Αρχιμ. Κύριλλος(Κεφαλόπουλος)
Ωστόσο, ο Ντοστογιέφσκι δεν περιορίζεται σε μία αρνητική στάση. Θέλει να καταδείξει-μέσω των ηρώων του-ότι υπάρχουν θετικές αξίες που βοηθούν τον άνθρωπο να υπερβεί τις αδυναμίες και τα πάθη του, να βρει τις απαντήσεις στις μεταφυσικές του αναζητήσεις και να βρει την δικαίωση στο βαθύ νόημα της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Ντοστογιέφσκι ανακαλύπτει την ουσία της ζωής στον Θεό, στην πίστη, στο θρησκευτικό βίωμα, που βοηθά τον άνθρωπο να ισορροπή-σει ψυχολογικά, να βρει την αρμονία στην ζωή, να καθαρθεί από τους δαίμονες της ψυχής του, να εξαγνισθεί ηθικά. Αυτό το πρότυπο ζωής ενσαρκώνει στους Αδελφούς Καραμαζόβ ο μικρότερος αδελφός, ο Αλιόσα, ο δόκιμος μοναχός κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του στάρετς(=γέροντα) Ζωσιμά.
Σε αντίθεση με τους άλλους ήρωες του Ντοστογιέφσκι, που είναι προβληματικοί, ασθενικοί, περιθωριακοί, ο Αλιόσα εκφράζει μία υγιά αντίληψη για την ζωή που βρίσκεται σε αρμονία με τον Θεό και την κοινωνία. Στο πρόσωπο του Αλιόσα ο Ντοστογιέφσκι ενσαρκώνει ό,τι ο ίδιος θέλει να παρουσιάσει ως θετική στάση ζωής και λύση στα προσω-πικά και κοινωνικά αδιέξοδα της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Ντοστογιέφσκι με το στόμα του Αλιόσα ομιλεί για την βαθιά και οργανική σχέση πί-στεως και εμπιστοσύνης που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό, και στη-ρίζεται στον αιώνιο Θεϊκό Νόμο, την συνείδηση, την ηθική. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να μένει αδιάφορος σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και τον συνάνθρωπό του, αλλά οφείλει στα πλαίσια μιας πλατιάς παναθρώπινης-οικουμενικής αλληλεγγύης να ζήσει σύμφωνα με τις χριστιανικές αξίες της αγάπης, της συμπόνιας, της κατανόησης, της αυτοθυσίας που εμπεριέχει η πίστη στον Χριστό. Η τραγωδία της ανθρωπότητας δέσμιας των παθών, της φιληδονίας, του μίσους, της υπερηφάνειας, βρίσκει την λυτρωτική της κάθαρση στο σπάσιμο των αλυσίδων που την φυλακίζουν μέσα από την ηθική κάθαρση και την πνευματική εξυγίανση που προσφέρει ο Χριστός. Αυτό είναι το μήνυμα του Αλιόσα, αυτό είναι το αισιόδοξο και ελπιδοφόρο κήρυγμα του Ντοστογιέφσκι μέσα από τον αγαπημένο του ήρωα.
Σημαντική για την κατανόηση της χριστιανικής κοσμοθεωρίας του Ντοστογιέφσκι αποτελεί η μορφή του στάρετς Ζωσιμά, του πνευματι-κού γέροντα ηγουμένου του μοναστηριού που ο Αλιόσα είναι δόκιμος μοναχός. Ο στάρετς Ζωσιμάς είναι ο πνευματικός σύμβουλος και καθο-δηγητής των ανθρώπων που έρχονται προσκυνητές στο μοναστήρι του, αυτός που θεραπεύει τις ψυχικές και σωματικές ασθένειες των ανθρώπων και τους συμφιλιώνει με τον ταραγμένο τους εαυτό και με τον Θεό. Ο Πα-τέρας Ζωσιμάς εμφανίζεται ως μορφή που συμφιλιώνει, αναπαύει πνευ-ματικά, εξαγνίζει και λυτρώνει τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο πατέρας Ζωσιμάς είναι αυτός που βιώνει το μήνυμα του Χριστού, ζει τις αρετές της αγάπης, της ταπείνωσης, της συγχωρητικότητας, και με το παράδειγμα της ζωής του και με τις πνευματικές νουθεσίες μεταλαμπαδεύει το φως του Χριστού στην κοινωνία.
Πρότυπο για την παρουσίαση του χαρακτήρα του στάρετς Ζωσιμά απετέλεσε για τον Ντοστογιέφσκι ο σύγχρονός του και φημισμένος στάρετς Αμβρόσιος της Όπτινα (=περίφημο ρωσικό μοναστήρι, κέντρο πνευματικότητας και ορθόδοξος φάρος του ρωσικού λαού, που ανέδειξε μεγάλους γέροντες, διορατικούς και πνευματικούς, καθώς και σύγχρονους αγίους της Ρωσίας), στον οποίο πολλές φορές είχε καταφύγει ο Ντοστογιέφσκι, αλλά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες της Ρωσίας, όπως οι συγγραφείς και λογοτέχνες Λέων Τολστόι και Νικολάι Γκόγκολ, κ.ά. Στο πνευματικό ερημητήριο της Όπτινα και τους φημισμένους της γέροντες κατέφευγαν πολλοί Ρώσοι για να βρουν γαλήνη, πνευματκή καθοδήγηση, εξομολόγηση και θεραπεία. Όσον αφορά τις διδαχές του στάρετς Ζωσιμά που καταγράφονται στους ”Αδελφούς Καραμαζόβ” σαφώς ο Ντοστογιέφσκι έχει υπ’ όψιν του τα κείμενα του αγίου Τύχωνα Σαντόνσκι, Ρώσου επισκόπου του 18ου αι.
Ο Ντοστογιέφσκι ζει μέσα στην πνευματικότητα της Ορθοδοξίας, διατηρεί επαφή και επικοινωνία με τα ρωσικά μοναστήρια και τους φημισμένους στάρετς, και έχει ακλόνητη την πεποίθηση ότι η ομορφιά και η αρμονία της Ορθοδοξίας μπορεί να σώσει την Ρωσία και τον κόσμο ολόκληρο από την τυραννία του σύγχρονου ορθολογιστικού τρόπου ζωής που διέπει τις σύγχρονες κοινωνίες. Ο Ντοστογιέφσκι πιστεύει ακρά-δαντα σχεδόν μεσσιανικά θα λέγαμε ότι η πνευματικότητα της ορθοδοξίας, ο μυστικισμός της χριστιανικής πίστης, αποτελεί την απάντηση και την διέξοδο σε μία κοινωνία διεφθαρμένη, εγωιστική και υλιστική, όπως την περιγράφει στα έργα του, και υποστηρίζει με πάθος πως το κήρυγμα του Χριστού για αγάπη και μετάνοια μπορεί να συμβάλλει στην λύτρωση της ανθρώπινης ψυχής από ό,τι την βασανίζει και την ταράσσει. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην πλήρη μεταμόρφωσή της, ώστε να ανακαλύψει τις πνευματικές εκείνες δυνάμεις και αξίες που θα την βγάλουν από την κρίση. Αυτό το ”ευαγγέ-λιο” υποστήριξε με όλη την δύναμη της ψυχής του και με την λογοτεχνι-κή του συγγραφή ο Ντοστογιέφσκι, μέχρι την στιγμή του θανάτου του, όταν συμφιλιωμένος με τον ίδιο του τον εαυτό και τον Θεό εκοιμήθη εν ειρήνη το 1881.
Στους Αδελφούς Καραμαζόβ η κεντρική πνευματική και καθοδη-γητική μορφή, που ενσαρκώνει όλες τις χριστιανικές πνευματικές αξίες του Ντοστογιέφσκι είναι ο στάρετς Ζωσιμάς. Σε αυτόν καταφεύγουν οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος σαν σε πνευματικό διαιτητή και συμ-φιλιωτή των διαφορών τους η οικογένεια Καραμαζόβ, αλλά και πλήθος προσκυνητών. Ο Ντοστογιέφσκι μας εξηγεί τον θεσμό του στάρετς και την λειτουργία του στην κοινωνία και την ζωή των πιστών: ”Στάρετς είναι αυτός που…εκλέγοντάς τον, απαρνιέστε τη θέλησή σας και την παραδί-νετε σε αυτόν με την υποχρέωση της πλήρους υπακοής, με πλήρη αυταπάρνηση. Αυτή την δοκιμασία,αυτό το τρομερό σχολείο της ζωής, ο απαρνούμενος τον ευατό του το δέχεται θεληματικά, με την ελπίδα πως ύστερα από μακρόχρονη διαδικασία θα νικήσει τον ευατό του, θα γίνει κύριος του εαυτού του μέσα από την διά βίου υπακοής, και τελικά θα φθάσει στην απόλυτη ελευθερία, θα ελευθερωθεί από τον εαυτό του.
Η υπακοή στον στάρετς προϋποθέτει μια αδιάκοπη εξομολόγηση και έναν αδιάρρηκτο δεσμό…ο λαός σέβεται πολύ τους στάρετς, άνθρωποι του λαού και επιφανή πρόσωπα συρρέουν να τους προσκυνήσουν, να τους εξομολογηθούν τις αμφιβολίες τους, τα αμαρτήματά τους, τα πάθη τους, και να ζητήσουν συμβουλές και οδηγίες. Ο θεσμός των στάρετς είναι δοκιμασμένος από την χιλιόχρονη πείρα μέσο για την ηθική αναγέννηση του ανθρώπου, που θα τον φέρει από την σκλαβιά στην ελευθερία και την ηθική αναγέννηση…να τους οδηγήσει στην ταπείνωση και την τελειωτική αυτοκυριαρχία”.
Για την ζωή και τον πνευματικό αγώνα του χριστιανού, η υπακοή και η ταπείνωση σε έναν έμπειρο πνευματικό γέροντα-στάρετς αποτελεί ασφαλή οδηγό για καταπολέμηση των παθών και την καλλιέργεια των αρετών. Η μορφή του στάρετς Ζωσιμά μας θυμίζει τους διορατικούς εκείνους γέροντες της Ορθοδοξίας που με αγάπη και κατανόηση εδώ και αιώνες γαληνεύουν ψυχές και τις συμφιλιώνουν με τον Θεό. ”Τον στάρετς Ζωσιμά τον περίμεναν με λαχτάρα για μία συμβουλή και μία παρηγοριά. Όσοι έμπαιναν στο κελί του για να του μιλήσουν, φοβισμένοι και ανήσυ-χοι, βγαίνανε σχεδόν πάντα με πρόσωπο φωτεινό. Ο στάρετς δεν ήταν καθόλου αυστηρός. Έβαζε στην καρδιά του εκείνον ακριβώς που είναι πιο αμαρτωλός και αγαπάει περισσότερο εκείνος που αμάρτησε ”.
Συνεχίζεται…