Author Archive

Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο…

Επανέκδοση βιβλίου της Ενωμένης Ρωμηοσύνης από τη σειρά Ορθόδοξο Βίωμα. Στο επανεκδοθέν βιβλίο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης περιλαμβάνονται κείμενα δημοσιευμένα στο 20ό […]

Στήν ἄνικμη πνευματικά ἐποχή μας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δέν μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἀνέδειξε θεοφόρους Γέροντες, γιά νά βοηθήσουν τόν λαό μέ τά ἐξαιρετικά χαρίσματά τους. Ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς εἶναι καί ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου ∆αυΐδ στήν Εὔβοια. Πασίγνωστος σήμερα, ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ᾽ όλον τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἤδη πρίν ἀπό τήν κοίμησή του εἶχε λάβει θέση Ἁγίου στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ.

Εἶμαι εὐχαριστημένος… Ἀντιστάθηκα στὶς πιὸ μεγάλες καὶ γοητευτικὲς προτάσεις… Θὰ εἶχα προχωρήσει κατὰ χίλια βήματα στὴ σταδιοδρομία μου, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὶς ἀρχές μου, ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρά μας. Δὲν τὸ θέλησα καὶ οὔτε θὰ τὸ θελήσω ποτέ… Ἐλπίζω στὴ θεϊκὴ προστασία.

Ἕνα ξεχωριστὸ διήμερο εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ ζήσουν οἱ Ῥωμνιοὶ τῆς Ἀθήνας τὸ Σαββατοκύριακο 16-17 Νοεμβρίου 2013. Προοριομὸς ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος Β. Εὐβοίας. Πρώτη μας στάση ἀποτέλεσε τὸ Νέο Προκόπιο τῆς Εὐβοίας ὅπου καὶ εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπισκεφτοῦμε τὸ Ἱερὸ Προσκύνημα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου.

Ὁ ἅγιος Νι­κό­δη­μος κα­τα­τάσ­σε­ται με­τα­ξὺ τῶν λο­γι­ω­τά­των τοῦ και­ροῦ του, πάν­των ὑ­πέρ­τε­ρος κα­τὰ τὴν φι­λο­πο­νί­αν καὶ χαλ­κέν­τε­ρος ἀ­να­δει­χθείς, τὰ πο­λυ­ά­ριθ­μα αὐ­τοῦ συγ­γράμ­μα­τα οὐκ ὀ­λί­γον συ­νε­τέ­λε­σαν εἰς τὴν κρα­ταί­ω­σιν τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ὠ­φε­λεί­ας ἀ­νυ­πο­λο­γί­στου τοῦ ἡ­με­τέ­ρου Ἔθνους πρό­ξενα γε­νό­με­να­

Ἀλλοὶ στοὺς κάμπους. Θἄρθουν βρωμερά ἔθνη, ὅταν θἄρθουν μή φοβᾶστε, ὅταν θά φύγουν ἀναμερίστε”   Μὲ ἀφορμὴ διάλογο ποὺ ἀναπτύχθηκε […]

Ὅσον και­ρό κά­ποι­ο πα­ρά­πτω­μά σου εἶ­ναι μι­κρό ξερ­ρί­ζω­σέ το, πρίν με­γα­λώ­ση καί ὡ­ρι­μά­ση. Μή ἀ­με­λή­σης, ὅ­ταν τό ἐ­λάτ­τω­μα σοῦ φα­ί­νε­ται μι­κρό· δι­ό­τι ἀρ­γό­τε­ρα θά σοῦ γί­νη ἀ­πάν­θρω­πος αὐ­θέν­της καί θά τρέ­χης ἐμ­πρός του σάν δε­μέ­νος δοῦ­λος. Ἐ­κεῖ­νος ὅ­μως πού ἀ­γω­νί­ζε­ται κα­τά τοῦ πά­θους ἀ­πό τήν ἀρχή, θά τό κα­τα­δα­μά­ση γρή­γο­ρα.

Βλέ­πε­τε; Κοι­νω­νᾶ­με ἀλ­λά δέν κοι­νω­νᾶ­με! Γι᾽ αὐ­τό καί οἱ μά­γοι καί οἱ αἱ­ρε­τι­κοί με­ρι­κές φο­ρές συ­νι­στοῦν καί θεί­α Κοι­νω­νί­α, ἀλ­λά φρον­τί­ζουν νά μήν (μᾶς ἀφήσουν νά) σκε­φτοῦ­με (γιά) νά προ­ε­τοι­μα­στοῦ­με σωστά.

Τὴν ἐποχὴ ποὺ γεννήθηκε ὁ χριστιανισμὸς κυριαρχοῦσαν στὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Μεσογείου οἱ γλῶσσες: ἑβραϊκή, ρωμαϊκὴ καὶ ἑλληνική, ὅπως δηλώνει ἡ ἐπιγραφὴ τῆς θανατικῆς καταδίκης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἦταν γραμμένη «ἑβραϊστί, ἑλληνιστί, ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,20). Περισσότερο ἀπ’ ὅλες ὅμως κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική.

Ἡ Παλαιστίνη στὸν 1ο μ.Χ. αἰῶνα, καὶ εἰδικότερα ἡ περιοχὴ τῆς Γαλιλαίας, εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἐμφανῆ ἐπίδραση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν εὐρέως διαδεδομένη καὶ ὁμιλουμένη. Γνωστὴ ἐπίσης καὶ ὡς «Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν» (Ματθαῖος 4:15), ἡ Γαλιλαία ἀποτελοῦσε τὸ κέντρο τοῦ ἐμπορίου μεταξὺ Μεσογείου, τῆς Θάλασσας τῆς Γαλιλαίας καὶ τῶν περιοχῶν τῆς Δεκαπόλεως.

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰουστινιανοῦ τὸν 6ο αἰ. οἱ νόμοι συντάσσονται στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὸν 7ο αἰ. ἡ ἑλληνικὴ ἔχει ἐπικρατήσει ὡς ἡ κατεξοχὴν ἐπίσημη γλῶσσα τοῦ κράτους. Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ παιδεία στηρίχθηκε ἡ πνευματικὴ δημιουργία τοῦ Βυζαντίου. Αὐτὴ ἔδωσε τὰ ἐκφραστικὰ μέσα, γιὰ νὰ ἀποδώσει ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία τὰ δικά της νοήματα καὶ τὶς δικές της ἀλήθειες.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ.

Ἕ­να πρω­ϊ­νό κα­τά τίς δέ­κα ἡ ὥ­ρα πε­ρί­που, ἦρθαν δύ­ο λε­ω­φο­ρεῖ­α προ­σκυ­νη­τές καί, ὁ Γέ­ρον­τας γι­ά νά τούς εὐ­χα­ρι­στή­ση, ἔ­κα­νε δέ­η­ση καί τούς σταύ­ρω­σε μέ τήν Κά­ρα τοῦ ὁ­σί­ου Δαυ­ΐδ καί ἀ­σπά­στη­καν τά ἅ­για Λείψα­να τῆς Μο­νῆς. Με­τά τούς πα­ρέ­θε­σε κέ­ρα­σμα καί ἄ­νοι­ξε πνευ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση μα­ζί τους.

Τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα, ποὺ θὰ παρουσιάσω συνοπτικὰ ἐδῶ, ἀνοίγουν νέες προοπτικὲς ἱστορικὲς καὶ πολιτιστικὲς στὸ ζήτημα τοῦ πρώτου ἐφευρέτη λαοῦ, ποὺ ὅπως ἀποδεικνύεται μὲ βάσιμα τεκμήρια εἶναι ὁ ἑλληνικὸς …

Ὑπάρχουν στὸ λεξικὸ ὁρισμένα λήμματα πού, ἂν καὶ ἑρμηνεύωνται ἀπὸ τὸν λεξικογράφο, τὸ σημαινόμενό τους δὲν γίνεται ἀντιληπτὸ σὲ ὅλη τους τὴν ἔκταση ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν μετέχουν στὴν πολιτισμικὴ παράδοση ποὺ διακονεῖ ἡ γλῶσσα.

Πάντα ὅταν πήγαινα στόν Γέροντα εἶχε κόσμο καί δυσκολευόμουν νά τοῦ μιλήσω μέ ἄνεση. Τήν τελευταία φορά, πηγαίνοντας σάν διάκος, νομίζω τό 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβῆ τό ἴδιο καί προσευχήθηκα σχετικά. Ὅταν ἔφθασα στήν “Παναγούδα”, ἔκπληκτος εἶδα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς.

Ὅταν ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα μαλώνουν μεταξύ τους, τότε δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ τοὺς εὐχαριστήσει οὔτε ὁ πλοῦτος οὔτε τὰ καλὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πολλὰ παιδιὰ οὔτε ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία οὔτε ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ οὔτε οἱ ἀπολαύσεις καὶ ἡ πολυτέλεια οὔτε κάποια ἄλλη εὐτυχία (51, 369).

Τὴν ὥρα τὴν ὑπέρτατη, ποὺ θὲ νὰ σβῆ τὸ φῶς μου, ἕνας θὰ εἶν’ ἐμένανε ὁ πιὸ τρανὸς καημός μου. Δὲ θὰ εἶναι οἱ κούφιοι λογισμοί, οἱ ἀδικίες τοῦ κόσμου, θὰ εἶναι πῶς δὲ δυνήθηκα μ’ ἐσὲ νὰ ζήσω πλάση πράσινη, ἀπάνου στὰ βουνά, στὰ πέλαγα, στὰ δάση.

Ἂς λέγουν καὶ ἂς γράφουν ὅ,τι θέλουν. Θὰ ἔλθη ὅμως κάποτε καιρός, ὅτε οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ὄχι σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπον ἢ ἔγραψαν περὶ τῶν πράξεών των, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν τῶν πράξεών των.

Στό ὄ­γδο­ο βι­βλί­ο τῆς Ἱ­στο­ρί­ας του ὁ Ἡ­ρό­δο­τος, ὁ πα­τέ­ρας τῆς ἱ­στο­ρί­ας καί ἱ­στο­ρι­κός τῶν Περ­σι­κῶν πο­λέ­μων, δι­η­γεῖ­ται μέ πο­λύ γλα­φυ­ρό τρό­πο πῶς τό βα­σι­λό­που­λο τοῦ Ἄρ­γους Περ­δίκ­κας ἵ­δρυ­σε τό κρά­τος τῆς Μα­κε­δο­νί­ας.

Μαθητὴς τοῦ Ἀριστοτέλη, γνώστης τοῦ Ὁμήρου, θαυμαστὴς τοῦ ὁμηρικοῦ Ἀχιλλέως, τὸν ὁποῖο εἶχε ὡς πρότυπο, δὲν ἐλησμόνησε τὸν πολιτισμό του, ὅταν κληρονόμησε τὸν θρόνο τοῦ πατέρα του. Ὡς κατακτητὴς δὲν διέπραξε τὶς βαρβαρότητες τὶς ὁποῖες διέπραξαν ἄλλοι πρὶν καὶ μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον.

Ποιά καρδιά δέν λυγίζει τήν ἡμέρα αὐτή, μπροστά στήν φρικτή καί ἀνείπωτη θεοκτονία; Ποιά μάτια δέν βουρκώνουν στό ἀντίκρισμα τοῦ γλυκύτατου Ἐσταυρωμένου; Ποιά ψυχή δέν μαλακώνει μπροστά στά ἄδικα παθήματα; Ποιά γόνατα δέν κλείνουν κάτω ἀπό τόν Σταυρό γιά νά προσκυνήσουν τά Θεῖα Πάθη;

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι, ἐμεῖς, οἱ νεοέλληνες χριστιανοί, ἔχουμε οὐσιαστικά καταργήσει στήν πράξη, ὅ,τι διδάσκει ἡ Ἁγία Πίστη μας, βρίσκοντας χιλιάδες “προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις” καί διαμορφώνοντας ἔτσι τή δική του “πίστη” ὁ καθένας μας.

Μὲ μεγάλη χαρὰ κόψαμε τὴν πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα στὰ γραφεῖα μας, Ἰακωβίδου 45 στὸν Ἅγιο Ἐλευθέριο. Τὴν ἐκδήλωση προλόγισε ὁ κος Γιῶργος Παγώνης, ὑπεύθυνος τῆς Ἑρῶ Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἀπολογισμὸ τῶν πεπραγμένων τῶν τελευταίων δύο χρόνων.

Ἕνα ἀδιαπέραστο σκοτάδι κάλυψε τά γεγονότα τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ στή Μ. Ἀσία. Ἦταν πολλοί ὅμως τότε ἐκεῖνοι πού ἔγιναν μωαμεθανοί φαινομενικά, διατηρώντας στά βάθη τῆς ψυχῆς τους τή χριστιανική πίστη, καί, ὅπου οἱ συνθῆκες τό ἐπέτρεπαν, καί τήν ἑλληνική γλῶσσα.

Ομιλητής ο π. Επιφάνιος Χατζηγιάγκου Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης & Φυσικός

Το πρόβλημα είναι βαθύ, σύνθετο και απαιτείται πολύς κόπος για την υπέρβασή του. Όταν η  ελληνική κοινωνία  πάψει να προσμένει τη σωτηρία απ’ έξω και  επανασυνδεθεί με τις ρίζες της και τη γνήσια ρωμαίικη παράδοση, τότε είναι κοντά η λύτρωση.

Τό 1856 πα­ρα­τη­ρεῖ­ται εὑρύ­τα­τη δι­ά­δο­ση τοῦ Παν­σλα­βι­σμοῦ στά Βαλ­κά­νια. Ὁ Παν­σλα­βι­σμός ἐ­ξα­πλώ­νε­ται εὑρέ­ως στό πλαί­σιο τῆς ἐ­φαρ­μο­γῆς τοῦ κύ­ριου πο­λι­τι­κοῦ στό­χου τῆς Ρω­σί­ας.

Όταν αναφερόμαστε στην εθνική ταυτότητα ενός τόπου δεν είναι επιτρεπτό να αγνοήσουμε ή να παραβλέψουμε, ότι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που τη διαμορφώνουν και την καθιερώνουν είναι η συμπεριφορά των κατοίκων του.

Γιά τό ση­με­ρι­νό κρα­τί­διο τῶν Σκο­πί­ων ὑ­πῆρ­ξαν ἀρ­κε­τοί ξέ­νοι ἐ­πι­στή­μο­νες πού τό χα­ρα­κτή­ρι­σαν τε­χνη­τό Κα­τα­σκεύ­α­σμα, ὅ­πως τό σχό­λιο τῆς Ἰ­τα­λι­κῆς ἐ­φη­με­ρί­δας “II Popolo” τό 1992.

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι τι πρέπει να κάνουμε ως Έλληνες για την πατρίδα μας για να μην εκλείψουμε σιγά-σιγά ως έθνος. Δεν πρόκειται για σχήμα λόγου. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Διότι η μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό συνεχίζεται.

Τὶ νά εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐμποδίζει τοὺς νέους καὶ δὲν προχωροῦν στὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια; Πολλοὶ πιστεύουν πὼς ἡ ἀνεργία καὶ οἱ δύσκολες οἰκονομικὲς συνθῆκες εἶναι οὐσιαστικοί – λογικοὶ λόγοι γιὰ τὴν ἀποφυγὴ δημιουργίας οἰκογένειας.