Τότε μὲ μιὰ κίνηση ἄνοιξε τὸ πουκάμισό του καὶ φάνηκε κρεμασμένο στὸν λαιμό του τὸ σταυρουδάκι. “Αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ στὸ δώσω. Δὲν μπορῶ, γιατὶ εἶναι δικό μου”… Πραγματικὰ ζαλίστηκα. Δὲν καταλάβαινα τὶ ἐννοοῦσε. “Εἶναι δικό μου. Ἀκοῦς;” εἶπε δυνατά. “Εἶναι δικό μου, γιατὶ ἐγὼ εἶμαι τὸ παιδὶ ποὺ ἔχασε ἡ θεία σου πρὶν σαράντα χρόνια”.
Ἦταν τότε στὸν Ἅγιο Πέτρο ἕνας Γέροντας ποὺ πήγαινε καὶ ἐργαζόταν στὴ συλλογὴ τῶν φουντουκιῶν. Παρακάλεσε τὸν γερο-Φιλάρετο γιὰ ἕνα διάστηµα νὰ µείνει νὰ φυλάει τὸ κελί του. Πῆγε, κάθησε δυό-τρεῖς µῆνες, ἀλλὰ δὲν ἀναπαυόταν καὶ γύρισε στὰ Καρούλια.
Στὰ κυκλαδίτικα νησιὰ τὰ κάτασπρα ξωκλήσια σὰν τὰ μαργαριτάρια τῶν κοχυλῶν στολίζουν τὴ βουνίσια φύση τους στὴν ἀγκαλιὰ τῆς θάλασσας.
Ὅλα τὰ βιβλία τοῦ κόσμου μαζὶ δὲν μποροῦν νὰ σοῦ ἑρμηνεύσουν τὸν τρόπο γιὰ νὰ ἀποκτήσεις ὅλες τὶς ἀρετές, ὅπως σοῦ τὸν ἑρμηνεύει ὁ Ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς!
Πολλὲς φορὲς στὴν προσευχή μου ζητοῦσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ μὲ φωτίσει νὰ καταλάβω πῶς εἶναι ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια, γιατί […]