Μάρω Σιδέρη
Το Πάσχα του 2012, η Ελλάδα σταυρώνεται. Τούτη η Μεγάλη Εβδομάδα η δική μας κρατάει ανελέητα πολύ καιρό και ακόμα δε φαίνεται προοπτική ανάστασης. Μοιάζει με παρατεταμένη Μεγάλη Τετάρτη, σε έναν έρημο κήπο ελαιών, μέσα σε μια σκοτεινή κρύα νύχτα και με μοναδικό φως στον ορίζοντα τις δάδες των διωκτών που πλησιάζουν. Μοιάζει με μια παρατεταμένη Μεγάλη Πέμπτη με την Ελλάδα να σύρεται κατάκοπη και ταπεινωμένη από τον Άννα στον Καϊάφα, από τον Καϊάφα στον Ηρώδη, από τον Ηρώδη στον Πιλάτο, ο οποίος θα νύψει τας χείρας του πριν ο κόσμος φωνάξει «σταύρωσον». Μοιάζει με μια παρατεταμένη Μεγάλη Παρασκευή, με τον Αθώο και τον Ένοχο να σταυρώνονται μαζί, δίπλα – δίπλα και με τους πραγματικούς ένοχους να χλευάζουν από κάτω, να υπολογίζουν πολιτικά και οικονομικά οφέλη ή να ξεπουλούν κομμάτια από το πολύτιμο ένδυμα. Τούτο το Πάθος μοιάζει να μην έχει τέλος για την Ελλάδα των Αγίων και των Ληστών, για την Ελλάδα του πολιτισμού και του όχλου. Το ένα μετά το άλλο καρφιά και ακάνθινα στεφάνια και ραπίσματα και χολή έρχονται για να δοκιμάσουν τις αντοχές και την αξιοπρέπειά μας και για να εξηγήσουν γιατί ο Θεός αγάπησε τόσο τούτο τον λαό των σοφών και των προδοτών. Το φετινό Πάσχα στην Ελλάδα μοιάζει να έχει τόσα κοινά με εκείνο το πρώτο Πάσχα που άλλαξε την πορεία της Ανθρωπότητας: κοιτάζω τριγύρω, ακούω και βλέπω πρόσωπα και εύκολα, πολύ εύκολα διακρίνω χαρακτήρες από το Θείο Δράμα: τον Ιούδα που πρόδωσε τον Ευεργέτη του, κλείνοντας συμφωνία με σταυρωτές. Τον μαθητή που ορκίστηκε να μην προδώσει και όμως, άλλαξε τη γνώμη του και υποτάχθηκε στην πρώτη δυσκολία. Τους Γραμματείς που για το καλό της θέσης τους έδωσαν ψήφο θανάτου και τους Φαρισαίους που ανερυθρίαστα δηλώνουν ότι δε γνώριζαν τις συνέπειες, δεν ήξεραν, δε διάβασαν, δεν κατάλαβαν. Διακρίνω τους Ρωμαίους που δεν ανακατεύονται αλλά διατάσσουν, που πλένουν τα χέρια τους αλλά εκβιάζουν, που σπρώχνουν προς το Γολγοθά χωρίς να εμπλέκονται, όπως δηλώνουν. Βλέπω και το λαό, της κατηγορούμενης Ελλάδας. Έναν λαό που λίγο καιρό πριν, με σημαιάκια, κονκάρδες και καπελάκια πανηγύριζε για τη λάμψη και τη δόξα της με ολυμπιακών διαστάσεων ενθουσιασμό, να την ποδοπατά, να την ξεχνά, να την προσβάλει. Βλέπω έναν λαό, εμένα και εσένα αδερφέ, να μην αντιδρούμε όταν η Ιδέα που λέγαμε πως αγαπάμε γίνεται σκουπίδι στη γλώσσα των Αγορών, ανέκδοτο στα χείλη των διασκεδαστών, παιχνίδι στα σχέδια των πολιτικάντηδων και σχέδιο στα τραπέζια των τοκογλύφων. Μας βλέπω αδερφέ να αντιδρούμε μόνο ως κομματικά μέλη αλλά ως άτομα να καθόμαστε κουλουριασμένοι στους καναπέδες περιμένοντας να φτάσει η φωτιά στο σπιτάκι μας, χωρίς να τολμούμε να βοηθήσουμε όταν βλέπουμε το διπλανό μας σπίτι να γίνεται στάχτη. Μας βλέπω σιωπηλούς, τρομαγμένους, απόντες από το Πάθος της Πατρίδας που μας δίδαξε την Ελευθερία, την Ζωή και τη Σκέψη και δεν βλέπω ούτε έναν Ιωάννη να στέκει κάτω από το Σταυρό της για να προστατέψει την μάνα της Ελλάδας: την Ελευθερία.
Είναι στ’ αλήθεια ένα σκληρό Πάσχα τούτο εδώ, γιατί δεν έχει κανένα συμβολισμό, καμιά αλληγορία: Έχει ΜΟΝΟ αληθινό Πάθος, αληθινό Πόνο, αληθινή ταπείνωση και – αλίμονο- αληθινή προδοσία. Και ίσως αυτή είναι και η ελπίδα μας: Το αληθινό Πάσχα οδηγεί πάντα σε Αληθινή Ανάσταση! Όλοι εμείς οι απίθανοι χαρακτήρες, οι προδότες, οι δειλοί, οι Φαρισαίοι, οι τύραννοι, οι ληστές, οι φανατισμένοι, δεν είμαστε παρά οι δευτεραγωνιστές αυτής της ιστορίας. Πρωταγωνιστούμε ως το θάνατο, αλλά πάντα την Ανάσταση Άλλος την ορίζει, Άλλος την αποφασίζει και τελικά Άλλος θα την φέρει. Πιστεύεις στην Ανάσταση; Εγώ πιστεύω με όλη μου την καρδιά! Πιστεύω και είναι αυτή η πίστη που με κάνει να βλέπω με αισιοδοξία τούτη την εθνική και προσωπική Σταύρωση. Γιατί η Σταύρωση έγινε για την Ανάσταση. Ασφαλώς οι σταυρωτές πιστεύουν ότι με την Σταύρωση τελειώνει μια υπόθεση, αλλά για τους εκλεκτούς, η Σταύρωση είναι μονάχα μια γέννα: Με πόνο πολύ αλλά τελικά με θρίαμβο της Ζωής.
Τι πιστεύω ότι θα γίνει, με ρωτάς; Τα χειρότερα! Θα πέσουμε, θα πιάσουμε πάτο, θα πονέσουμε και θα ποδοπατηθούμε. Και τότε θα θυμηθούμε τι στ’ αλήθεια σημαίνει να είσαι άνθρωπος, τι στ’ αλήθεια σημαίνει να είσαι Έλληνας, τι στ’ αλήθεια σημαίνει να είσαι χριστιανός: Θα θυμηθούμε ως το μεδούλι ότι Άνθρωπος σημαίνει να κοιτάς ψηλά, Έλληνας σημαίνει να παλεύεις ως το θάνατο, Χριστιανός σημαίνει να διακρίνεις τον εαυτό σου στον πόνο του άλλου ανθρώπου. Δύσκολο; Μπα, όχι εύκολο είναι αλλά θέλει εκπαίδευση, θέλει μια σταύρωση. Το αποτέλεσμα όμως είναι εγγυημένο: Μια υπέροχη, ζωντανή Ανάσταση! Και θα τη ζήσουμε αδερφέ, να είσαι σίγουρος. Και όταν θα τη ζούμε, θα ομολογούμε – να είσαι σίγουρος- ότι εκείνο το Πάσχα του 2012 ήταν ένα υπέροχο, ζωντανό Πάσχα…
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!