Τον Δεκαπενταύγουστο του 1922, ενώ ετελείτο η Θεία Λειτουργία, ένα νέφος μπήκε στον ναό, σαν μια νεφέλη, και πήγε προς την εικόνα της Παναγίας, όπου είδαν να βγαίνει φωτιά, αφού πρώτα ακούστηκε μια φωνή να λέει: “Φωτιά! Φωτιά!” και μετά να εξαφανίζεται η νεφέλη. Μετά από λίγες μέρες, κάηκαν τα Βουρλά και μαζί και η εκκλησία της Παναγίας της Βουρλιώτισσας.
Σήμερα η Ιερά Μονή Λιγοβιτσίου, μετά από δύο και πλέον αιώνες ακμής, παρακμής και αγώνα, συνεχίζει να σκορπά ευλογία στους επισκέπτες και να μαγεύει με τον φυσικό της πλούτο και την χριστιανική φιλοξενία που παρέχουν οι μοναχές που την διακονούν.
Η Μονή Κουδουμά είναι αφιερωμένη στην Παναγία και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου, οπότε πλήθος κόσμου κατεβαίνει στο μοναστήρι από την προηγούμενη μέρα και διανυκτερεύει στους ξενώνες και στην παραλία.
Στὴν κορυφὴ αὐτοῦ τοῦ λόφου εὐρίσκεται δεσπόζουσα, ἀγέρωχη, ἀρχόντισσα καὶ προστάτιδα, ἡ Ἐκκλησία τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, τὸ οποῖο ἑορτάζει τὴν 21η Νομεβρίου. Ὀνομάζεται καὶ ἀλλιῶς Παναγία ἡ Μεσοσπορίτισα, γιατὶ οἱ κάτοικοι τῆς Ἐλευσῖνος ἦταν κυρίως ἀγρότες καὶ ὡς ἐκ τούτου, ζητᾶνε τὴν προστασία τῆς Μητέρας τους, τῆς Παναγίας.
Η επωνυμία «Έλωνα» αποδίδεται στον τόπο όπου βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας ή κτίστηκε το μοναστήρι. Σε επίσημη μνεία της μονής από το Πατριαρχείο, κατά την απονομή του σταυροπηγιακού της προνομίου, ορίζεται «εις τοποθεσίαν Έλωνης καλουμένην».
Έτος 1300 και ερημίτες μοναχοί, απλώνονται στις γύρω δύσβατες σπηλιές του όρους Κάκαβου στη Λήμνο γυρεύοντας τον Θεό.
Ανήκουν στην αγιορείτικη μονή της Μεγίστης Λαύρας και όταν αποφάσισαν να χτίσουν κάπου εκεί ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου
«Παναγία η Ελαιοβρύτισσα» . Η εικόνα αυτή χρονολογείται στον 14ο αιώνα και βρίσκεται στο δοχειό της Μονής. Από εκεί μεταφέρεται στο καθολικό την Παρασκευή της Διακαινησίμου, ημέρα κατά την οποία εορτάζει. Η παράδοση αναφέρει το εξής θαύμα· Σε μια περίοδο ελλείψεως λαδιού στην Μονή, ο όσιος Γεννάδιος, δοχειάρης της Μονής, άρχισε…
Η Παναγία του Ναυπλίου είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριο του Ναυπλιέως Νεομάρτυρος Αναστασίου που οι Τούρκοι τον βασάνισαν για την πίστη του στο Χριστό την πρώτη Φεβρουαρίου του 1655, στην ελιά που υπάρχει ακόμα στη βορινή πλευρά του ναού.
Στο λόφο της Παραβόλας, όπου στην αρχαιότητα υπήρχε «η ασήμαντος αιτωλική πόλις Βουκάτιον», υψώνεται η Κοίμηση της Θεοτόκου, ναός σημαντικός από αρχιτεκτονική και διακοσμητική άποψη.
Επομένως συγκρίνοντας τις δύο πληροφορίες δηλαδή ότι υπήρχε ναός το 1582 και ότι η εικόνα αγιογραφήθηκε πιο πριν, συμπεραίνουμε ότι σίγουρα υπήρχε εκεί ο ναός, και ότι η εικόνα αγιογραφήθηκε ειδικά γι’ αυτόν.
Τὸ μοναστήρι χτίστηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 11ου αἰῶνα (1055 μ.Χ.) ἀπὸ δύο ἱερομόναχους, τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὸν Δαμιανό. Ἡ ὀνομασία του («Κανάλων») ὀφείλεται στοὺς τέσσερις χειμάρρους-κανάλια ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν τοποθεσία τοῦ μοναστηριοῦ. Εἶναι ἀφιερωμένο στὸ Γενέσιο τῆς Θεοτόκου καὶ πανηγυρίζει στὶς 8 Σεπτεμβρίου.
Στο βορειοδυτικό τμήμα της Βοιωτίας, σε μικρή απόσταση από τη Χαιρώνεια, στη ρεματιά του Αίμονα, σε ένα ειδυλλιακό τοπίο ανάμεσα σε πλατάνια και πηγές, βρίσκεται η ιστορική μονή Λυκούρεση ή της Παναγίας του Μύρου.
Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Τορνικίου (Αλιάκμονας)
Τον Νοέμβριο του 1995, με την ευχή του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος και νυν κυρού Χριστοδούλου, εγκαθίσταται η εικόνα της Δοχειαριτίσσας […]
Ένα τάμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Όταν είχε πάει στα Κύθηρα και είχε δει το μοναστήρι κατεστραμμένο, έκανε τάμα στην Παναγία και αν τους βοηθούσε για την απελευθέρωση, θα το ξανά έφτιαχνε. Όπως και έγινε.
Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας κτυπᾶ ἡ ἐξώθυρα καὶ μπαίνει μία γνωστὴ καὶ ἀγαπητή μας γυναῖκα, Θεώνη λεγομένη, ἀπὸ ἕνα μακρυνὸ χωριό, κρατῶντας ἕνα μικρὸ μπουκαλάκι στὸ χέρι καὶ ἕνα σακκὶ στὸν ὦμο. Ἐπλησίασε τὴν Γερόντισσά μας καὶ τῆς εἶπε: Γεροντισσοῦλα μου ἐσκέφθηκα τὶς ἀγαπημένες καλογρηές σου καὶ σᾶς ἔφερα λίγο σπανάκι καὶ λίγο λαδάκι νὰ κάμουν μιὰ σπανακόπιτα
Η μονή Άβελ βρίσκεται κοντά στον οικισμό της Βήσσανης σε δασώδη περιοχή που ονομάζεται «Μοναστήρια». Η επωνυμία της, κατά την επικρατέστερη άποψη, οφείλεται σε κάποιον γαιοκτήμονα Άβελη, ο οποίος χρηματοδότησε την ανακαίνισή της, λίγο πριν το 1770.
Ο Ιερός Ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία και πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου. Όσον αφορά τις δράσεις, Συγκεντρώνονται καθημερινά τρόφιμα που φέρνουν οι πιστοί και τα οποία διανέμονται σε άπορες οικογένειες. Επίσης, γίνονται προσπάθειες να έρθει η νεολαία κοντά στην εκκλησία μέσω του κατηχητικού.
Σύμφωνα με επιγραφή που βρίσκεται σε ασημένια πλάκα στο πίσω μέρος της, η εικόνα αυτή δωρήθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό στον όσιο Διονύσιο κτίτορα της μονής κατά την επίσκεψή του στην Τραπεζούντα, είναι δε εκείνη με την οποία ο Πατριάρχης Σέργιος στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως κατά την πολιορκία της από τους Σκύθες το 626 μ.χ. Και μπροστά στην οποία μετά τη θαυματουργική νίκη των Βυζαντινών ψάλθηκε για πρώτη φορά ο Ακάθιστος Ύμνος.
Ὁ ἱερομόναχος, ὅμως, δεν ὑπάκουσε ἀμέσως στήν ἐπιθυμία τοῦ Ἡγούμενου καί συνέχισε νά λειτουργεῖ ἀργά μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπέμβει ἡ ἴδια ἡ Παναγία. Ξαφνικά ἀκούστηκε ἀπό τήν Εἰκόνα ἡ φωνή Της πού τόν διέταξε μέ αὐστηρότητα νά ὁλοκληρώσει σύντομα τήν Θεία Λειτουργία, ὥστε νά προλάβει νά μεταλάβει ὁ Γέροντας. Ἔτσι κι ἔγινε. Μόλις κοινώνησε ὁ Γέροντας, ἐκοιμήθει καί ἀπό τότε ἔδωσαν σέ Αὐτήν τήν εἰκόνα Της τήν προσωνυμία «Γερόντισσα», λόγω τῆς στενής Της σχέσης μέ τόν «Γέροντα».
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, ο Παρθενώνας υπήρξε χριστιανικός ναός. Από το 500 ως το 1450, για κάτι λιγότερο από μία χιλιετία, ο ναός της παρθένου Παλλάδας λειτούργησε ως ναός της Θεοτόκου Παρθένου και υπήρξε θρησκευτικό προσκυνηματικό κέντρο μεγάλης σημασίας καθ’ όλη την ιστορία του Βυζαντίου.
Νηστικός και κουρασμένος καθώς ήταν, αποκοιμήθηκε για λίγο και αμέσως ήλθε σε έκσταση και ακούει φωνή από την εικόνα της Αντιφωνήτριας που του έλεγε να μην λυπάται και στεναχωρείται, γιατί αυτή φροντίζει για κάθε πράγμα στο Άγιον Όρος.
Το όνομα της Παλαιολογίνας ήταν Οδηγήτρια Παντάνασσα. Αργότερα σε αντιδιαστολή από άλλες ομώνυμες, επωνομάσθηκε Παλαιολογίνα, από το όνομα της δωρήτριας της, της “ευσεβεστάστάτης Κυρά Μαρίας Ασανίνας Παλαιολογίνας
Τη λεγόμενη «Βασιλικόστρατα». Το δρομολόγιο αυτό ακολούθησε σύμφωνο με την παράδοση και ο αυτοκράτορας Κων/νος Πωγωνάτος (668-685 μ. Χ.) επιστρέφοντας από τη Σικελία στην Κωνσταντινούπολη και ιδρύοντας κατά τη διαδρομή του μερικά από τα πιο αξιόλογα μοναστήρια όπως της Μολυβδοσκέπαστης στην Κόνιτσα και της Βοτσάς στο Ζαγόρι.
Άλλη αχειροποίητη εικόνα θεωρείται η εικόνα της Παναγίας Προδρομίτισσας (19ος αι.) που βρίσκεται στη ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου στο Άγιο Όρος. Η σκήτη έχει μορφή κοινοβιακού συγκροτήματος και ανήκει στην κυρίαρχη μονή της Μεγίστης Λαύρας (963). Μέχρι το 1854 στη θέση της ήταν το κελί του Τιμίου Προδρόμου με μοναχούς καταγόμενους από τη Χίο. Η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας επέτρεψε τη μετατροπή του κελιού σε σκήτη.
Συντηρούσε το σχολείο του χωριού και γιάτρευε τους ψυχικά ασθενείς με το περίφημο κούτσουρο της Παναγιάς. Το μοναστήρι ήταν κέντρο όλων των πολιτισμικών και κοινωνικών εκδηλώσεων της Λάκκας Σουλίου, γιαυτό και το πανηγύρι του 15αύγουστου είχε και έχει μεγάλη σημασία για τους κατοίκους της περιοχής αλλά και για τους ξενιτεμένους.
Μονή των βράχων» η Αγία Ελεούσα του Μπεζενίκου στη νότια πλευρά του χωριού, αθέατη και προφυλαγμένη μέσα στο κοίλωμα του βουνού και περικυκλωμένη από τα πεύκα του Μαινάλου, υπήρξε καταφύγιο στους δύσκολους καιρούς, ιδιαίτερα στα χρόνια του Αγώνα και την περίοδο της επιδρομής του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (1826)
Στην Τοπική Κοινότητα Παλιουρής του Δήμου Ζίστας και προς τη βόρεια πλευρά του λόφου βρίσκεται το μοναστήρι της Παλιουρής, αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Η Μονή βρίσκετε στο 30ο χλμ. της εθνικής οδού Ιωαννίνων – Ηγουμενίτσας. Η πρόσβαση στο μοναστήρι είναι εύκολη, αφού ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό είναι ασφαλτοστρωμένος σε όλο το μήκος του (400 μ).