ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ*

KOREA

Το Πισιδίας Σωτηρίου

              (το π Κορέας)

 

 Τ χρόνια πο βρίσκομαι στν Κορέα -τρισήμισυ κα πλέον δεκαετίες- ντιμετώπισα κι ντιμετωπίζω κόμα ρκετς φορς τ ρωτήματα: πς πρα τν πόφαση ν σχοληθ μ τν εραποστολή; Κα ποι ταν προετοιμασία κα τ σχέδιά μου γι τ διακονία μου στν Κορέα;

 Ελογα τ ρωτήματα. πογοητευτικές, μλλον, ο παντήσεις μου. Κα δο γιατί: πόφαση ν σχοληθ μ τν εραποστολ δν πρα ποτέ. Στν τελευταία τάξη το κταταξίου τότε Γυμνασίου, κι ν τοιμαζόμουν ν σπουδάσω ατρική, σ ρα Θ. Λειτουργίας ασθάνθηκα τν κλήση π τν Θε ν γίνω εροκήρυκας. τσι σπούδασα θεολογία. Μόνιμη πιθυμία τς ψυχς μου ταν ν μεταδίδω τ μήνυμα το Εαγγελίου γενικότερα στν κόσμο  κα εδικότερα στ παιδιά. Κι ατ κανα μ διαίτερη χαρ σ διάφορα μέρη τς λλάδος, που Θες μ ξίωνε ν πηρετ ς κληρικς τν κκλησία Του. σπου, τ 1974, νας ερέας πο εχε περάσει πρόσφατα π τν Κορέα, μο φέρνει στ Γραφεο το . Ναο γίας Σκέπης Παπάγου να γράμμα, πο το εχε στείλει Πρόεδρος τς ρθοδόξου Κοινότητος . Ναο γίου Νικολάου Σεούλ, είμνηστος τώρα, Κώστας Κίμ. Τ γράμμα ατ λεγε: «Παρακαλομε θερμς κάποιος θεολόγος ερες π τν λλάδα ν λθη ες τν Κορέαν ν μς βοηθήση, διότι ασθανόμεθα σν ρφανοί». Μέσα στ γράμμα εχε κα μία φωτογραφία μ μικρ Κορεατόπουλα, ντυμένα μ τς παραδοσιακς νδυμασίες τους, μπροστ στν να το γίου Νικολάου.

            Δάκρυσαν τ μάτια μου. Ξαναδιάβασα τ φράση «ασθανόμεθα σν ρφανοί». Κα επα: «Θ πάω γ ν βοηθήσω». τσι πλ. τσι ξαφνικά. Καί, φυσικά, «γι λίγο». να «λίγο», πο ρχισε τ 1975 κα διαρκε μέχρι σήμερα!

 Τν προετοιμασία μου γι τν καινούργια σελίδα τς ζως κα διακονίας μου στν Κορέα, πιεικς τ χαρακτηρίζω στοιχειώδη. Εχα πλήρη σχεδν γνοια γι τ τί θ ντιμετωπίσω κε. ντάλλαξα κάποιες πιστολς μ τν Κώστα Κίμ, ποος, παλαιότερα, εχε σπουδάσει θεολογία στν θήνα. Ο λακωνικς παντήσεις του στ ρωτήματά μου πεγράμμιζαν μ μφαση τν «πόλυτον νάγκην πνευματικς νισχύσεως τν πιστν» κα τ προβλήματα γείας το λικιωμένου Κορεάτου ερέως π. Βόριδος, πο τν μπόδιζαν ν νταποκρίνεται στ καθήκοντά του. «Λεπτομερς θ νημερωθτε δι’ λα, ταν λθετε», παναλάμβανε Κώστας Κίμ.

 τσι, φρόντισα ν πάρω μαζί μου τ Λειτουργικ βιβλία, κατηχητικ βοηθήματα κα κάποιο ποπτικ λικό, μαζ μ μερικ ερ σκεύη, πο μ νημέρωσε τι χρειάζονται.

            Περισσότερα εχα μάθει γι τ χώρα κα τς συνθκες ζως, μλλον τς δυσκολίες κα τ προβλήματα τς καθημερινς ζως: βαρύτατος κα μακρς χειμώνας, καταρρακτώδεις βροχς τ καλοκαίρι κα ζέστη γρή, νυπόφορη, διαφορετικ εδη διατροφς κ.λπ. Ατά, μο τ περιέγραφαν μ μφαση νορίτες τς γίας Σκέπης Παπάγου, ο ποοι εχαν πηρετήσει στ κστρατευτικ Σμα τς λλάδος κατ τν κορεατικ πόλεμο (1950-1953). Σκοπός τους ταν ν μ ποτρέψουν ν πάω στν Κορέα, βέβαιοι τι «σες, μ τόσο εθραυστη γεία, σ τέτοιες συνθκες δν θ ντέξετε οτε τρες μνες».

            δ, ξίζει νομίζω ν καταθέσω δυ δυνατς κπλήξεις πο ζησα, σ σχέση μ τς πληροφορίες πο εχα πρν πάω στν Κορέα κα μ τ τί βρκα κε.

  πρώτη: Εχα ζητήσει π τν Κώστα Κμ κα μο γραψε τν ριθμ τν ρθοδόξων Κορεατν, τν οκογενειν, τν νέων, τν παιδιν, στε ν πάρω μαζί μου κάτι ν τος προσφέρω. Φθάνοντας στ Σεούλ, κοίταζα τς Κυριακς τ κκλησίασμα κι ναρρωτιόμουν «πο ν εναι λοι ο λλοι;».

«Κάποιο μπόδιο θ τος τυχε σήμερα» σκεπτόμουν. Πέρασε κάμποσος καιρός, πορία μου μενε χωρς πάντηση. πότε, ρώτησα σχετικ τν Κώστα Κίμ. Συγκλονιστικ πάντησή του: «Πάτερ, σς παρακαλ πολ ν μ συγχωρήσετε. ν σς γραφα πόσο λίγοι εμαστε, φοβόμουν τι δν θ ρχόσαστε στν Κορέα». Κι εχε σκυμμένο τ κεφάλι κα τ μάτια γεμάτα δάκρυα…

            δεύτερη κπληξή μου εχε σχέση μ τν κορεατικ γλώσσα. Πρν κινήσω γι τν Κορέα, εχε λθει στν θήνα γι σπουδς νας ρθόδοξος Κορεάτης. Το ζήτησα διάφορες πληροφορίες κα μεταξ τν λλων τν ρώτησα ν εναι δύσκολα τ κορεατικά. «, μπά· καθόλου. Θ τ μάθετε γρήγορα», μο παντ. «Πόσο γρήγορα;». «Σ μερικος μνες, ν κάνετε κανονικ μαθήματα». Κι ρχισε, μάλιστα, ν μο μαθαίνει διάφορες λέξεις, πο ντως μο  φαίνονταν τόσο εκολες. ταν, μως, στ Σεολ πγα σ κανονικ φροντιστήριο, μ ρώτησε διευθυντής, πο ταν κι ατς π ερωπαϊκ χώρα: «Πάτερ, σ πόσο καιρ θέλετε ν μάθετε τ κορεατικά, γι ν πιλέξω τ καθημεριν πρόγραμμα μαθημάτων σας;». «Σ μερικος μνες» παντ. Σκάει στ γέλια. «Τί λέτε, πάτερ;». Ασθάνθηκα τι μ προσέβαλε ς λληνα. Δηλαδ τί μς περνάει, τι δν μπορομε ν μάθουμε τ κορεατικά, πο εναι τόσο εκολη γλώσσα; Μο λέει: «γώ, πάτερ, κανα ντατικ μαθήματα τέσσερα χρόνια. Κα μένω μόνιμα στν Κορέα λλα τόσα. κόμα, μως, δν τ μιλάω καλά-καλά. Κι σες θέλετε ν τ μάθετε σ μερικος μνες;».

 νώμαλη προσγείωσή μου…

 

            Στν Κορέα πγα μ τριετ πόσπαση τς . Συνόδου τς κκλησίας τς λλάδος π τν να τς γίας Σκέπης Παπάγου τς . ρχιεπισκοπς θηνν. Γι τρία χρόνια ταν κα διορισμός μου ς ερατικο προϊσταμένου το ναο το γ. Νικολάου Σεούλ, π τν τότε Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας μακαριστν Διονύσιον, ξαρχον το Οκουμενικο Πατριαρχείου γι τν Κορέα. ταν στν θήνα πρα τν διορισμό, επα: «Τρία χρόνια μόνος μου στν κρη το κόσμου, πς θ ντέξω;». Φράση, πο δν βγκε ποτ ξαν π τ χείλη μου κα συναίσθημα, πο δν ξανάνιωσα ποτέ. Γιατί στν Κορέα, π τν πρώτη στιγμ τς κε ζως μου, «προορώμην τν Κύριον νώπιόν μου δι παντός» (Πράξ. 2,25).

            Παρουσία Θεο λοφάνερη. Χειροπιαστή. διάκοπη. Καθοδηγοσε. νέπνεε. πέβλεπε. λοκλήρωνε. νοιγε νέους δρόμους εαγγελισμο, πο κανείς μας δν θ μποροσε ν διανοηθε. να παράδειγμα: Περπατάει Κορεάτης ερέας π. Δανιλ σ δρόμο τς Σεούλ, φορώντας τ ζωστικό του. Τν σταματάει κάποιος. «Μ συγχωρετε. Μπορετε ν μο πτε τί εστε; Πρώτη φορ βλέπω τέτοια νδυμασία». «Εμαι ρθόδοξος ερέας», παντ π. Δανιήλ. «! πάρχει ρθόδοξη κκλησία δ; χω διαβάσει γι’ ατν κι χω δε  φωτογραφίες το ναο τς γίας Σοφίας. Πολ θά θελα ν δ τν να τς Σεούλ». Το δίνει π. Δανιλ τ διεύθυνση. «λτε ποτε θέλετε». «Ξέρετε, εμαι π τ Τσοντζο (πόλη πο πέχει π τ Σεολ 250 χιλιόμετρα). ρθα σήμερα γι μία δουλει κα φεύγω αριο πολ πρωί. Μήπως μπορ ν ρθω πρς τ βράδυ;». «Εχαρίστως. Θ σς περιμένω διος», παντ πρόθυμα ερέας.

            Πγε. νθουσιάστηκε. Ζήτησε ρθόδοξα βιβλία. Ρώτησε γι μαθήματα κατηχήσεως. «Εμαι καθηγητής, μπορ ν ρχομαι στ Σεολ στς διακοπς τν σχολείων. σως κα μερικς Κυριακς κα ν φεύγω αθημερόν».

 Κατηχήθηκε. Βαπτίστηκε. πίμονα παρακάλεσε ν πηγαίνουμε στν πόλη του γι κατήχηση τν δελφν του, τν οκογενειν τους, τς μητέρας του. τσι ρχισε εραποστολικ ργασία στν πόλη Τσοντζού, πο κατέληξε στ δημιουργία τς τέταρτης νορίας τς Κορέας. Κα ν ψωθε κε  τέταρτος ερς νας τς Κοιμήσεως τς Θεοτόκου.

            ταν, ραγε, «τυχαία», κείνη παράξενη, ναπάντεχη συνάντηση, σ’ ναν δρόμο τς Σεούλ, το π. Δανιλ μ τν συγκεκριμένον κάτοικο το Τσοντζού;

 

            λλοτε, πάλι, πανσοφία το Θεο ξιοποίησε προβληματικς καταστάσεις, γι ν δηγήσει στν κκλησία Του ψυχές, πο ναζητον τν λήθεια. πως κόλουθη περίπτωση.

 

            νας νέος Κορεάτης φοιτοσε σ προτεσταντικ σχολή, στ δεύτερη πόλη τς Κορέας, τ Πουσάν. Συνέβαινε κε, ταν τίθετο πρς μελέτη να θέμα, ν προκύπτουν ντονες διαφωνίες μεταξ μελν προτεσταντικν παραφυάδων, πο τώρα στν Κορέα χουν φθάσει τς 300. Σύγχυση, φωνές, πιθέσεις τν μν ναντίον τν λλων κ.λπ. ρχεται ατς φοιτητς στν ναό μας στ Πουσν κα μο λέει: «Πάω ν τρελαθ κε πέρα. Θ χάσω τν πίστη μου στν Θεό. ποφάσισα ν μελετήσω τν ρθόδοξη πίστη. Θέλω ν γνωρίσω τν ληθιν κκλησία. Βοηθεστε με, σς παρακαλ».

            ρχισε ν κατηχεται.  θεία Λατρεία τν συνεκλόνιζε. ρέμησε. νθουσιάστηκε. Βαπτίστηκε. Στ συνέχεια παρακολούθησε κα τελείωσε τ θεολογικό μας σεμινάριο. Ζήτησε κι ρθε στν λλάδα ν μείνει να διάστημα σ Μονή, γι ν «μαθητεύσει βιωματικά» στν ρθόδοξη πνευματικότητα. Κι γινε ερέας. Χρόνια τώρα, πηρετε μ ζλο κα σοβαρότητα τν κκλησία μας.

 

            διαίτερα χαρακτηριστικ εναι κα περίπτωση το ειμνήστου Σάββα Λή. Μέσα π δυ ρνητικ περιστατικά, Θες ξασφάλισε στν ν Κορέ κκλησία Του τν νεκτίμητη κα πολυτιμότατη εκοσαετ μεταφραστικ -κα χι μόνο- διακονία του, πάνω στν ποία μέχρι σήμερα, λλ κα γι καιρος κόμη, ναπτύσσεται κα θ καρποφορε ρθόδοξη παρουσία στν Κορέα. ξίζει ν τν καταθέσω.

            ταν καλοκαίρι το 1978. ρχιζε κατασκήνωση τν κοριτσιν, που εχαμε διερμηνέα μία γγλομαθ κατηχήτριά μας. Θ κολουθοσε κατασκήνωση τν γοριν. γγλομαθς ρθόδοξος  Κορεάτης πο περίμενα γι διερμηνέα, δν μποροσε ν ρθει, «λόγ κακς συνεννόησης». «Τί θ κάνω τώρα;», πολ νησυχοσα. Πρν φύγω γι τν κατασκήνωση τν κοριτσιν, ζήτησα π τ κκλησιαστικ συμβούλιο ν ναζητήσουν παγγελματία διερμηνέα, που βρον.

            κενο τ διάστημα, ταιρεία στν ποία ργαζόταν λληνομαθς Σάββας κλεισε ξαφνικά, λόγ κάποιας χρηματιστηριακς διαταραχς. Πατέρας τριν μικρν παιδιν Σάββας, ναζητοσε νέα ργασία.

            Τν μέρα τς Μεταμορφώσεως, ρθαν π τ Σεολ πολλο πιστο στν κατασκήνωση ν λειτουργηθον. Δν πρχε, τότε, λλος ερέας, π. Βόρις (πεθερς το Σάββα) εχε πεθάνει. Μετ τ Θ. Λειτουργία μ πλησιάζει Σάββας κα μο λέει: «Πάτερ, γ ατς τς μέρες χω λίγο χρόνο. Ξέρω τι χετε δυσκολία ν βρτε διερμηνέα. Θέλετε ν σς βοηθήσω γ στν κατασκήνωση;».

            ν θελα! Τέτοιο δρο Θεο στ γιορτή μου! Δόξα Σοι, Κύριε! περίγραπτη πιτυχία τς κατασκηνώσεως. Θαυμάσια τ λληνικ το Σάββα. Εγενέστατος διος. Βαθει εσέβειά του. Μεγάλη πίστη του κι γάπη του πρς τν Θεό. Πατέρας κα φίλος μαζ γι τ παιδιά. Φωτειν σκέψη του. ποδειγματικ σύνεσή του. Κι λλα πάμπολλα χαρίσματα, κλεκτά, σπάνια. «Θεέ μου, πο κρυβόταν ατς θησαυρός;».

            Μετ τν κατασκήνωση εδα κι παθα ν τν πείσω ν μν ναζητήσει λλη ργασία, ν μείνει κοντά μας. δύνατον ν δεχθε «μισθό». « κκλησία εναι μητέρα μας. μες πρέπει ν τς προσφέρουμε, χι ν λαμβάνουμε π’ ατήν», λεγε. Κα τ πίστευε. «Σύμφωνοι. λλ κα τ παιδιά σου εναι κατ’ οκον κκλησία. Πρέπει κι ατ ν ζήσουν», το ντέτασσα. «Θ βοηθάω στν λεύθερο χρόνο μου». «Ποιν λεύθερο χρόνο, μ τ διψήφια σιατικ ράρια ργασίας;».

            Τελικά, μεινε. Μεγάλη ελογία Θεο. , παρέλειψα ν π τι Σάββας εχε μάθει τ λληνικ τν καιρ το κορεατικο πολέμου, π τος  λληνες το κστρατευτικο σώματος στν Κορέα. ταν π τ Βόρειο Κορέα. Μ λλους νέους πο φευγαν τότε κρυφ γι τ νότια τς χώρας, εχε ρθει -μόλις εχε τελειώσει τ Λύκειο- στν δελφ τς  μητέρας του, ξιωματικ το νοτιοκορεατικο στρατο. Ξαφνικά, θεος του πρε διαταγ ν πάει π τ Σεολ σ περιοχ πολεμικν πιχειρήσεων. δύνατον ν πάρει κε τν νεαρ νηψιό του. Παρακάλεσε, τότε,  τν Διοικητ το κστρατευτικο σώματος λλάδος στν Κορέα ν τν φιλοξενήσει στ λληνικ στρατόπεδο τς Σεούλ. Σάββας ξερε καλ γγλικά. Διευκόλυνε λους ς διερμηνέας. Κι διος, ζώντας νάμεσά τους, μάθαινε π’ ατος λληνικά, ρωτώντας τους μόνο κάπου-κάπου μερικς διευκρινίσεις.

 λήθεια, εναι δυνατν ν εναι «συμπτώσεις» λα ατά; Ν εναι «τυχαα»; Ν μν εναι να πάνσοφο σχέδιο Θεο ν ξασφαλίσει, δεκαετίες ργότερα, ναν τέτοιο ργάτη στν ν Κορέ μπελώνα Του;

 

             μέτρητα εναι τ παρόμοια γεγονότα παρεμβάσεως το Θεο στ ζω κα στ ργο τς κκλησίας πο ζησα στν Κορέα. Γι κάθε εδος θεμάτων, προβληματισμν, δυσκολιν, καταστροφν, λαθν κόμη, πο προέκυπταν. Κα τ οκονομικά μας διέξοδα φρόντιζε Θες ν καλύπτονται. Κα τς «εθραυστης γείας» μου τος κλονισμούς, κενος θεράπευε. Κάθε φορ πο ο δικές μας προσπάθειες, λες σες μπορούσαμε ν καταβάλουμε, δν φερναν ποτέλεσμα, Θες πάντα δινε, μ ντελς θαυμαστος τρόπους, τς λύσεις.

 Πολλς φορς χει γραφε τι τ ργο τς εραποστολς δν εναι ργο νθρώπων, λλ ργον Θεο, ταν, που κα μέσ ποιων νθρώπων, γεγονότων κα μέσων κενος ρίζει.

 Καθς ναπολ τώρα ξ ποστάσεως λη ατ τ χειροπιαστ παρουσία το Θεο στ διάρκεια τς ελογίας Του ν Τν διακον στν Κορέα, ατ βαθύτατη πεποίθησή μου κάνει γι μένα μεγάλο τ χρέος τς μαρτυρίας. Κι ψυχή μου πλημμυρίζει π τ δοξολογικ μολογία: «Τς Θες μέγας, ς Θες μν!».

 

              

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Η΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2011

 

 

 

Ετικέτες - Σχετικά Θέματα