πῆρε ὁ ὕπνος πάνω στό τιμόνι καί ἔπεσε μέ τό τρακτέρ στό ποτάμι. Τότε, τοῦ ξαναεμφανίσθηκε ἡ Παναγία. Τόν ἔσωσε, χωρίς νά πάθη τίποτε, καί τοῦ εἶπε: «Δέν πρέπει νά κάνης ὑπερβολές. Ἄν δέν εἶχα ἔρθει, τί θά πάθαινες!».
Από τίς πολλές ἀρετές πού κοσμοῦσαν τήν ἁπλή καί καθαρή ψυχή τοῦ Ἡγουμένου παπα–Χαραλάμπου Διονυσιάτου, ξεχώριζε ἡ ἐλεημοσύνη. Δέν εἶχε ὅρια. Τά ἔδινε ὅλα.
Μία νοσοκόμα σέ μεγάλο Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ἡ Ἀ., διηγήθηκε στόν π. Συμεών τόν Ἁγιορείτη πού ἐγκαταβιώνει στήν Καλλιάγρα: «Εἶχα σκλήρυνση κατά πλάκας καί ἤμουν στά πρόθυρα τῆς παραλύσεως. Οἱ γιατροί μοῦ ἔδωσαν ἕνα μῆνα ἄδεια. Ἐνῶ ἤμουν ξαπλωμένη στό κρεββάτι ἀλλά ξύπνια, βλέπω τήν Παναγία νά μοῦ λέγη: «Ἀ., σήκω ἐπάνω, εἶσαι καλά πλέον.
Ἀκοῦς τί σοῦ λέω; Νά φύγης τώρα ἀμέσως! Κι ὅταν φτάσης ἀπέναντι, στό νησί, τότε θά γίνη κι ἡ συνθηκολόγηση. Τράβα μπροστά καί μή φοβᾶσαι! Καί ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ τά λές ὅλα αὐτά;, ρώτησε ἀπορημένος ὁ Κώστας. Εἶμαι ὁ Ἅγιος Δημήτριος!, ἀπάντησε ὁ νεαρός στρατιώτης καί ἀμέσως ἐξαφανίστηκε ἀπό μπροστά του.
Ἔτρεχε καί ἀνέβαινε στόν ὄροφο καί μόλις ἄνοιγε τήν πόρτα ὅλα ἡσύχαζαν. Ὁ θεῖος στό χαμηλό του κρεββάτι τουρτούριζε ἀπό τό κρύο μέσα στήν μέση τοῦ χειμῶνα χωρίς σκεπάσματα. Αὐτά ἦταν πεταμένα στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ δωματίου. «Συγγνώμη, ἀδελφή, πού σέ ξύπνησα. Μέ πειράζει ὁ δαίμονας, μέ τραντάζει καί μοῦ πετάει τά σκεπάσματα!».
Ο ἡγούμενος Φίλιππος Λαυριώτης εἶπε στόν παπα–Βασίλη τόν Πνευματικό: «Ποτέ σου νά μήν πῆς σέ κάποιον πού θέλει νά ἐξομολογηθῆ”, ἔλα αὔριο”
Στήν Καβάλα πρό ἐτῶν συνέβη ἕνα τραγικό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα. Σκοτώθηκε μία ὁλόκληρη οἰκογένεια, οἱ γονεῖς καί τά τρία παιδιά. Ἡ εὐλαβέστατη γιαγιά ἀντιμετώπισε τήν δοκιμασία μέ πίστη καί γενναιότητα. Προσπαθοῦσε νά ἀγκαλιάση συγχρόνως καί τά πέντε φέρετρα τῶν ἀγαπητῶν της νεκρῶν προσώπων καί ἔλεγε: «Χριστέ μου, ἂν αὐτό εἶναι κλωτσιά γιά νά φύγω ἀπό κοντά σου, ἐγώ δέν φεύγω. Θά πιαστῶ ἀπό τά πόδια σου».
Ο γερω–Ἀγάπιος ὁ Γρηγοριάτης ἦταν πρᾶος καί ἁπλοῦς. Κάποτε, διακονώντας στό μαγειρεῖο, ἔβραζε τραχανᾶ καί ἐπειδή φούσκωνε τό φαγητό καί δέν εὕρισκε τήν κουτάλα ἔβαλε τό χέρι του στόν ταβᾶ καί ἀνακάτεψε τό φαγητό χωρίς νά πάθη τίποτε.
Ὅταν εἶδα γιά πρώτη φορά τόν π. Φιλάρετο, τόν Ἡγούμενο τοῦ Κωνσταμονίτου, μοῦ ἔκανε μεγαλύτερη ἐντύπωση ἀπό ὅλους τούς ἄλλους σαράντα μοναχούς πού εἶχε τό Μοναστήρι. Ἔλαμπε τό πρόσωπό του τόσο πολύ, πού μοῦ φάνηκε σάν ἄγγελος
Κάποιον νέο πού πέρασε ἀπό τό Ἀσκητήριό του καί τόν παρακαλοῦσε νά τόν κρατήση γιά μοναχό, ὁ Γέροντας ἄν καί ἤθελε ὑποτακτικό τόν ἔδιωξε, γιατί αἰσθάνθηκε δυσωδία. Ἡ ἐξέλιξη αὐτοῦ τοῦ νέου δικαίωσε τόν γέροντα Γαβριήλ καί ἀπέδειξε τήν γνησιότητα τοῦ χαρίσματός του. Ὁ ἀνωτέρω νέος, ἔγινε μέν μοναχός, ἀλλά ὕστερα ἀπέβαλε τό Σχῆμα· ὄχι μόνο παντρεύτηκε ἀλλά ἔγινε καί μοναχομάχος, ἁγιομάχος καί θεομάχος.
Διήγηση Στυλιανοῦ…: «Στίς 27‒9‒2001 ἔπαθα ἕνα βαρύ ἐγκεφαλικό ἐπεισόδιο (θρομβωτικό) καί τό ἀριστερό χέρι καί πόδι ἦταν σέ πλήρη ἀκινησία. Ὁ λόγος μου ἦταν ἀργός καί ὄχι σταθερός. Ἔμεινα στό Νοσοκομεῖο δέκα μέρες καί ὕστερα πῆγα στό σπίτι. Κατά τό τέλος Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους ἄρχισα νά σηκώνωμαι καί νά κυκλοφορῶ μέ μπαστούνι.
Διηγήθηκε η Μεσολογγίτισσα Γεωργία Μωραΐτου: «Το έτος 1918 έπεσε θανατηφόρα γρίππη στο Μεσολόγγι. Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών, ο ένας μετά τον άλλον κολλούσαν γρίππη και μετά από λίγες μέρες πέθαιναν εξαντλημένοι.
Ο γερω Τιμόθεος ὁ Καψαλιώτης εἶχε ἔρθει πρόσφυγας ἀπό τήν Προῦσσα. Ἔζησε 67 χρόνια στό Ὄρος. Ποτέ δέν βγῆκε στόν κόσμο.
Ἄλλοι ἐργάζονταν ἀφιλοκερδῶς γιά ἕνα ἑξάμηνο στά ἐκεῖ μοναστήρια καί προσκυνήματα ὡς κτίστες καί ἐργάτες. Προσκυνοῦσαν σ᾽ ὅλα τά πανάγια προσκυνήματα, βαφτίζονταν στόν Ἰορδάνη ποταμό καί ἔπαιρναν μαζί τους τό Ἅγιο φῶς καί διάφορες εὐλογίες, ὅπως σταυρουδάκια, σάβανα, κεριά κ.ἄ.
Ένας ἀπό τούς τελευταίους Ρώσσους ἐναρέτους πατέρες τοῦ Μπουραζερίου ἦταν καί ὁ π. Συμεών, πού ὠνομάσθηκε Σέργιος διά τοῦ Μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ σχήματος.
Δέν ἀγαποῦσε τά χρήματα, ἦταν ἀνάργυρη. Τό μόνο πού τήν ἐνδιέφερε ἦταν νά μπορῆ νά κάνη ἐλεημοσύνες καί νά βοηθᾶ τόν κόσμο. Ὅλη τήν σύνταξή της τήν μοίραζε σέ ἐλεημοσύνες. Ἐπίσης ὅταν τά παιδιά της τῆς ἔδιναν χρήματα, τά διέθετε καί αὐτά γιά νά βοηθᾶ φτωχούς.
Έἶπε ὁ Γέρων Σωφρόνιος, ὁ μαθητής τοῦ ὁσίου Σιλουανοῦ: «Δέν εἶμαι οὔτε Ἕλλην οὔτε Ρῶσσος, εἶμαι Ἁγιορείτης».
Ο γερω–Ἐνώχ ὁ Ρουμᾶνος ἔγινε καλόγερος ἀπό τάμα στήν Παναγία. Ἦταν στρατιώτης καί σέ μία μάχη σκοτώθηκαν ὅλοι οἱ ἄλλοι. Αὐτός τότε ἔκανε τάμα καί παρακάλεσε στήν Παναγία, ἄν τόν σώση, νά γίνη καλόγερος στό Ἅγιον Ὄρος.
Ὁ παπα Σάββας, ἀφοῦ τόν ἐξωμολόγησε, εἶπε στόν Γέροντα: «Τό καλογέρι σου κωλύματα ἱερωσύνης δέν ἔχει, ἀλλά ἄν θέλης νά εἶναι πάντα ταπεινό, ἄφησέ τον καλόγερο, γιατί τούς ἱερεῖς τούς πολεμᾶ πολύ ἡ ὑπερηφάνεια». Ἔτσι δέν τόν ἔκανε ἱερέα.
Κάποτε, ἐνῶ διάβαζε τήν ἀκολουθία του, κάτι τόν παρακίνησε ἐσωτερικά νά πῆ τούς χαιρετισμούς τῆς Παναγίας. Ἔφυγε ἀπό τό στασίδι καί πῆγε μπροστά στήν εἰκόνα της. Ἐνῶ ἔλεγε τούς Χαιρετισμούς, ξαφνικά πέφτει ἕνα τοῦβλο μεγάλο μέ σοβᾶ, ἀκριβῶς στό μέρος πού στεκόταν προηγουμένως. Ἄν καθόταν ἐκεῖ, θά τόν εἶχε σκοτώσει. Ἀλλά ἡ Παναγία τόν ἔσωσε μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο. Πῆγε στούς γείτονές του, τούς Τρυγωνάδες, καί τό διηγή-θηκε μέ δάκρυα λέγοντας ὅτι ἔγινε θαῦμα.
Ὁ μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλᾶς), πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Μάιο τοῦ 2005, ἄφησε μνήμη πολύ ἐναρέτου καί ἁγίου ἀνδρός. Ἐφλέγετο ἀπό διάπυρο ἔρωτα πρός τόν Θεό καί τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, τήν ὁποία διηκόνησε μέ πολύ ζῆλο, μέ ὅλη τήν ζωή του..
Ὅταν ἦταν κηπουρός βράχηκε κάποια ἡμέρα τό παντελόνι του καί τό ἅπλωσε γιά νά στεγνώση. Φύσηξε ὅμως ἀέρας καί τό πῆρε. Ἔψαξε καί δέν τό εὕρισκε. Πῆγε ἀμέσως στό Ἐκκλησάκι τοῦ ἁγίου Τρύφωνος καί τόν παρεκάλεσε νά τοῦ φέρη γρήγορα τό παντελόνι, γιά νά μήν κατέβη στό Μοναστήρι ὅπως ἦταν. Καί πράγματι μόλις βγῆκε ἔξω εἶδε τό παντελόνι του κρεμασμένο στήν θέση του.
Κάποτε μία παρέα κυνηγῶν σκότωσαν ἕνα ζαρκάδι τήν Σαρακοστή καί τό μαγείρευαν στόν ταβά. Ὁ Σούλιος πῆγε καί ἀπό τήν καμινάδα ἔρριξε μέσα στόν ταβά κοπριές καί μετά ἐξαφανίστηκε.
Ο γερω Δαυΐδ ἀπό τό Ρωσσικό (μετωνομάσθηκε Δημήτριος διά τοῦ θείου καί Ἀγγελικοῦ σχήματος) εἶχε γνωρίσει τόν ὅσιο Σιλουανό. Ἐνόσῳ ζοῦσαν μαζί στό Ρωσσικό, τόν εἶχε σέ εὐλάβεια καί μετά τήν κοίμησή του πίστευε στήν ἁγιότητά του.
Κάποτε ἕνας Γέροντας ἔστειλε τό καλογέρι του νά ἐξομολογηθῆ στόν παπα–Δανιήλ. Τό καλογέρι πῆγε, χτύπησε τήν πόρτα καί εἶπε τό «Δι᾿ εὐχῶν…», ἀλλά δέν πῆρε ἀπόκριση. Κοίταξε τότε ἀπό τό παράθυρο τῆς Ἐκκλησίας καί εἶδε τόν παπα–Δανιήλ γονατιστό κάτω ἀπό τόν πολυέλαιο νά προσεύχεται καί νά εἶναι μέσα σέ φλόγες.
Καί μέ τήν βοήθεια τῆς Παναγίας τό παιδί περπάτησε καί ἄφησε γιά πάντα ἐκεῖ τίς πατερίτσες. Φεύγοντας εὐχαρίστησαν οἱ γονεῖς καί ἄφησαν χρήματα. Ἐκεῖ ἦταν πού ἐξαγριώθηκε ἡ γιαγιά καί εἶπε: “Γιατί τό χαλᾶτε τώρα; Γιατί χαλᾶτε τήν εὐλογία πού πήρατε; Δέν θέλω τίποτε.Νά πᾶτε στήν εὐχή τῆς Παναγίας. Πάρε τόν σατανᾶ (χρήματα) ἀπό τό τραπέζι, θά μοῦ λερώσει τήν εὐλογία. Γιατί ἡ εὐλογία δέν πληρώνεται. Ἐμένα ὁ Θεός μοῦ τό ἔδωσε δωρεάν καί πῶς τώρα νά πάρω λεφτά;”
Στό μοναστήρι τοῦ Ρωσσικοῦ (Ἅγιο Παντελεήμονα) παλαιά, ἐνῶ ἀφθονοῦσαν τά ὑλικά ἀγαθά καί τά παστά ψάρια, πού τά ἔφερναν μέ καράβια ἀπό τήν Ρωσσία, πολλοί πατέρες πάθαιναν φυματίωση ἀπό τήν πολλή ἄσκηση.
Κι όμως υπάρχει ακόμη ιστορικό εικονογραφημένο κόμικ και είναι 100% ελληνικό! Σαν εκείνα που οι παλαιότεροι «ρουφούσαμε» και μαθαίναμε ιστορία ίσως πιο εύκολα από τα σχολικά βιβλία! Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, με ιδιαίτερη χαρά, υποδέχεται μέσα από τις εκδόσεις της την πρώτη της εικονογραφημένη μυθιστορία (κόμικ) με τίτλο «ΑΝΔΡΕΙΟΣ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ»….
Ὅταν ἀκόμα ἦταν στό Μπουραζέρι, προσευχόταν γιά κάποιο πρόσωπο. Ἄκουσε ἀπό πίσω του ἕνα φύσημα καί σχεδόν παρέλυσε· μπουσουλώντας πῆγε στόν Γέροντά του καί τοῦ τό διηγήθηκε. Ὁ παπα–Χαράλαμπος τόν διάβασε, συνῆλθε καί τοῦ εἶπε νά μήν ξαναπροσευχηθῆ γι᾿ αὐτό τό πρόσωπο, ἀλλά θά προσευχόταν ὁ ἴδιος, καί τόν ἔστειλε γιά ὕπνο.
Όταν ὁ Γέροντας Πορφύριος, ὁ προορατικός, βρισκόταν ἀκόμα στά Καλλίσια, τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας φιλομόναχος νέος, ἔχοντας ἀκούσει πολλά γιά τό προορατικό καί διορατικό του χάρισμα.
Ο γερω Πέτρος ὁ Καρυώτης ἦταν πρῶτα παλαιστής στήν Ἀμερική. Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος, ἔγινε μοναχός καί ἔμενε σ᾽ ἕνα Καλύβι δίπλα στήν Ἁγία Βαρβάρα, κοντά στό Μπουραζέρι, ἀγωνιζόμενος ὑπεράνθρωπα.
![Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Γ’ – ε΄. Μαρία Μιχαήλ [1]](https://enromiosini.gr/newsite16/wp-content/files/2021/12/ASKHTES-G-E1_resize_11.jpg)
