Γεωργίου Ι. Βιλλιώτη
φιλολόγου-θεολόγου
Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ μέσῳ κυρίως τῆς Λατινικῆς προσέφερε ἑκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, ρίζες λέξεων, προθήματα καὶ ἐπιθήματα σὲ ὅλες τὶς εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες. Ἀκόμα καὶ τὸ ἀλφάβητο τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν εἶναι ἑλληνικό. Πρόκειται γιὰ τὸ χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, τὸ ἀλφάβητο τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύμης, ποὺ ὀνομάστηκε λατινικό, ἐπειδὴ ἔγινε τὸ ἀλφάβητο τῶν Λατίνων. Στὸ λατινικὸ ἀλφάβητο ὑπάρχει ἕνα γράμμα ποὺ ὀνομάζεται y graecum (υ γκραίκουμ), δηλαδὴ υ ἑλληνικό, ἐπειδὴ παριστάνει τὸ υ τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ χρησιμοποιεῖται σὲ λέξεις ποὺ ἡ Λατινικὴ πῆρε ἀπὸ τὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, π.χ. pyramis, syllaba. Γιατί συνέβη αὐτό; Οἱ Ρωμαῖοι, θέλοντας νὰ ἀποδώσουν τὴν ἰδιαίτερη προφορὰ τοῦ ὕψιλον, ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὸ γαλλικό u, ἐπινόησαν ἕνα ξεχωριστὸ γράμμα , τὸ y graecum, ἑλληνικό ι, γιὰ νὰ αποδώσουν λέξεις ποὺ εἶχαν τὸ ὕψιλον. Τὸ γράμμα αὐτὸ ἐπιβιώνει σὲ κάποιες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες:
rhythmus (ρυθμός), dynamic (δυναμικός), symbol (σύμβολο).