21 Ιανουαρίου 2012 σε ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

Τήν τρα­γι­κή δι­α­πί­στω­ση ὅ­τι ἡ ἄλ­λο­τε ἀν­θοῦ­σα Ἑλ­λη­νι­κή ὁ­μο­γέ­νεια τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης βρί­σκε­ται ἕ­να βῆ­μα πρίν ἀ­πό τόν ὁ­ρι­στι­κό της θά­να­το, ἔ­κα­νε ἡ Τουρ­κι­κή ἐ­φη­με­ρί­δα Στάρ, (17/1), σέ ἕ­να ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κό ἄρ­θρο της ὅ­που πε­ρι­γρά­φε­ται ἡ σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γιά τό ζο­φε­ρό μέλ­λον τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς μει­ο­νό­τη­τας τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης. Ἡ Τουρ­κι­κή ἐ­φη­με­ρί­δα ἀ­να­φε­ρό­με­νη σέ μία ἔ­ρευ­να πού ἔ­κα­νε στά Ἐκ­παι­δευ­τι­κά Ἱ­δρύ­μα­τα τῆς ὁ­μο­γέ­νειας, δι­α­πί­στω­σε ὅ­τι ἀ­πό τά 22 ὑ­πάρ­χον­τα σή­με­ρα Ἐκ­παι­δευ­τι­κά Ἱ­δρύ­μα­τα τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Πό­λης, στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα λει­τουρ­γοῦν μό­νο τά 11, ἐ­νῶ ὁ συ­νο­λι­κός ἀ­ριθ­μός τῶν μα­θη­τῶν ἔ­χει πέ­σει στό ἀ­πο­καρ­δι­ω­τι­κό νού­με­ρο τῶν 214 μα­θη­τῶν σέ ὅ­λη τήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη. 

Σύμ­φω­να μέ τήν ἴ­δια τήν Τουρ­κι­κή ἐ­φη­με­ρί­δα, ὁ­ρι­σμέ­να Σχο­λεῖ­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας λει­τουρ­γοῦν… μό­νο μέ ἕ­να ἤ δύ­ο μα­θη­τές. Ἡ εἰ­κό­να δυ­στυ­χῶς εἶ­ναι ἀ­πο­καρ­δι­ω­τι­κή ἀ­πό τίς ἔ­ρη­μες Σχο­λι­κές αἴ­θου­σες πού κά­πο­τε ἔ­σφυ­ζαν ἀ­πό ζω­ή καί στά προ­αύ­λιά τους ἀ­κού­γον­ταν χα­ρού­με­νες Ἑλ­λη­νι­κές φω­νές πού ἔ­δι­ναν ξε­χω­ρι­στό τό­νο στήν κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή τῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Πό­λης.

Εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τά στοι­χεῖ­α πού πα­ρα­θέ­τει στήν ἐ­φη­με­ρί­δα ἡ ἴ­δια ἡ Δι­εύ­θυν­ση Ἐ­θνι­κῆς Παι­δεί­ας τῆς Πό­λης, τῶν Ἑλ­λη­νι­κῶν Σχο­λεί­ων τῶν πε­ρι­ο­χῶν Μπα­κίρ­κι­ο­ϊ, Γι­ε­σίλ­κι­ο­ϊ, Μπε­ΰ­ο­γλου, (ἄλ­λο­τε ἀν­θοῦ­σα Ἑλ­λη­νι­κή πε­ρι­ο­χή), Τα­ράμ­πια, (τά γνω­στά Θε­ρα­πιά), Γι­ε­νί­κι­ο­ϊ, Φε­ρί­κι­ο­ϊ, Κα­ρά­κι­ο­ϊ καί Κουρ­του­λούς. Σέ ὅ­λες αὐ­τές τίς πε­ρι­ο­χές, στά ἐν­νέ­α ὑ­πάρ­χον­τα Ἑλ­λη­νι­κά Δη­μο­τι­κά Σχο­λεῖ­α, δέν ὑ­πάρ­χει πλέ­ον κα­νέ­νας μα­θη­τής γιά νά πα­ρα­κο­λου­θή­σει μα­θή­μα­τα μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα νά πά­ψουν πλέ­ον νά λει­τουρ­γοῦν. Ἐ­πί­σης τό Ρω­μαίι­κο Λύ­κει­ο τῆς Χάλ­κης καί τό Ἰ­ω­α­κεί­μιο Παρ­θε­να­γω­γεῖ­ο, ἔ­μει­ναν ἀ­πό μα­θη­τές μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα καί αὐ­τά τά ἄλ­λο­τε πα­σί­γνω­στα Ἑλ­λη­νι­κά Ἐκ­παι­δευ­τι­κά Ἱ­δρύ­μα­τα τῆς Πό­λης πού σέ ἄλ­λες ἐ­πο­χές εἶ­χαν ἑ­κα­τον­τά­δες σπου­δα­στές, νά πά­ψουν νά λει­τουρ­γοῦν. Tά μό­να σή­με­ρα Ἐκ­παι­δευ­τι­κά Ἱ­δρύ­μα­τα τῆς ὁ­μο­γέ­νειας πού πα­ρα­μέ­νουν σέ κά­ποι­α λει­τουρ­γι­κή δυ­να­τό­τη­τα, εἶ­ναι τό Ζω­γρά­φει­ο Λύ­κει­ο, μέ 50 μα­θη­τές, τό Ζάπ­πει­ο Δη­μο­τι­κό Σχο­λεῖ­ο, μέ 93 μα­θη­τές, (ἐ­δῶ νά ση­μει­ώ­σου­με ὅ­τι ἀρ­κε­τοί μα­θη­τές εἶ­ναι Ἀ­ρα­βό­φω­νοι Χρι­στια­νοί ἀ­πό τήν πε­ρι­ο­χή τῆς Ἀν­τι­ό­χειας), καί τό Λύ­κει­ο τοῦ Φα­να­ριοῦ, μέ 40 μα­θη­τές.  Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εἶ­ναι ἐ­πί­σης ὅ­τι με­ρι­κά Σχο­λεῖ­α λει­τουρ­γοῦν μέ ἕ­να ἤ δύ­ο μα­θη­τές, μί­α ἄ­κρως ἀ­πο­καρ­δι­ω­τι­κή εἰ­κό­να, ὅ­πως τό Δη­μο­τι­κό Σχο­λεῖ­ο τοῦ Καν­τί­κι­ο­ϊ πού ἔ­χει μό­νο ἕ­να μα­θη­τή. Τή θλι­βε­ρή αὐ­τή κα­τά­στα­ση πού προ­δι­κά­ζει καί τό ἐ­πι­θα­νά­τιο μέλ­λον τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας, πε­ρι­γρά­φουν στήν Τουρ­κι­κή ἐ­φη­με­ρί­δα οἱ ἴ­διοι οἱ ση­με­ρι­νοί Δι­ευ­θυν­τές τῶν Ἑλ­λη­νι­κῶν Σχο­λι­κῶν Ἱ­δρυ­μά­των τῆς Πό­λης, ὅ­πως ὁ Γε­νι­κός Δι­ευ­θυν­τής τῶν Ρω­μαίιϊ­κων Σχο­λεί­ων, Χρῆ­στος Πα­στερ­μα­τζί­ολ­γου, ἡ Δι­ευ­θύν­τρια τοῦ Ζαπ­πείου, Εὐ­αγ­γε­λί­α Κα­να­ριᾶ καί ὁ Δι­ευ­θυν­τής τοῦ Σχο­λι­κοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος τοῦ Ζω­γρά­φει­ου Λυ­κεί­ου, Λά­κης Βίν­γκας πού δί­νουν καί τόν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τό­νο τῆς γε­νι­κῆς ἐ­ρή­μω­σης τῶν σχο­λι­κῶν αἰ­θου­σῶν.

Τό ἐν­δι­α­φέ­ρον σέ ὅ­λο αὐ­τό τό ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κό δη­μο­σί­ευ­μα εἶ­ναι ὅ­τι τό συμ­πέ­ρα­σμα πού βγά­ζουν οἱ Τοῦρ­κοι καί ὁ ἴ­διος ὁ Δι­ευ­θυν­τής Ἐ­θνι­κῆς Παι­δεί­ας τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, Μουα­μέρ Γιν­τλίς, εἶ­ναι ὅ­τι ἀ­φοῦ δέν  ὑ­πάρ­χουν πλέ­ον μα­θη­τές στά μει­ο­νο­τι­κά Ἑλ­λη­νι­κά Σχο­λεῖ­α τό ἑπό­με­νο βῆ­μα εἶ­ναι νά… κλεί­σουν ὁ­ρι­στι­κά καί τυ­πι­κά για­τί τί ἄλ­λο μπο­ρεῖ νά γί­νει; Ἔ­τσι θά βά­λου­με καί τήν τυ­πι­κή τα­φό­πλα­κα στήν Ἑλ­λη­νι­κή ὁ­μο­γέ­νεια τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, τήν ἴδια στιγ­μή πού ὁ Ἐρ­ντο­γάν θέ­τει θέ­μα τῆς Μου­σουλ­μα­νι­κῆς μει­ο­νό­τη­τας τῆς Δυ­τι­κῆς Θρά­κης, ὅ­που ὁ πλη­θυ­σμός της συ­νε­χῶς αὐ­ξά­νε­ται καί τά Σχο­λεῖ­α της, ὅ­πως τό και­νούρ­γιο Σχο­λι­κό Ἵ­δρυ­μα τῆς Κο­μο­τη­νῆς, τό ἄλ­λο­τε Τζε­λάλ Μπα­γιάρ, κα­τα­καί­νουρ­ιο καί γε­μᾶ­το ἀ­πό ἑ­κα­τον­τά­δες μα­θη­τές τῆς Μου­σουλ­μα­νι­κῆς μει­ο­νό­τη­τας, δί­νει ἕ­να θλι­βε­ρό κον­τρά­στ μέ τήν ἄλ­λο­τε ἱ­στο­ρι­κή Ἑλ­λη­νι­κή ὁ­μο­γέ­νεια τῆς Πό­λης. 

Η  ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ… ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ

Ὅ­πως εἶ­ναι φυ­σι­κό ὅ­λο αὐ­τό τό κλί­μα τῆς στα­δια­κῆς ἐ­ρή­μω­σης τῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, ἔ­χει ἄ­με­σο ἀν­τί­χτυ­πο καί στό Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, πού γιά πολ­λούς Τούρ­κους φαν­τά­ζει σάν ἕ­να ἐ­πι­κίν­δυ­νο δι­α­λυ­τι­κό στοι­χεῖ­ο γιά τήν ἴ­δια τήν ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τῆς Τουρ­κί­ας. Εἶ­ναι πο­λύ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό τό ἐ­πει­σό­διο πού δη­μι­ουρ­γή­θη­κε στίς 19 Δε­κεμ­βρί­ου, πού δί­νει καί τό κλί­μα πού ἐ­ξα­κο­λου­θεῖ νά ὑ­πάρ­χει στήν ἐ­πί­ση­μη Τουρ­κί­α γιά τό Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο. Τήν ἡ­μέ­ρα ἐ­κεί­νη στά πλαί­σια τῆς Πο­λι­τι­στι­κῆς Πρω­τεύ­ου­σας τῆς Εὐ­ρώ­πης πού ἔ­χει ἀ­να­κη­ρυ­χτεῖ ἡ Κων­σταν­τι­νού­πο­λη γιά τό 2010, γί­νον­ταν τά ἐγ­καί­νια τῆς ἔκ­θε­σης τῶν Ρω­μαί­ϊ­κων Ἐκ­κλη­σι­ῶν τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης πού ὑ­πῆρ­χαν καί ἀν­θοῦ­σαν στήν Πό­λη στίς ἀρ­χές τοῦ εἰ­κο­στοῦ αἰ­ῶ­να.  Γιά τήν ἐκ­δή­λω­ση αὐ­τή λοι­πόν, τό Ἑλ­λη­νι­κό Προ­ξε­νεῖ­ο τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης κυ­κλο­φό­ρη­σε μί­α πρό­σκλη­ση ὅ­που κα­λοῦν­ταν οἱ προ­σκε­κλη­μέ­νοι σέ τρεῖς γλῶσ­σες νά πα­ρα­βρε­θοῦν καί νά τι­μη­θοῦν τά ἐγ­καί­νια τῆς ἔκ­θε­σης. Ἡ πρό­σκλη­ση αὐ­τή λοι­πόν, στό Ἑλ­λη­νι­κό καί Ἀγ­γλι­κό της κεί­με­νο τό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο ἀπο­κα­λοῦν­ταν, ὅ­πως εἶ­ναι τό σω­στό, Οἰ­κου­με­νι­κό, ἐ­νῶ στήν Τουρ­κι­κή ἀ­πο­φεύ­γον­ταν πα­ρό­μοι­α ἀ­να­φο­ρά. Ὅ­μως ἀ­κό­μα καί αὐ­τή ἡ ἀ­να­φο­ρά, πού ση­μει­ω­τέ­ον οἱ ἀρ­μό­διοι ἀ­πέ­φυ­γαν νά τήν γρά­ψουν στά Τουρ­κι­κά, ἐ­πει­δή γρά­φτη­κε στά Ἑλ­λη­νι­κά καί στά Ἀγ­γλι­κά προ­κά­λε­σε τήν ἔν­το­νη ἀν­τί­δρα­ση τῶν Τουρ­κι­κῶν ἀρ­χῶν. Οἱ Τοῦρ­κοι ἔ­σπευ­σαν ἀ­μέ­σως νά ὑ­πεν­θυ­μί­σουν μέ αὐ­στη­ρό τρό­πο στο­ύς δι­ορ­γα­νω­τές τῆς ἔκ­θε­σης ὅ­τι γιά τήν Τουρ­κί­α δέν ὑ­πάρ­χει κα­νέ­να Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο καί ὅ­τι ἡ Τουρ­κί­α δέν ἀ­πο­δέ­χε­ται τέ­τοι­ους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς πού δέν εἶ­ναι, σύμ­φω­να μέ το­ύς Τούρ­κους, συμ­βα­τοί μέ τίς Δι­ε­θνεῖς Συν­θῆ­κες πού κα­θο­ρί­ζουν τήν πα­ρα­μο­νή τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου στήν Πό­λη. Τό θλι­βε­ρό εἶ­ναι πώς ἡ ὑ­πό­θε­ση αὐ­τή ἔ­γι­νε γνω­στή καί σέ με­γά­λο Ἀ­με­ρι­κα­νι­κό κα­νά­λι πού πα­ρου­σί­α­σε τήν ἔκ­θε­ση στό Ἀ­με­ρι­κα­νι­κό κοι­νό καί ἔ­τσι τό θέ­μα σχο­λι­ά­στη­κε καί Δι­ε­θνῶς. Δη­μι­ουρ­γή­θη­κε με­γά­λο ζή­τη­μα γιά νά γί­νει Δι­ε­θνῶς κα­τα­νο­η­τό ὅ­τι οἱ Τοῦρ­κοι καί σέ αὐ­τό τό κα­θα­ρά τυ­πι­κό θέ­μα πα­ρα­μέ­νουν ἀ­δι­άλ­λα­κτοι καί ἄ­τεγ­κτοι, προ­κα­λών­τας σέ κά­θε εὐ­και­ρί­α ζη­τή­μα­τα κα­τά τῆς ἴ­διας τῆς λει­τουρ­γί­ας τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, πού πρό­σφα­τα δη­μι­ούρ­γη­σε με­γά­λο ζή­τη­μα στό ἐ­σω­τε­ρι­κό τῆς Τουρ­κί­ας μέ τίς γνω­στές δη­λώ­σεις τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τριά­ρχη ὅ­τι «στήν Τουρ­κί­α μέ σταυ­ρώ­νουν», ἀ­να­φε­ρό­με­νος κυ­ρί­ως στό ζή­τη­μα τῆς ἐ­πα­να­λει­τουρ­γί­ας τῆς Θε­ο­λο­γι­κῆς Σχο­λῆς τῆς Χάλ­κης.

ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Δι­ά­φο­ρες ὀρ­γα­νώ­σεις στό πα­ρελ­θόν εἶ­χαν βά­λει στό στό­χο τους τήν ὁ­μο­γέ­νεια καί τό Οἰ­κου­με­νι­κό Πα­τρι­αρ­χεῖ­ο. «Super NATO», «Ἐρ­γκε­νε­κόν», «Κα­φές», «Ἐ­πι­χεί­ρη­ση Βα­ρεῖ­α», εἶ­ναι με­ρι­κά ἀ­πό τά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ὀ­νό­μα­τα τουρ­κι­κῶν πα­ρα­στρα­τι­ω­τι­κῶν ὀρ­γα­νώ­σε­ων τοῦ Τουρ­κι­κοῦ Βα­θέ­ως Κρά­τους πού εἶ­χαν σάν στό­χο τους τήν φυ­σι­κή ἐ­ξόν­τω­ση καί τήν πλή­ρη καί ὁ­ρι­στι­κή ἐ­ξα­φά­νι­ση τῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης.

Εἶ­ναι ἀ­λή­θεια πώς ἔ­χουν γρα­φτεῖ καί εἰ­πω­θεῖ πά­ρα πολ­λά γιά το­ύς τρό­πους καί τίς με­θό­δους πού ἐ­φάρ­μο­σε ἡ Τουρ­κί­α με­τά τή Συν­θή­κη τῆς Λω­ζά­νης, μέ κύ­ριο σκο­πό τόν ἀ­φα­νι­σμό τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς μει­ο­νό­τη­τας πού πα­ρέ­με­νε σάν μή ἀν­ταλ­λά­ξι­μη στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καί τά νη­σιά Ἴμ­βρο καί Τέ­νε­δο. Ἀρ­κεῖ μό­νο νά ἀ­να­φέ­ρου­με πώς συ­χνά ἐ­πώ­νυ­μοι Τοῦρ­κοι δι­α­νο­ού­με­νοι, ὅ­πως ὁ γνω­στός συγ­γρα­φέ­ας Ἀ­ζίζ Νε­σίν, καί ὁ πιό σύγ­χρο­νός μας Νομ­πε­λί­στας Ὀρ­χάν Πα­μούκ, ἔ­χουν κα­τα­κρί­νει αὐ­τή τήν πο­λι­τι­κή καί ἔ­χουν στιγ­μα­τί­σει τήν ἐ­ξόν­τω­ση τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης πού ἀ­πο­τε­λοῦ­σε γι᾿ αὐ­τούς ἕ­να ἀ­πό τά βα­σι­κά στοι­χεῖ­α τῆς ἴ­διας ὕ­παρ­ξης τῆς  Πό­λης. Ὁ Ἀ­ζίζ Νε­σίν, με­τά τά γε­γο­νό­τα τοῦ 1955 καί τό ἱ­στο­ρι­κό πογ­κρόμ καί ἐ­νῶ βρί­σκον­ταν κρα­τού­με­νος στίς φυ­λα­κές σάν ὑ­πεύ­θυ­νος, για­τί ἡ τό­τε κυ­βέρ­νη­ση Μεν­τε­ρές εἶ­χε κα­τη­γο­ρή­σει το­ύς ἀ­ρι­στε­ρούς σάν ὑ­παί­τιους γιά τά γε­γο­νό­τα, εἶ­χε πα­ρα­δε­χτεῖ πώς οἱ συμ­φο­ρές πού εἶ­χαν βρεῖ το­ύς συμ­πα­τρι­ῶ­τες του Ρω­μηούς, ἦ­ταν πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες ἀ­πό ὅ­τι μπο­ροῦ­σε νά φαν­τα­στεῖ.  Ὁ Νε­σίν ἔ­τυ­χε νά εἶ­ναι αὐ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας ἀ­πό τό αὐ­το­κί­νη­το τῆς Τουρ­κι­κῆς Ἀ­στυ­νο­μί­ας ὅ­που τόν με­τέ­φε­ραν στά κρα­τη­τή­ρια τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης, στά λε­η­λα­τη­μέ­να σπί­τια τῆς πε­ρι­ο­χῆς τοῦ Γα­λα­τᾶ. Ὁ δέ Ὀρ­χάν Πα­μούκ σέ ἕ­να ξέ­σπα­σμα ἀ­λή­θειας εἶ­χε κα­τα­θέ­σει σέ μί­α συ­νέν­τευ­ξή του στό τουρ­κι­κό πε­ρι­ο­δι­κό Ἀ­κτου­έλ, πρίν ἀ­πό τρί­α χρό­νια, πώς «ἡ ση­με­ρι­νή Κων­σταν­τι­νού­πο­λη εἶ­ναι σάν ἕ­να φάν­τα­σμα, μοιά­ζει νά μήν εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νή, ἡ πραγ­μα­τι­κή Κων­σταν­τι­νού­πο­λη. Βλέ­που­με στο­ύς δρό­μους χι­λιά­δες ἄ­γνω­στες φυ­σι­ο­γνω­μί­ες πού κυ­κλο­φο­ροῦν μέ ἕ­να βά­ρος στό κε­φά­λι, ἄν­θρω­ποι πού ἔ­χουν ἔρ­θει ἀ­πό τά βά­θη τῆς Ἀ­να­το­λῆς, ξέ­νοι στήν Πό­λη καί στό φυ­σι­κό της πε­ρι­βάλ­λον. Ποῦ  εἶ­ναι ἡ ἀ­λη­θι­νή Κων­σταν­τι­νού­πο­λη; Ποῦ εἶ­ναι οἱ  Ρω­μηοί πού κο­σμοῦ­σαν κά­πο­τε τίς ἱ­στο­ρι­κές πε­ρι­ο­χές καί ἔ­δι­ναν τόν τό­νο στήν ζω­ή τῆς Πό­λης; Ἔ­χει ἀλ­λά­ξει τό­σο πο­λύ ἡ Πό­λη πού αἰ­σθά­νο­μαι σάν νά εἶ­μαι ἕ­νας ξέ­νος, ἕ­νας με­τα­νά­στης στήν ἴ­δια μου τήν Πα­τρί­δα. Θυ­μᾶ­μαι σέ ἕ­να στε­νό τοῦ Γα­λα­τᾶ κά­ποι­ο κύ­ριο Σω­κρά­τη πού εἶ­χε ἕ­να γα­λα­κτο­πω­λεῖ­ο. Σή­με­ρα ὁ Σω­κρά­της δέν εἶ­ναι πιά ἐ­δῶ καί στό ἴ­διο μέ­ρος μέ­νουν κά­ποι­οι ἔ­νοι­κοι πού ἔ­χουν ἔρ­θει ἀ­πό τά βά­θη τῆς Ἀ­να­το­λί­ας».

Ἡ Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, σύμ­φω­να μέ τά ἴ­δια τά Ὀ­θω­μα­νι­κά στοι­χεῖ­α, εἶ­χε στίς ἀρ­χές τοῦ εἰ­κο­στοῦ αἰ­ῶ­να τή με­γα­λύ­τε­ρη συγ­κέν­τρω­ση ἀ­στι­κοῦ πλη­θυ­σμοῦ στήν Ἑλ­λη­νι­κή ἱ­στο­ρί­α μέ πλη­θυ­σμό πά­νω ἀ­πό 200.000, (γιά πολ­λούς 350.000), ὅ­ταν ἡ Ἑλ­λη­νι­κή πρω­τεύ­ου­σα, ἡ Ἀ­θή­να, δέν ἀ­ριθ­μοῦ­σε πα­ρά με­ρι­κές δε­κά­δες χι­λιά­δες πλη­θυ­σμό. Σή­με­ρα δέν εἶ­ναι πα­ρά μί­α θλι­βε­ρή ἀ­νά­μνη­ση καί κά­ποι­α ἐ­να­πο­μεί­ναν­τα ση­μά­δια πού ἐ­πι­μέ­νουν νά δεί­χνουν πώς ἀ­κό­μα ὑ­πάρ­χει κά­ποι­α Ἑλ­λη­νι­κή σπί­θα νά σι­γο­καί­ει κά­τω ἀ­πό τό τε­ρά­στιο βά­ρος ἑ­νός ἀ­σύν­τα­χτου καί πο­λύ­μορ­φου πλη­θυ­σμοῦ, πά­νω ἀ­πό 12 ἑ­κα­τομ­μύ­ρια, ὡς ἐ­πί τό πλεῖ­στον Ἐ­πυ­λί­δων καί Ἀ­σια­τῶν με­τα­να­στῶν. Τή με­γα­λύ­τε­ρη εὐ­θύ­νη γιά αὐ­τόν τόν  σύγ­χρο­νο ἐ­ξαν­δρα­πο­δι­σμό, πού κρά­τη­σε μέ δι­ά­φο­ρες φά­σεις πε­ρί­που ἑ­ξῆν­τα χρό­νια, τήν φέ­ρουν ἀ­κέ­ραι­α οἱ Ἑλ­λη­νι­κές Κυ­βερ­νή­σεις ἀ­πό τό 1950 καί με­τά πού ἔ­χουν δεί­ξει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ἀ­δι­α­φο­ρί­α γιά τήν τύ­χη τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Τουρ­κί­ας.

Ἐ­κεῖ­νο ὅ­μως πού μᾶς ἐν­δι­α­φέ­ρει καί θά ἐ­ξε­τά­σου­με πα­ρα­κά­τω, εἶ­ναι ἡ συ­νο­λι­κή στά­ση καί πο­λι­τι­κή τῆς σύγ­χρο­νης Τουρ­κί­ας ἔ­ναν­τι τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας, καί πώς δι­α­μορ­φώ­θη­κε αὐ­τή, καί ποιό ρό­λο παί­ζει ἡ ὕ­παρ­ξη τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, ἕ­νας θε­σμός γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ἀ­κού­γον­ται δι­ά­φο­ρες ἀ­πό­ψεις ὅ­σον ἀ­φο­ρᾶ τήν χρη­σι­μό­τη­τα τῆς ὕ­παρ­ξής του, καί τόν ρό­λο πού μπο­ρεῖ νά παί­ξει στήν πο­ρεί­α τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας ἀλ­λά καί στίς Ἑλ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις.

Βα­σι­κά δύ­ο εἶ­ναι τά κυ­ρί­αρ­χα στοι­χεῖ­α πού κα­θο­ρί­ζουν τή στά­ση καί τήν πο­λι­τι­κή τῆς Τουρ­κί­ας ἔ­ναν­τι τῆς ἰ­σχνῆς, ὑ­παρ­κτῆς ἀ­κό­μα Ἑλ­λη­νι­κῆς μει­ο­νό­τη­τας τῆς Τουρ­κί­ας: α) Ἡ δι­ά­στα­ση τῆς ὁ­μη­ρί­ας καί ὁ χει­ρι­σμός τῆς ὁ­μο­γέ­νειας σάν ἕ­νας μο­χλός πί­ε­σης πρός ἐ­πί­τευ­ξη τῶν τουρ­κι­κῶν στό­χων καί ἐ­πε­κτα­τι­κῶν σχε­δί­ων στίς Ἑλ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις καί, β) Ἡ δι­ά­στα­ση τῶν εὔ­θραυ­στων ἐ­σω­τε­ρι­κῶν ἰ­σορ­ρο­πι­ῶν στήν ἴ­δια τήν Τουρ­κί­α, πού ὅ­σο καί ἄν φαί­νε­ται κατ᾿ ἀρ­χή πα­ρά­λο­γο, ἡ ὕ­παρ­ξη τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας καί κυ­ρί­ως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου παί­ζει γιά πολ­λούς ση­μαν­τι­κό ρό­λο. Μέ βά­ση αὐ­τές τίς ἀρ­χές ἡ Τουρ­κι­κή πο­λι­τεί­α, ἀ­νε­ξάρ­τη­τα ἀπό τό ποιά εἶ­ναι κάθε φορά ἡ Τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση, ἀ­κο­λου­θεῖ βῆ­μα–βῆ­μα συγ­κε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή ἐ­ξόν­τω­σης τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς ὁ­μο­γέ­νειας τῆς Κων­σταν­τι­νού­πο­λης. Ἄ­ρα­γε σή­με­ρα βρι­σκό­μα­στε στό τε­λι­κό στά­διο, σέ δό­ξα τῆς μό­νι­μης ἀ­δι­α­φο­ρί­ας τῶν ἑ­κά­στο­τε Ἑλ­λη­νι­κῶν Κυ­βερ­νή­σε­ων;

ΝΙΚΟΣ  ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ